ร้อยป่า
ตอนที่ 6
จังหวะนี้บัวเงินโทร.หาพงษ์ พงษ์ไม่อยากให้คนอื่นรู้จึงลุกออกไปคุยห่างๆ บัวเงินแจ้งข่าวว่าพ่อเลี้ยงอิทธิตัดไม้ในป่าอีกแล้ว คราวนี้เป็นสวนป่าของทางการ พงษ์แทบไม่เชื่อว่ามันจะกล้าขนาดนี้
“พี่พงษ์...เมื่อกี้ฉันโทร.หาคุณแป๋ว คุณเสือฆ่าแม่คุณแป๋วจริงเหรอจ๊ะ”
“ตำรวจหาหลักฐานอยู่น่ะ เรื่องจับผู้ร้ายยกให้ตำรวจ แต่จับมอดไม้ต้องยกให้พี่”
หลังได้เบาะแสจากบัวเงินแล้ว รุ่งขึ้นพงษ์
นำลูกน้องไปจับกุมคนของอิทธิได้สองคนพร้อมไม้ของกลาง แต่กว่าจะรวบตัวมันได้ก็ต้องวางแผนกันอย่างรัดกุม ต่อมาอิทธิรู้เรื่องก็โมโหโกรธาด่าไอ้พลสมุนมือขวาว่าจัดคนเฝ้ายังไงให้มันยึดไม้ไปได้
“ผมชะล่าใจเองครับ”
จู่ๆลูกน้องอีกคนเข้ามาบอกพ่อเลี้ยงว่า “ป่าไม้มาขอพบพ่อเลี้ยงครับ”
วัตนั่นเอง อิทธิวางท่าไว้เชิงขณะเผชิญหน้า รอให้วัตพูดธุระก่อน
“ผมกำลังนั่งรถกลับจากลำพูน พี่พงษ์โทร.บอกว่ายึดไม้พ่อเลี้ยงได้”
“ไม้ผม ไม้อะไรครับ” อิทธิทำฟอร์มไม่รู้เรื่อง
“อยากได้ไม้คืน จ่ายมา 5 แสน”
“โทษนะครับ ผมไม่รู้คุณพูดเรื่องอะไร”
“เวลายึดไม้ได้พี่พงษ์จะให้พวกเราไปเฝ้าระหว่างรอเอาของกลางส่งหลวง วันไหนเวรผมเฝ้า พ่อเลี้ยงส่งคนไปเอาไม้คืน ยิงผมซัก 1 นัด พี่พงษ์จะได้ไม่สงสัย”
“แผนการใช้ได้ แต่คงไม่ได้ใช้เพราะมันไม่ใช่ไม้ผม”
“ยังไงผมให้เวลาพ่อเลี้ยง 2 วัน เลยจากนี้ข้อเสนอเป็นอันยุติ”
วัตพูดทิ้งท้ายนิ่งๆแล้วกลับไป พลฟังอยู่ด้วยสงสัยมาก บอกว่าคนอย่างไอ้วัตไม่น่าขายอุดมการณ์... อิทธิเองก็ไม่ไว้ใจ สั่งไอ้พลไปสืบว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน
ooooooo
เสือยังอยู่กรุงเทพฯ เขาโดนหน่วยงานต้นสังกัด ตั้งคณะกรรมการสอบสวนเหตุการณ์แม่ของแป๋วโดนยิงตาย
“ปฏิบัติการห้วยแม่ปั๋งที่คุณนำทีมมีคนบริสุทธิ์ตาย คุณจะชี้แจงยังไง”
“ผมป้องกันตัวครับ อีกฝ่ายเริ่มยิงก่อน”
“ทำไมเขาถึงยิงคุณ”
“คืนนั้นผมซุ่มจับรถขนไม้เถื่อน รถคันเกิดเหตุมาจอดตรงหน้า คนขับกดกระจกลงกราดยิงพวกผม”
“เขารู้ได้ยังไง คุณซุ่มอยู่จุดนั้น”
“ผมไม่ทราบครับ”
“หรือคุณเป็นฝ่ายยิงก่อน พอมีคนตาย คุณเลยเปลี่ยนเรื่อง”
“ผมยืนยันครับ ทางนั้นยิงก่อน ผมป้องกันตัว”
สอบสวนเสือเสร็จ คนต่อไปคือแสวง ระหว่างนี้นอกห้องเสือก็นั่งคุยกับช้างและแคน เสือสงสัยว่าอิทธิรู้ได้ยังไงว่าเราซุ่มอยู่จุดนั้น คนขับรถเห็นเรา
ก็ไม่น่าใช่เพราะเราแอบอยู่
แคนนึกได้บอกว่า “งั้นก็คุณทรงยศบอกมัน คืนที่เราตั้งด่านกับตำรวจ คุณทรงยศขับรถผ่านด่าน”
“ที่ตายน่ะแม่เขานะ เขาไม่ร่วมมือกับพ่อเลี้ยงหรอก”
“ตำรวจหาหลักฐานอยู่ เดี๋ยวก็รู้ว่าความจริง
คืออะไร ฉันมั่นใจยังไงแกก็พ้นผิด”
“พ้นเหรอ น้าหญิงตายทั้งคนนะช้าง มันเป็นปฏิบัติการของฉัน ฉันต้องรับผิดชอบ” เสือพูดอย่างเศร้าสลด
แล้วพอเสร็จเรื่องที่หน่วยงาน เสือก็ไป
ไหว้ศพน้าหญิงอีกครั้งในช่วงเวลากลางวันที่ยัง
ไม่มีแขกมางาน
“น้าหญิงครับ ครอบครัวน้าไม่ให้ผมมางาน
ผมขอไหว้น้าตอนนี้นะครับ”
เสือก้มกราบหน้าโลงแล้วหันหลังจะกลับ แต่เจอแป๋วยืนมองมาด้วยสายตาแข็งกร้าวทั้งรักทั้งแค้น
“แป๋วโทร.ถามตำรวจ ผลยังไม่ออก ใครยิงคุณแม่ เสือหรือลูกทีม”
“ใครจะยิงผมก็ต้องรับผิดชอบ”
“นั่นแหละที่แป๋วจะพูด...เสือมีส่วนให้
แม่แป๋วตาย แป๋วเคยคิดว่าเรื่องของเราจะจบยังไง แป๋วแต่งงานกับรุท หรือเสือตัดใจจากแป๋วได้ แต่แป๋วไม่คิดว่ามันจะจบแบบนี้ แม่แป๋วตาย...เรื่องของเราจบแล้ว หลังงานศพคุณแม่ เราจะไม่เจอกันอีก”
