ปีกหงส์
ตอนที่ 14
“จำไว้อย่าพูดจาในแง่ลบถึงลินินอีก พอลูกชายหายเมาแล้วสั่งสอนด้วยว่าอย่ามาแตะต้องเธออีก...ร้อยเวรเอาเขาไปฝากขังจนกว่าจะสร่างเมาแล้วค่อย ปล่อยกลับบ้าน”
เทวีถึงกับปล่อยโฮพยายามขอร้องท่านผู้ว่าฯอย่าให้สิโรจน์ต้องนอนในห้องขังแต่ท่านไม่สนใจ...
ทางด้านเจ้าแสงแก้วซบอกแม่คร่ำครวญว่าทินภัทรหายไปกับลินินแน่ๆ เขาไม่เคยรักเธอเลย ท่านท้วงติงแต่คืนนั้นที่ลูกไปนอนบ้านเขาทั้งคืนเขาก็แสดงความรับผิดชอบยอมหมั้นด้วย เธอสารภาพว่าเธอบอกความจริงกับท่านไม่หมด คืนนั้นทินภัทรหลับตลอดเวลา ฝนตกพายุแรงเธอก็เลยกลับบ้านไม่ได้
“แสงแก้วไม่สามารถมัดหัวใจเขาไว้กับแสงแก้วได้ เขาชอบลินินแต่เขาก็ว่าเธอตลอดเวลาเรื่องมีผู้ชายคนอื่น แสงแก้วไม่เข้าใจเลยเขาบอกว่าเกลียดเธอแต่ทำไม...”
“นั่นไม่ใช่เพราะเกลียด แต่เขาหึงหวง”
“แสงแก้วจะทำอย่างไรต่อไปดีคะเจ้าแม่”
“นิ่งไว้ก่อนอย่าเพิ่งพูดอะไร อย่าทำรู้เรื่องว่าทินภัทรไปกับลินิน” เจ้าแม่กำชับเสร็จดึงเจ้าแสงแก้วที่ร้องไห้กระซิกๆมากอดไว้อย่างปลอบใจ...
ทินภัทรอุ้มลินินมาวางบนแคร่ในกระท่อมกลางป่า เธอยังหมดสติตัวสั่นเพราะพิษไข้จากแผลอักเสบที่หน้าผาก เขาเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเลือดที่แผล นำผ้ามาห่มให้เธอแล้วนอนกอดไว้เพื่อให้ความอบอุ่น
ลินินที่หนาวสั่นเมื่อครู่ค่อยๆคลายความหนาว นอนสงบนิ่งในอ้อมกอดเขา
ooooooo
ปรางทิพย์กับแม้นแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเนื่องจากกลุ้มใจเรื่องลินิน เพราะได้ยินท่านผู้ว่าฯบอกว่าถ้าผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วยังไม่ได้ข่าวลินินจะต้องแจ้งความ
“ทีนี้แหละจะเรื่องใหญ่เรื่องโต ถ้าคุณทินไม่กลับมาอีกคนเธอจะต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยนะคะ”
“อย่าบอกนะคะว่าพี่ทินจะกลายเป็นผู้ต้องหาลักพาตัวคุณลินิน” ปรางทิพย์ยิ่งกลุ้มหนัก แม้นพยักหน้า
“ประมาณนั้นค่ะ”...
สายแล้วลินินยังหลับไม่ได้สติ แถมฝันร้ายว่าถูกทินภัทรมัดมือสองข้างกระชากลากถูเข้าไปในป่า เธอพยายามถามเขาว่าเธอไปทำอะไรให้เขาถึงอาฆาตแค้นกันขนาดนี้ เหมือนเดิมเขาไม่ยอมบอกอะไร เธอเหนื่อยกับเรื่องนี้เหลือเกิน ถ้าเขาแค้นมากนักก็เชิญฆ่าได้เลย เขาไม่ฆ่าเพราะแบบนั้นง่ายเกินไปเขาจะทรมานให้เธอตายทั้งเป็น เธออยากรู้ว่านานแค่ไหน
“ตราบชีวิตผม”
ลินินด่าเขาเสียงลั่นว่าไอ้บ้า เขาสั่งให้เธอหุบปากไม่อย่างนั้นจะมัดปากด้วย จังหวะนั้นมีเสียงเสือคำรามดังกึกก้อง เธอตกใจกรีดร้องลั่น สะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าทินภัทรอยู่ห่างแค่คืบรีบผลักเขาออก
“ผมไม่ใช่เสือจะร้องไปทำไม”
“ฉันเกลียดนาย...นายมันน่ากลัวยิ่งกว่าเสือ”
“ผมไม่เคยฆ่าใคร แต่คุณฆ่าคนจนตายและฆ่าให้ตายทั้งเป็น”
“พูดบ้าๆอีกแล้ว ไปให้พ้น ฉันเกลียด ฉันไม่อยากเห็นหน้า”
ทินภัทรบอกว่าตอนนี้เราอยู่กลางป่าลึกลำพังสองคนคงหนีกันไม่พ้น สั่งให้เธอเลิกอาละวาดจนทำให้ตัวเองต้องบาดเจ็บหัวร้างข้างแตก และบอกให้อยู่นิ่งๆเขาจะเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเน่าๆชุดนี้ออกให้ เธอห้ามเขามาเปลี่ยนเสื้อให้ เขาแดกดันอย่ามาทำเป็นหน้าบาง ทีกับผู้ชายอื่นเป็นร้อยไม่เห็นจะอาย เธอสุดทนที่โดนหยามตบเขาหน้าหัน เขาก้มลงมาจูบแก้แค้นที่ถูกตบ เธอสั่งให้เขาปล่อย เธอจะกลับบ้าน
“กลับไม่ได้หรอกที่นี่มันป่าลึกจริงๆถ้าผมไม่พาไปก็จะไม่มีใครพาไป และถ้าขืนมาตบผม ผมก็จะจูบแบบละครตบจูบ แต่นี่ของจริงจะยิ่งกว่าละครเพราะคุณจะเจอยิ่งกว่าตบจูบ และคราวนี้จะไม่ใช่อย่างทุกครั้งที่ขังๆปล่อยๆ ครั้งนี้จะยาวนาน อาจจนสิ้นอายุขัย”
