เล็บครุฑ

“แกใช่ไหมที่คิดจะมาแทนที่ฉัน”

“ไม่ ไม่แล้วครับ ผมจะลาออกจากสิ่งเอ็ง จะไม่มาเกี่ยวข้องอีก”

“เรื่องแบบนี้ลาออกได้ด้วยเหรอ”

“ผมจะออกไปจากเมืองไทย ผมสัญญาจะไม่กลับมาอีกเด็ดขาด”

จางซูเหลียงบอกจะให้โอกาส หนีให้พ้นก่อนนับหนึ่งถึงสิบ เชี่ยวชาญลนลานวิ่งหนี แต่แซนดี้กลับชักปืนออกมายิงใส่อย่างโหดเหี้ยม แล้วหัวเราะเยาะความกลัวตายของเขา...มรกตทำทีหวาดกลัวเกาะแขนจางซูเหลียงตัวสั่นงันงก

ooooooo

ร่างจิงซูถูกนำมาวางบนแท่น ห่มร่างด้วยผ้าขาวเหลือไว้เพียงใบหน้า จางซูเหลียงเอากลีบกุหลาบโรยบนผ้า มรกตยืนดูอยู่มุมหนึ่ง เห็นเขาน้ำตาคลออาลัยอาวรณ์หญิงที่รัก

“ฉันขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดี วันนี้เราเลยต้องจากกัน ขอให้เธอเฝ้าดูความสำเร็จของฉันนะยอดรัก” จางซูเหลียงจูบหน้าผากจิงซูแล้วเลื่อนมาพูดกับลูกที่ท้อง “พ่อขอโทษนะลูก จากนี้ไปหนูต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าโกรธในสิ่งที่พ่อทำลงไป ถ้าพ่อรู้พ่อจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด พ่อรักหนูที่สุดนะลูกนะ...เก็บเอาไว้ป้องกันตัวนะ อย่างน้อยก็เอาไว้รำลึกถึงพ่อ” เขาวางมีดที่ใช้แทงจิงซูลงข้างศพแล้วรีบเดินหนีไปเพราะรู้ว่ากำลังจะร้องไห้หนัก ไม่อยากให้ใครเห็น

มรกตยืนมองจนทุกคนออกจากห้อง แล้วเดินออกเป็นคนสุดท้าย เข้าไปโอบกอดทางด้านหลังของจางซูเหลียง ปลอบเขาว่ายังมีตนอยู่ตรงนี้ เขากล่าวเสียงสั่นเครือ

“ร่างของจิงซูกับลูกจะถูกนำไปฝังไว้ที่ฮวงซุ้ยที่ฉันเตรียมเอาไว้ เราสองคนมาเมืองไทยอย่างคนอนาถา แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะได้ครอบครองทั้งประเทศ น่าเสียดายที่พวกเราพ่อแม่ลูกไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จด้วยกัน...”

“ฉันจะเป็นตัวแทนคุณน้า ฉันจะทำหน้าที่แทนคุณน้าเอง”

“ตอนนี้ฉันเหลือแค่เธอเพียงคนเดียว ฉันจะไม่ยอมสูญเสียเธอไปอีกแล้ว ความสำเร็จของผู้ชายมันจะไม่มีความหมายอะไร ถ้าปราศจากหญิงที่รักอยู่เคียงข้าง”

“ค่ะคุณจาง ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ ร่วมยินดีกับความสำเร็จของคุณ จะไม่ปล่อยให้คุณเดียวดายอีกต่อไป”

“สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ความเหงามันทรมานเหลือเกิน”

มรกตสัญญา จางซูเหลียงสวมกอดอย่างโหยหา ทำให้เธอรับรู้ได้ถึงความทุกข์ทรมานกับชีวิตที่เดียวดายของหัวหน้าสิ่งเอ็งในเมืองไทยผู้นี้

เช้าวันใหม่ ท้องฟ้าโปร่งใสปราศจากก้อนเมฆบนดาดฟ้าตึกร้างกลางกรุง เห็นอินทรีชิ้นที่ 6 เป็นฐานรองรับอินทรีทั้ง 5 ชิ้น ลักษณะคล้ายกับเครื่องเล่นแผ่นเสียง แต่มีอุปกรณ์ต่อพ่วงสำหรับปล่อยคลื่นแม่เหล็กขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศโลก รวมแล้วเรียกว่า Garuda

“ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ความฝันกำลังจะกลายเป็นความจริง ชะตาชีวิตของทุกคนจะต้องอยู่ในกำมือของข้า...อินทรีชิ้นที่ 6 ประกอบไปด้วยการูด้าเครื่องนี้ ถ้าปราศจากลายนิ้วมือของข้า กลไกเหล่านี้มันก็แค่เศษโลหะ” จางซูเหลียงชูนิ้วมือให้นิทัศน์ดูแล้วเคลื่อนมือไปที่แป้นอ่านลายนิ้วมือ วางนาบลงไปบนเครื่องทำให้เครื่องอ่านขึ้นตัวหนังสือ Finger print correct จากนั้นนาฬิกาก็เริ่มนับถอยหลัง โดยมีจุดหมายที่ 16.00 น. ของวันเดียวกัน