พชรมนตรา
ตอนที่ 15
เมื่อณดลกลับถึงบ้านเป็นเวลาค่ำพอดี ประพจน์ดีใจมากสวมกอดลูกชายพร้อมคร่ำครวญ
“เจ้าดลลูกพ่อ...พ่อนึกว่าพ่อจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตซะแล้วลูกเอ๋ย”
“ไม่หรอกครับคุณพ่อ ผมทำสำเร็จแล้ว ผมล้างอาถรรพณ์เพชรไปแล้ว บ้านเราและคุณพ่อจะไม่เป็นไร นี่คุณพ่อยืนได้แล้วด้วย”
ประพจน์พยักหน้าแล้วหันไปเห็นปัทมา...หญิงสาววิ่งเข้าหาและบีบน้ำตาจนมาริสาอดแขวะไม่ได้ว่า “ดราม่ามาเต็ม”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะปัทมา ไปเจอกันที่ไหนได้ยังไง”
“ปัทมาโดนพรานวิทย์จับตัวตามพวกผมเข้าไปยังถ้ำครับพ่อ ซึ่งพรานวิทย์ก็คือคนคนเดียวกับวาโพนั่นเอง”
“ไอ้วาโพ! พรานป่าที่ขโมยลูกของอมรไป”
“จันก็ตามเข้าไปในป่าด้วยค่ะ” มาริสาบอก
“แล้วจันไปไหน”
“คุณจันเสียชีวิตในป่าแล้วค่ะ เช่นเดียวกับพรานวิทย์” เพชรเอ่ยหน้าเศร้า
“แล้วนี่ชุ่มไปไหนครับ ทำไมคุณพ่ออยู่บ้านคนเดียว”
“ชุ่ม...ตายแล้ว”
“หา!!” ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียว
“ชุ่มคอหักตาย โดนควักลูกนัยน์ตา อาถรรพณ์ที่ลูกว่าคงไม่พ้นต้องคำสาป”
“เป็นไปไม่ได้ครับ ทุกอย่างทำตามขั้นตอน...ยิ่งกว่าขั้นตอนซะด้วยซ้ำ”
“พ่อถูกต้องสงสัยว่าเป็นคนฆ่านังชุ่ม”
“คุณท่าน...เป็นไปไม่ได้” เพชรไม่เชื่อ
“มียิ่งกว่านั้นอีก...บริษัทมันแทบจะไม่ใช่ของพ่ออีกต่อไปแล้ว”
“อะไรกันครับ ถ้าไม่ใช่ของคุณพ่อแล้วมันจะเป็นของใคร”
นันทาเดินเข้ามาพอดี เห็นหลานชายก็ตะลึงไปชั่วขณะ ส่วนณดลก็เพ่งเล็งคุณอาอย่างไม่ไว้ใจ
ooooooo
ณดลไม่ค่อยเคลียร์กับสิ่งที่นันทาพยายามอธิบายเมื่อคืน ครั้นเช้าขึ้นจึงมีการพูดคุยกันอีกครั้ง
“เรื่องมันก็เป็นอย่างที่อาเล่าให้ฟังเมื่อคืนมันเป็นเรื่องของการบริหาร บอร์ดเขาว่ามาอย่างงั้นอาจะไปทำอะไรได้ แต่ยังไงมันก็ยังเป็นของพ่อเราอยู่”
“แต่พ่อไม่ได้บ้า”
“ก็ว่ากันไปตามหลักฐาน”
“เราก็เห็นกันอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในบ้านนี้ถ้าไปเล่าให้คนอื่นฟังเขาก็ว่าบ้าทั้งนั้น แต่เราก็รู้กันอยู่ว่ามันเป็นเรื่องจริง”
เพชรนิ่งฟังไม่ออกความเห็นอะไร นันทาชำเลืองมองแล้วพาลใส่
“แล้วเรามานั่งทำอะไร ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน”
เพชรลุกขึ้นจะเดินออกไป ณดลรีบห้าม “ไม่ต้องหรอก เพชรนั่งอยู่นี่แหละ”
“อย่าหักหน้ากันต่อหน้าคนรับใช้สิหลาน”
“เพชรเขาไม่ใช่คนรับใช้”
“งั้นเขาเป็นอะไรกับเรา”
ณดลอึกอักหาคำตอบไม่ทัน เพชรอยากได้ยินอยู่เหมือนกัน
“บอกมาสิ ถ้าไม่ใช่คนรับใช้ มันเป็นอะไร” นันทาคาดคั้น
“เป็น...เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คนรับใช้น่ะครับ”
ณดลหลุดปากออกไป เพชรอึ้งกับคำว่า “คนอื่น” ลุกขึ้นขอตัวเดินออกจากตรงนั้นไปอย่างจ๋อยๆ
เมื่อณดลไปเล่าให้อาทิตย์ฟังก็โดนเพื่อนตำหนิยกใหญ่ว่าพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไง
