สายโลหิต

ขุนหลวงเอกทัศน์ทรงตัดสินพระทัยจะไปเจรจาหย่าศึกกับพม่า พระองค์ทรงม้าออกไปที่ป้อมปืนพร้อมขุนทหารแล้วเจอหลวงเทพกับหลวงไกร

“อ้าว...ไอ้ไกรอยู่นี่รึ”

“พุทธเจ้าค่ะ”

“ไอ้เทพเอ็งเป็นนายป้อมหรือวะ”

“พุทธเจ้าค่ะ”

“เอ็งอยู่กันยังไรรึ คนหนึ่งเป็นข้าขุนหลวงหาวัดท่าน อีกคนเป็นข้าของกู กูไม่เห็นว่าไอ้ข้าสองเจ้านี่จะปรองดองกันสักครั้ง”

“ข้าพุทธเจ้าทั้งสองมีแต่คำว่าจงรักภักดีเพื่อถวายชีวิตพุทธเจ้าค่ะ”

“เออ...ขอบใจเอ็งนักไอ้ไกร อ้อ เพราะเอ็งสองคนเป็นดองกันกระมัง ลูกเขยพระสุวรรณด้วยกัน”

เมื่อขึ้นไปบนป้อม เจ้าคุณกลาโหมส่งกล้องส่องทางไกลให้ขุนหลวงเอกทัศน์ พระยาพลเทพก็อยู่บนนี้ด้วย

“เนเมียวสีหบดีมันอยู่ค่ายวัดหน้าพระเมรุนั่น ข้าศึกตั้งค่ายหนาแน่นอยู่ตรงโน้นใช่ไหมวะไอ้เทพ สี่ค่ายด้วยกันใช่ไหมนั่น”

“พุทธเจ้าค่ะ ค่ายมีสี่ค่ายอยู่ในวัดทั้งสี่ค่าย วัดสามวิหาร วัดแม่นางปลื้ม วัดวิหารทอง กับ...”

“วัดมณฑปพุทธเจ้าค่ะ” หลวงไกรช่วยตอบแทนเพราะหลวงเทพตอบช้าไม่ทันใจ

ขุนหลวงนิ่งไป ยากจะอ่านความรู้สึกนึกคิด หลวงเทพลอบมองอย่างเพ่งพินิจ หลวงไกรก็เช่นกัน สีหน้าไตร่ตรอง แล้วเคลื่อนสายตาไปที่ขุนทหาร โดยเฉพาะพระยาพลเทพผู้ซึ่งเหมือนว่ารู้ตัวว่ามีคนมองอยู่ หันมาสบตาหลวงไกรเต็มแรง ประสานสายตากันสักครู่ก็หันกลับไป

“ไอ้พลเทพ เอ็งคุมอยู่ป้อมมหาไชยป้อมใหญ่ที่สุด เอ็งรู้สึกว่าปืนใหญ่กับกระสุนที่ได้ไปมากไปน้อยไปหรือ สมควรแล้วประการใด ข้ามองอยู่นี่เห็นยิงระยะห่างเหลือเกิน”

“ข้าพุทธเจ้าพิจารณาแล้วเห็นว่ามันน้อยไปจริงพุทธเจ้าค่ะ แต่ข้าพุทธเจ้าเห็นว่าถึงได้มาเพิ่มก็จะไม่สั่งยิงเพิ่มพุทธเจ้าค่ะ”

“มันแสดงว่าเอ็งเป็นนายป้อมที่ดีหรือไม่ดีในการศึกสงคราม”

“ด้วยข้าพุทธเจ้าเห็นว่าจำนวนกระสุนในคลังร่อยหรอเกือบหมด ต่อให้เร่งทำเท่าใดก็คงไม่ทันใช้ อีกประการหนึ่งข้าศึกยิงปืนใหญ่ราวฝนแสนห่า ยิงต่อสู้ไปเห็นทีจะเปลืองกระสุนเปล่าพุทธเจ้าค่ะ”

“ก็เลยรอให้มันยิงจนตายไปทั้งกรุงก่อน” หลวงไกรสวนขึ้นมาทันควันเพราะหมั่นไส้สีหน้าและวาจาของพระยาพลเทพเหลือเกิน

พระยาพลเทพไม่พอใจถลันมาข้างหน้าด่าหลวงไกร “มึงเจรจาสามหาวนัก”

“เฮ้ย...ต่อหน้ากู” ขุนหลวงปรามคู่กรณีแล้วเบนสายตาไปที่เจ้าคุณกลาโหม “กลาโหม เอ็งจงเป็นราชทูต ให้พระราชมนูกับขุนธารกำนัลเป็นอุปทูต ตรีทูต จัดพนักงานรับราชทูตอีกคนหนึ่งออกไปเจรจาขอเลิกรบ”

หลวงเทพกับหลวงไกรตกใจมาก เงยหน้าขวับใจเต้นแรง...ทุกอย่างเงียบกริบเหมือนหยุดนิ่งเพื่อแสดงความอาลัยต่อชะตากรรมของกรุงศรีอยุธยา