ปีกหงส์

“ไปให้พ้น” ลินินฉวยโอกาสดำผุดดำว่ายในลำธารเพราะไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน ทินภัทรนึกสนุกจะลงไปอาบน้ำด้วย เธอรีบวิ่งสวนขึ้นจากน้ำ ชุดที่เธอสวมแนบเนื้อทำให้เห็นสัดส่วนสวยงาม

เขาแกล้งมองด้วยสายตาลวนลาม เธออายมากรีบเอามือปิดตามจุดสำคัญแล้ววิ่งกลับกระท่อม

ขณะที่ลินินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ทินภัทรมายังจุดก่อไฟแอบเอาสารบางอย่างที่ทำให้ติดไฟง่ายหย่อนลงไป สักพักลินินเดินกลับมาพร้อมกับสวมเสื้อของเขา ทินภัทรโวยหยิบเสื้อคนอื่นมาใส่ทำไมไม่ขออนุญาตก่อน

“ตอนที่ข่มขืนฉันทำไมไม่ขออนุญาตสักครั้ง ถามจริงๆคุณเป็นอะไรมาจากไหน มาเกิดเป็นคนได้อย่างไร”

“คุณก็ผ่านต้นงิ้วปีนต้นงิ้วโดยไม่สะทกสะท้าน มาจากไหนกันล่ะ” ทินภัทรตอกกลับ ลินินขี้เกียจเถียงด้วยมาก่อไฟต่อ จับก้อนหินสองก้อนมาสีกัน ทันใดนั้นไฟลุกพึ่บ เธอดีใจมากขอไก่สดชิ้นนั้นกับ ไม้สำหรับเสียบปิ้ง เขายื่นไม้กับมีดให้เธอเหลาไม้เอาเอง เธองอนที่เขาแกล้งไม่เลิกคว้ามีดจากมือเขามาจ่อคอตัวเอง เขาขอร้องอย่าล้อเล่นกับของมีคมแบบนี้ เธอไม่ได้ล้อเล่นแต่เอาจริง ขอไปตายดาบหน้า ดีกว่าอยู่กับเขาแล้ววิ่งหนีเข้าป่า

“ระวังหกล้มทับมีด มันคมมาก” ทินภัทรร้องเตือน

“ไม่กลัวแล้ว นายนั่นแหละทั้งน่ากลัวน่าเกลียดกว่าอะไรทั้งหมด” ลินินวิ่งเซๆเพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงแถมยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ทินภัทรเป็นห่วงรีบวิ่งตามพลางตะโกนให้เธอหยุดวิ่ง

“ไม่หยุด ฉันจะหนีให้พ้นจากคนเลวอย่างนายให้ได้” ลินินวิ่งไปพลางกวัดแกว่งมีดไปด้วย ทินภัทรรีบวิ่งไปดักหน้าไว้รับปากจะไม่รังแกเธออีก เธอไม่เชื่อ ร้ายกาจมากกว่านี้เขาก็ทำกับเธอมาแล้ว ทินภัทรขอมีดจากเธอคืน นอกจากจะไม่ให้เธอยังขู่ถ้าเข้ามาใกล้จะแทงไส้แตก เขารู้ว่าเธอไม่กล้าทำ

“กล้าสิ ไหนบอกว่าฉันฆ่าคนตายมาแล้ว ทั้งตายจริงตายทั้งเป็น ตอนนี้ฉันเกลียดนายที่สุดในโลก ทำไมฉันจะฆ่านายไม่ได้”

“เสียบมาเลย ที่หัวใจผม” ทินภัทรแอ่นอกให้ ลินินแทบไม่เหลือแรงจะถือมีด แทนที่จะแทงเขา เธอกลับหันปลายมีดเข้าหาตัวเอง เขาตกใจคว้าปลายมีดไว้ มีดบาดมือเขาเลือดอาบ เธอร้องลั่นด้วยความตกใจ