สัมปทานหัวใจ
ตอนที่ 1
บุหงันหยิบสำลีจุ่มแอมโมเนียมาจ่อจมูกรัตตวัลย์ ส่วนนาบุญหยิบสำลีอีกอันชุบยาเช็ดแผลที่หน้าให้เธออย่างเบามือ
“คุณแม่จะตายไหม”
“ไม่หรอก เดี๋ยวตื่นมาก็หาย”
ผ่านไปพักใหญ่ รัตตวัลย์ลืมตาขึ้นมาไม่เห็นใครสักคน เธอเรียกหาลูกชายก่อนจะลุกขึ้นเดินไปดูในห้องนอนแต่ว่างเปล่า จึงผละไปอีกห้องแต่มันล็อก
“มันปูอยู่ข้างในรึเปล่าลูก...มันปู”
หญิงสาวทั้งเคาะทั้งเรียกลูกชายแต่ไม่มีเสียงตอบ เริ่มใจคอไม่ดีกลัวว่าลูกจะเป็นอะไร รีบออกจากบ้านเดินไปตามชายหาดเจอพุกกับชัยคนงานของนาบุญในสภาพเมาเหล้า สองหนุ่มมองหญิงแปลกหน้าอย่างพึงพอใจพร้อมพูดจาแทะโลม
“เฮ้ย สาวสวยที่ไหนเนี่ย ตาฝาดเปล่าวะ”
“คนหรือนางฟ้า ไม่เคยเห็นมาก่อน”
รัตตวัลย์หวาดกลัวทำท่าจะวิ่งหนี แต่พุกพุ่งไปคว้าข้อมือเธอหมับ
“มาจากไหนจ๊ะเนี่ย ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“เฮ้ย...ไม่เห็นเหรอว่าเขากลัวมึง ไปกับพี่ดีกว่านะ”
ชัยเข้ามายื้อแย่ง ยิ่งทำให้เธอตกใจกลัว สะบัดขัดขืนทั้งคู่ที่เถียงกันไปมา
“มึงปล่อยเลย ของกู”
“ของกู กูเห็นก่อน”
“ปล่อยฉัน...ช่วยด้วย” รัตตวัลย์ตะโกนลั่น ผลักไสทั้งคู่พัลวัน
ooooooo
สนไปค้นเรือที่เอิบกับชาจับสองแม่ลูกมา
แต่ไม่พบหลักฐานหรือเบาะแสอะไรสักอย่างบ่งบอกว่าเป็นใครมาจากไหน นาบุญวิเคราะห์จากการแต่งตัวของเธอน่าจะเป็นคนในเมืองมีการศึกษา ไม่ใช่พวกผู้หญิงแถวท่าเรือที่จะยอมตามมาง่ายๆอย่างที่เอิบกับชาพูด
นาบุญกับสนสุดจะคาดเดา แต่แล้วตกใจเมื่อคนงานวิ่งมาบอกว่าพุกกับชัยชกต่อยแย่งผู้หญิงอยู่ที่ชายหาด นาบุญวิ่งนำไปชนกับรัตตวัลย์ที่หันรีหันขวางหนีลูกน้องของเขา
พุกกับชัยหยุดวางมวยทันทีที่นาบุญประกาศว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของตน รัตตวัลย์ไม่พอใจ กลับถึงบ้านพักของเขาก็ฮึดฮัดใส่อยากรู้ทำไมเขาต้องพูดอย่างนั้น
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็โดนผู้ชายรุมทึ้งทั้งเกาะ จะเอาไหมล่ะ ไม่เห็นเหรอว่าตั้งแต่คุณมาก็เกิดแต่เรื่องแบบนี้ คนงานพวกนี้อยู่บนเกาะกันเป็นปี บางคนก็ไม่ได้ขึ้นฝั่งเลย ผู้หญิงบนเกาะนี้ถ้าไม่มีผัวอย่าหวังว่าจะรอด เพราะฉะนั้นคุณถึงต้องเป็นผู้หญิงของผม”
มันปูกลับมาพร้อมบุหงันที่พาไปหาขนมกิน เด็กชายไม่เข้าใจสิ่งที่นาบุญพูด แต่พอถามก็ไม่ได้ความกระจ่าง รู้แต่ว่าตัวเองกับแม่ต้องอยู่ที่นี่ชั่วคราวจนกว่านาบุญจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เมื่อโดนซักถาม รัตตวัลย์เล่าเหตุการณ์ที่โดนลูกน้องของเขาขับมอเตอร์ไซค์ปาดหน้า ก่อนจะพาเธอกับลูกมาลงเรือ แต่นาบุญไม่เชื่อเพราะไม่ตรงกับที่เอิบและชาเล่า
“แต่ฉันพูดความจริง คนของคุณจับตัวฉันมา”
“ไอ้เอิบกับไอ้ชามันก็มีเงิน เวลาขึ้นฝั่งก็มีผู้หญิงให้เที่ยวเล่นเยอะแยะ จะต้องฉุดคุณมาทำไม ลูกก็มีติดมา”
“จะไปรู้ได้ไง ไปถามลูกน้องตัวเองสิ บอกได้คำเดียว ฉันไม่ได้โกหก”
“ก็ไม่ได้ว่าโกหก ดูจากการแต่งตัวคุณกับลูกก็ดูดี ไม่น่าเป็นผู้หญิงอย่างว่า”
“แล้วคุณล่ะ มาทำอะไรบนเกาะนี้ หรือว่าเป็นพวกทำธุรกิจสีเทา ค้ายาเสพติดใช่ไหม ถึงเลี้ยงพวกนักเลงไว้แบบนี้”
“ใช่มั้ง” คำตอบประชดของเขาทำให้หญิงสาวผงะถอยหลัง กวาดสายตามองรอบบ้านอย่างหวาดระแวง “อยู่บนบ้านนี้ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครกล้าขึ้นมายุ่ง”
