ร้อยป่า
ตอนที่ 6
ขณะรอหมอทำแผลที่หน้าห้องฉุกเฉิน ทรงธรรมถามทรงยศว่าเอาปืนมาจากไหน ปรากฏว่ามันเป็นปืนเถื่อนที่สั่งซื้อทางเน็ต ทรงธรรมใจคอไม่ดีบอกว่าขากลับจะเอาปืนไปทิ้งน้ำ
ครู่ต่อมา โภคาถึงโรงพยาบาลหลังทราบข่าวลูกชายโดนยิง ทรงธรรมตอบไม่ถูกเมื่อโภคาถามว่าลูกของตนถูกยิงได้ยังไง ส่วนเสือที่มากับพวกแป๋วด้วยก็จับจ้องมองทรงยศว่าจะสารภาพผิดหรือไม่
“คืองี้ครับคุณลุง ผมซ้อมยิงปืนอยู่ พอรุทมาถึงก็ขอลองยิง รุททำปืนลั่นใส่แขนตัวเองครับ”
ทรงยศขี้ขลาดโกหกเอาตัวรอดอย่างหน้าด้านๆ พอดีอนิรุทธิ์ออกจากห้องฉุกเฉินทุกคนจึงหันไปสนใจเขาคนเดียว ทรงยศกลัวอนิรุทธิ์พูดไม่ตรงกับที่ตนพูดไปจึงรีบแทรกขึ้นขณะโภคาซักถามลูกชาย
“นี่รุท ทีหลังจะยิงปืนก็ระวังล่ะ เดี๋ยวปืนลั่นใส่ตัวเองอีก”
อนิรุทธิ์รู้ทันทีว่าเขาต้องพูดยังไงต่อเพื่อช่วยทรงยศให้รอด ซึ่งเขาก็ไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายเพราะเห็นแก่แป๋วจึงยอมตามน้ำไป
“ผมคงไม่แตะปืนซักพักครับ”
เสือฟังแล้วอึ้ง ทุกคนเพิ่งสังเกตเห็นแป๋วเอนหลังบนม้านั่งสภาพเธอแย่มาก แป๋วไข้ขึ้นสูงยอมนอนรักษาตัวในโรงพยาบาล แต่พอนึกได้ว่าพรุ่งนี้ต้องเก็บอัฐิแม่ก็ไม่อยากอยู่ ทรงธรรมเลยต้องกล่อม
“พ่อกับพี่ยศจะเก็บเอง...ถ้าวิญญาณแม่รับรู้ เขาต้องอยากให้ลูกพัก”
“ก็ได้ค่ะ”
เสือเข้ามาเยี่ยมแป๋วในห้อง แต่ท่าทีก็เกรงๆ
ทรงยศที่จ้องเขม็ง แป๋วเข้าใจจึงบอกให้เสือกลับไป
พอเสือคล้อยหลัง โภคาบอกว่าเรื่องคดีความตนคุยกับผู้ใหญ่ในสำนักงานตำรวจแล้ว เขาจะเร่งให้เต็มที่
“รีบเอาไอ้เสือเข้าคุกก็ดีครับ ผมกลัวจะพลั้งมือฆ่ามัน” ทรงยศโพล่งขึ้นด้วยความแค้น แป๋วไม่สบายใจกลัวพี่ชายจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
ooooooo
มาโนชรู้จากผู้ใหญ่เทิ้มว่าจันทรเที่ยวพูดไปทั่วหมู่บ้านว่าเสือติดคุกแน่เพราะยิงแม่ของแป๋วตายด้วยปืน 9 มม. ก็เอะใจว่าจันทรรู้เรื่องปืนได้อย่างไรทั้งที่ผลยังไม่ออก
มาโนชอดคิดไม่ได้ว่าจันทรอาจรู้เห็นอะไรมากกว่านี้ จึงชวนผู้ใหญ่เทิ้มไปคาดคั้นจันทรและค้นปืนที่บ้านแต่ไม่ได้คำตอบแล้วก็ไม่เจอปืนสักกระบอก
วันเดียวกันนี้เสือเดินทางกลับแพร่เพื่อค้นหา ความจริงว่าใครยิงแม่แป๋วตายด้วยการพาพรรคพวกและผู้ใหญ่เทิ้มไปจำลองเหตุการณ์ตรงจุดเกิดเหตุจนเชื่อว่าคืนนั้นนอกจากพวกเสือแล้วน่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วย เสือจึงให้ทุกคนกระจายกันค้นหาปลอกกระสุนปืน
ใช้เวลาไม่นานนักโจ้ก็เจอปลอกกระสุนปืนสองปลอกห่างจากจุดที่พวกเสือซุ่มอยู่ไม่ไกล แคนสวมถุงมือเก็บมันเอาไว้และคาดว่าน่าจะเป็นกระสุนปืน 9 มม. นั่นแสดงว่าจันทรรู้จริงว่าคนยิงใช้ปืนขนาดนี้ แสวงบอกว่าปืนของเสือก็ 9 มม. แต่ไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญ
“มีคนพยายามใส่ร้ายเสือ” มาโนชฟันธง
“แล้วจะพิสูจน์ยังไงล่ะว่าไอ้คนที่ทิ้งปลอกกระสุน ไว้มันยิงแม่คุณแป๋ว”
“ก็ถ้าผลออกมากระสุนที่ยิงแม่แป๋วไม่ได้มาจากปืนเสือ ปืนพี่แหวงหรือแคน ก็ต้องปืนคนอื่น”
“ไอ้ผลที่ว่าเนี่ยมันผลอะไรครับหมวด เกี่ยวอะไรกับกระสุนปืน”
“คืองี้ครับผู้ใหญ่ ปืนแต่ละกระบอกมีเกลียวไม่เหมือนกัน เวลาเรายิงกระสุนจะวิ่งผ่านเกลียวทำให้เกิดรอยบนกระสุน เมื่อเกลียวไม่เหมือนกัน รอยบนกระสุนก็ไม่เหมือนกันด้วย” มาโนชอธิบาย
“ถ้าผมยิงหมวด เอากระสุนไปตรวจก็รู้ว่ามาจากปืนผม”
“ถูกต้องครับ”
“โนช...แกเอาปลอกกระสุนที่เจอส่งตรวจที”
