สกาวเดือน
ตอนที่ 1
ทรงกลดตั้งใจใช้บ้านท้ายไร่ที่เงียบสงบเขียนวิทยานิพนธ์ แต่แทนที่ได้ลูกมือช่วยทำความสะอาดจะทำให้งานเสร็จเร็วขึ้น กลับช้าลงเพราะสกาวเดือนย่ำพื้นที่เขาถูแล้วเลอะเทอะจนต้องถูใหม่
ขณะที่สกาวเดือนกำลังทำงานหาเงินอยู่ในไร่ของทรงกริช...ท่านชายสดายุเดินทางมาหาเพ็ญลักษณ์ที่ไร่ แจ้งความประสงค์ว่าต้องการพบสกาวเดือน
“ต่ายไม่อยู่เพคะ คงอยู่ในไร่”
ท่านชายสดายุนำตุ๊กตาผ้ารูปกระต่ายที่วิสุทธิ์ส่งมายื่นให้เพ็ญลักษณ์
“นี่เป็นของรักของต่าย...ต่ายน่าสงสาร ไม่มีแม่เลยต้องอยู่โรงเรียนประจำ มีพ่อแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะได้อยู่ก็เฉพาะตอนปิดเทอมเท่านั้น ดังนั้นตุ๊กตาตัวนี้เลยเป็นเพื่อนแก้เหงาของต่ายเวลาที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน วิสุทธิ์ขอให้ฉันเอามาคืนให้ ฉันไปที่บ้านแต่ไม่พบ รู้ว่าเขามาอยู่นี่ ฉันเลยตามมาให้”
“ขอบพระทัยท่านชายเพคะ”
“ที่ฉันมาก็แค่อยากเห็นกับตาว่าต่ายเป็นยังไง ให้ฉันได้เจอเขาสักสองสามนาทีได้ไหม”
เพ็ญลักษณ์หนักใจเพราะรู้ว่าสกาวเดือนกำลังไม่พอใจเธอ ถ้ารู้ว่าท่านชายมาหลานสาวคงอยากกลับไปด้วยแน่ จึงตัดสินใจโกหกว่า
“ต่ายอยู่ที่นี่มีความสุขดี ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงเพคะ”
เวลานั้นสกาวเดือนหรือกระต่ายกำลังถูพื้น ส่วนทรงกลดปีนบันไดขึ้นไปปัดหยากไย่ บนโต๊ะมีเครื่องพิมพ์ดีด ตำรา และวิทยานิพนธ์ที่พิมพ์ไว้บ้างแล้ว
เสร็จจากถูพื้น สกาวเดือนมาเช็ดบนโต๊ะ แต่ทำน้ำหกใส่วิทยานิพนธ์โดยไม่รู้ว่าคืออะไร ทรงกลดเห็นดังนั้นก็หงุดหงิด รีบร้อนลงจากบันไดจะมาเล่นงานแต่เสียหลักล้มทับสกาวเดือนจนนอนแอ้งแม้งอยู่ด้วยกันบนพื้น
ชายหนุ่มเอาวิทยานิพนธ์มาหนีบตากไว้ตรงหน้าต่างที่ขึงเป็นราวด้วยเชือก พลางหันมาโวยสาวน้อยที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ไม่ไกล
“รู้รึเปล่าว่านี่อะไร นี่มันชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันเลยรู้ไหม”
คำพูดนั้นของเขาทำให้สกาวเดือนรู้สึกผิด คว้าผ้ามาซับน้ำบนกระดาษให้ก่อนที่เขาจะตาก แต่ไม่ได้ดูว่าผ้านั้นเปียก เลยโดนทรงกลดว้ากเข้าให้อีก
“พอกันที!! ไม่ต้องทำแล้ว กลับไปเลย อยู่กับเธอทีไรซวยทุกที...เอ้านี่”
เขาควักเงินให้แล้วนั่งพิมพ์งานต่ออย่างคล่องแคล่ว สกาวเดือนไม่ค่อยพอใจเงินค่าจ้างน้อยเกินไป ถามว่าทำไมได้แค่นี้
“ฉันไม่หักเงินก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“คนอุตส่าห์มาช่วย”
“งั้นก็ช่วยไปให้ไกลๆ มาทางไหนไปทางนั้นเลย”
สกาวเดือนเจ็บใจแกล้งเตะถังน้ำล้มเพื่อให้ทรงกลดเช็ดถูพื้นอีก แถมยังด่าเขาว่าขี้งก ก่อนหันไปฉวยวิทยานิพนธ์อีกปึกวิ่งหนีไปโดยที่เจ้าของไม่ทันสังเกต
“คราวนี้ชีวิตนายจบเห่แน่” สกาวเดือนพึมพำแล้วหันมายิ้มเยาะ โดยที่ทรงกลดไม่รู้เรื่อง ยังคงก้มหน้า ก้มตาถูพื้นด้วยความโมโห
ooooooo
