ปีกหงส์

“ไม่หิวก็ตามใจ ผมหิว จะไปหาอะไรกิน คุณก็นั่งท้องกิ่วมันตรงนี้แหละ แต่ถ้าอยากกินต้องลงไปช่วยกันทำ อย่ามานั่งเป็นนางพญาสองพันล้านเชิดหน้าแบบนี้” ทินภัทรแดกดันจบเดินหัวเราะสะใจออกไป...

หลายวันแล้วที่ลินินหายตัวไป ตำรวจออกตามหาแต่ไม่พบเบาะแสอะไรเลย ท่านผู้ว่าฯใช้ห้องประชุมในโรงแรมของลินินเป็นวอร์รูมเพื่อปรึกษาและคอยฟังข่าวคืบหน้าจากตำรวจ ไม่ใช่แค่ลินินเท่านั้นที่ถูกตามหา ตำรวจยังหาร่องรอยของทินภัทรเช่นกัน จังหวะนั้นสิโรจน์พรวดพราดเข้ามาในห้อง ประกาศกร้าวด้วยความมั่นใจว่าคนที่ลักพาตัวลินินไปคือทินภัทร เจ้าแสงแก้วที่นั่งประชุมอยู่ด้วยถึงกับหน้าซีด แมครีบปกป้อง

“แกมันเพ้อเจ้อ ออกไปให้พ้นจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

“ไม่กล้ายอมรับความจริงหรือว่าในใจไม่มีใครคิดเรื่องนี้ เจ้าคนสวยวันก่อนคุณก็เห็นว่านายทินภัทรมันหึงหวงผมขนาดไหน มันซ้อมผมปางตาย...” สิโรจน์พูดไม่ทันจบ แมคพุ่งไปชกหน้าหัน แม้นกับเจ้าหน้าที่ของโรงแรมต้องเข้าไปห้าม สิโรจน์

ยังไม่วายปากดีว่าตนพูดความจริง ทินภัทรลักพาตัว ลินินสุดที่รักของตนไป แมคเหลืออดเข้าไปต่อยสิโรจน์อีก ปรางทิพย์กับแม้นขอร้องเขาให้พอได้แล้ว ระหว่างนั้นเทวีปรี่มาขวางแมคไว้

“ป่าเถื่อนรังแกคนสู้ไม่ได้”

“รีบพาไอ้บ้าเมายานี่ไปให้พ้นจากที่นี่เดี๋ยวนี้ รปภ.อยู่ที่ไหน” ท่านผู้ว่าฯตะโกนโหวกเหวก ยังไม่ทันขาดคำ รปภ.สองคนเข้ามาช่วยกันลากตัวสิโรจน์ออกจากห้องโดยมีเทวีตามไปห้าม รปภ.ไม่ให้ แตะต้องลูกชายของเธอ เจ้าแสงแก้วอับอายมากลุกหนี แมครีบเดินตาม

ooooooo

ทินภัทรก่อไฟปิ้งไก่หอมตลบไปทั้งป่า เห็นลินินแอบมองอยู่ตรงหน้าต่างกระท่อม เอาไก่มากินยั่วอีกต่างหาก กินไปบ่นไปว่าทำไมอร่อยอย่างนี้ จะกินให้หมดไม่เผื่อใคร

ลินินเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อยก็ยิ่งหิวทั้งอาหารหิวทั้งน้ำ แต่หยิ่งเกินกว่าจะไปขอกิน ทินภัทรเห็นเธอไม่ได้กินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวมาสามวันแล้วเพราะมัวแต่นอนหลับ กลัวจะเป็นอะไรไปก่อน

ตักน้ำใส่กะลามาให้ดื่ม แทนที่จะพูดดีๆกลับกระแนะ กระแหน เธอก็เลยไม่ยอมดื่มน้ำที่เขาเอามาให้ ยอมอดตายดีกว่าง้อเขา

อดทั้งน้ำอดทั้งข้าว ทำให้ลินินหมดเรี่ยวแรงเป็นลมไปอีกรอบ ทินภัทรต้องประคองให้นั่ง เอาน้ำ ค่อยๆหยอดใส่ปากให้ เธอดื่มอย่างกระหายก่อนจะลืมตาขึ้น สายตาที่เขามองด้วยความห่วงใยเปลี่ยนเป็น ดุดันทันที

“ยังไงล่ะ นางหงส์ปลอมปีกหัก ความดื้อรั้น ดันทุรังช่วยอะไรได้ไหม น่าปล่อยให้ตายจริงๆ”

“ทำไมไม่ปล่อยให้ตายล่ะ” ลินินท้าเหยงๆ

“ก็จะไม่ได้แก้แค้นรังแกผู้หญิงอย่างคุณไปนานๆสิ”

เธอเงื้อมือที่แทบไม่มีแรงจะตบเขาแต่ยกได้นิดเดียวมือก็ตกลงข้างตัว เขาถามว่าอยากโดนจูบใช่ไหมถึงพยายามจะตบเขา แล้วปล่อยมือที่ประคองเธอไว้ทำให้เธอร่วงลงไปกองกับพื้น เธอโกรธมากรวบรวมแรงเท่าที่มีด่าเขาหยาบๆคายๆขึ้นไอ้ขึ้นอี ทินภัทรหูชารีบเอามือปิดปากเธอไว้จะได้ไม่ด่า

เขาอีก เธอพยายามกัดมือเขาแต่แรงไม่มี เขาหัวเราะชอบใจเห็นเธอหมดสภาพ แล้วนี่เขาจะด่าเธอว่าอีอะไรดีเพื่อเป็นการตอบแทน

“อีอะไรก็เรียกไป ไอ้ทินภัทร นายจะทำอะไรฉันอีก”

“ทำไปแล้วอีลินิน ได้ไปแล้ว ที่พามานี่กะจะสำรวจว่าสึกกร่อนไปมากแค่ไหนเพราะผ่านหลายมือเหลือเกิน แต่แหมน่าเสียดายตอนนี้สภาพไม่พร้อมใช้งาน” ทินภัทรยิ้มยั่ว ลินินจ้องหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วเกิดฮึดสู้ขึ้นมาเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มหวานหยด เขางงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ