ร้อยป่า
ตอนที่ 6
ปรากฏว่าเป็นจริงอย่างที่แสวงคิด แป๋วขับไล่เสือด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านโกรธแค้น เล่นเอาคนทั้งงานหันมองแป๋วกับเสือเป็นตาเดียว
“แป๋ว...ผมมาขอขมาน้าหญิง”
“ขอขมาเหรอ ขอให้มันได้อะไรขึ้นมา แม่แป๋วจะฟื้นรึไง”
“ผมก็ไม่อยากให้เป็นยังงี้นะแป๋ว”
“คุณแม่รักเสือมาก รักเหมือนลูก เสือทำยังงี้ได้ยังไง ฆ่าแม่แป๋วได้ยังไง ทำได้ยังไง”
เสือโดนแป๋วระเบิดอารมณ์ใส่จนพูดอะไรไม่ออก ช้างช่วยเพื่อนพูดก็โดนแป๋วแหวใส่ด้วย
“เงียบเลยกุญชร แป๋วบอกแล้วไง ห้ามให้เสือมา”
“แป๋ว...พวกเราเสียใจมากนะ เราเห็นน้าหญิงมาตั้งแต่เด็ก”
“เธอก็เหมือนกันมาโนช ไม่ต้องพูดเลย เธอโกหกว่าแม่แป๋วเกิดอุบัติเหตุ”
“เราไม่อยากบอกทางโทรศัพท์น่ะ ห่วงแป๋ว”
“งั้นเหรอ แป๋วต้องขอบคุณมั้ย”
เสือ ช้างและมาโนชโดนกันถ้วนหน้า ไม่มีใครกล้าต่อรองกับแป๋วอีก กระทั่งอนิรุทธิ์ก้าวเข้ามาคลี่คลายสถานการณ์ตึงเครียด
“เราจัดงานศพให้น้าหญิงเป็นการให้เกียรติครั้งสุดท้าย อย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีในงานเลย คนมองแป๋วกันใหญ่แล้ว ให้คุณเสือขอขมาเถอะ อโหสิต่อกัน วิญญาณจะได้ไปสู่สุคติ แป๋วทำเพื่อแม่ได้ไหม ทำให้แม่เป็นครั้งสุดท้าย ให้วิญญาณแม่ไปสงบ”
คำพูดหว่านล้อมของอนิรุทธิ์ได้ผลในที่สุด แป๋วให้เสือรีบไหว้ศพแม่เธอแล้วรีบกลับ เสือจึงขอบคุณอนิรุทธิ์ที่ช่วยเหลือ
ooooooo
เสือรู้สึกผิดมาก น้ำตาคลอจุดธูปขอขมาหน้าโลงศพน้าหญิงด้วยความเสียใจ แม้มาโนชที่นั่งไหว้อยู่ข้างกันจะบอกว่าเสืออาจไม่ใช่คนฆ่าน้าหญิงก็ได้ แต่เสือก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี
ไม่ทันที่พวกเสือจะไหว้ศพเสร็จ ทรงยศพุ่งเข้ามาอาละวาดเสียงดังจนผู้คนแตกตื่นกันทั้งงาน
“มึงมาทำไมวะ มึงฆ่าแม่กู!!”
“ตำรวจกำลังหาหลักฐานอยู่ว่าใครฆ่าแม่คุณ” มาโนชปกป้องเพื่อน แต่ทรงยศก็สวนทันควันว่า
“เพื่อนมึงนั่นแหละฆ่า”
“พี่ยศครับ เห็นแก่น้าหญิงนะครับ” อนิรุทธิ์ช่วยพูด ขณะที่เสือก็ยืนยันว่าถ้ารู้ว่าน้าหญิงอยู่ในรถตนจะไม่ยิง
“พ่อเลี้ยงบอกว่ามึงรู้ว่ามีผู้หญิงอยู่ในรถ แต่มึงก็ยิง”
“พ่อเลี้ยงโกหกครับ”
“กูไม่เชื่อมึง ไอ้ฆาตกร!” ด่าแล้วหันไปเห็นพวงหรีดไว้อาลัยจากเสือ กลิ่นสัก ทรงยศถีบพวงหรีดล้มโครม ช้างไม่พอใจพูดโพล่งว่านั่นพวงหรีดให้แม่ของเขา ทรงยศสวนอย่างโกรธแค้นเสือ “กูไม่เอาพวงหรีด กูจะเอาชีวิตมึง”
ทรงยศบ้าดีเดือดซัดเสือไม่ยั้ง เสือยอมจำนนต่อความผิดให้อีกฝ่ายระบายแค้น แต่พวกมาโนชทนไม่ไหวช่วยกันดึงทรงยศออกมา เลยโดนถีบเซไปชนพวงหรีดล้มระเนระนาด
แป๋วเห็นว่าเรื่องบานปลายจึงรีบห้ามพี่ชายแต่เขายังกระทืบเสือไม่หยุด กระทั่งโภคาต้องลุกมาปรามเอง
“พอเถอะยศ หยุดได้แล้ว”
ทรงยศเกรงใจโภคา หายบ้าเลิกอาละวาด...
โภคาหันมาเอ่ยกับกลุ่มของเสือ
“พวกคุณก็กลับไป แล้วห้ามมางานอีก”
เสือและพรรคพวกเดินคอตกออกไป แป๋วน้ำตาร่วง เก็บพวงหรีดที่ล้มขึ้นตั้งใหม่ อนิรุทธิ์เข้าช่วยด้วยความสงสารและเห็นใจ
คืนเดียวกันที่บ้านพักเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่แพร่...
พงษ์ โจ้ เดช ศร ล้อมวงกินข้าวและคุยกันถึงประเด็นการตายของแม่แป๋ว
“ถ้าผลออกมาว่าพี่เสือยิงแม่คุณแป๋วตายจะโดนลงโทษมั้ย”
“ก็ถ้าป้องกันตัว เสือก็ไม่ผิด”
“แม่เขาตายทั้งคน เขาไม่ยอมหรอกพี่ ครอบครัวคุณแป๋วน่ะรวย กว้างขวาง ผมกลัวแทนพี่เสือจริงๆ แล้วนี่พี่วัตอยู่ไหน ทำไมไม่มากินข้าว”
“วัตกลับบ้านที่ลำพูน พ่อเข้าโรงพยาบาล”
