พชรมนตรา
ตอนที่ 15
ในที่สุดพวกณดลก็เข้าไปถึงแท่นวางเทวรูปแมวซึ่งวิญญาณเทวีรออยู่แล้ว จังหวะที่ทุกคนจะทำพิธีล้างอาถรรพณ์ พรานวิทย์ที่รอดตายจากงูมาได้แอบชิงพชรมนตราไป ณดลกับเพชรจึงช่วยกันตามล่า
เพชรเสียใจมากที่พ่อตั้งใจหลอกเธอมาตลอด พรานวิทย์ไม่ได้ใส่ใจ พยายามจะครอบครองพชรมนตราอย่างเดียว ถึงขนาดจับเพชรเป็นตัวประกันและขู่ณดลให้วางอาวุธไม่งั้นเขาจะฆ่าเพชร แต่ณดลไม่เชื่อว่าวิทย์จะฆ่าลูกตัวเอง
ระหว่างที่ณดลต่อสู้กับวิทย์ เสียงสวดงึมงำสาปแช่งจากวิญญาณเทวีดังก้องไปทั่ว วิทย์เสียหลักโดนณดลเอามีดด้ามงากำจัดแทงหลัง แต่เขาก็วิ่งหนีไปทั้งที่มีมีดปักหลัง ณดลจะวิ่งตามแต่ห่วงเพชรมากกว่าจึงหันกลับมาพยุงเธอ
“เพชรเป็นยังไงบ้าง”
“นายอยู่ห่างๆเพชรไว้ก่อนดีกว่าค่ะ”
“ทำไม”
เพชรชูมือทั้งสองข้างให้เขาดู เล็บดำคล้ำแล้วก็ยาว ฟันในปากเริ่มแหลมคม สภาพใกล้ผีดิบเข้าไปทุกที
“เวลาของเพชรเหลืออีกไม่นานแล้วที่จะช่วยนายได้”
“ไม่นะเพชร ไม่...”
“มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆนาย เพชรกลัวว่าจะจำนายไม่ได้ แล้วไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป”
“ไม่หรอก เธอไม่มีวันทำร้ายฉันแน่ๆ ฉันรู้”
ณดลดึงดันเข้าใกล้เพชร แต่โดนเธอผลักไสให้ออกห่างเพราะเธอคือตัวอันตรายสำหรับเขา
“ฉันไม่กลัว ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป”
“นายสัญญาแล้วนะ นายจะไม่ปล่อยให้สิ่งใดๆ ครอบครองร่างเพชร เมื่อถึงตอนนั้นนายต้องกำจัดเพชรด้วยตัวของนายเอง...สัญญาสินาย สัญญา รับปากเพชรเป็นครั้งสุดท้าย”
ณดลนิ่งไป มองเพชรอย่างแสนรักแสนสงสาร แล้วจำใจพยักหน้ารับในที่สุด
ooooooo
เมื่อณดลกับเพชรกลับมาเข้ากลุ่ม ปัทมาถามถึงเพชรเม็ดนั้นทันที อ้างว่ากลัวจะล้างอาถรรพณ์ไม่สำเร็จ ขณะที่อาทิตย์อยากรู้ว่าวาโพเป็นยังไง
“โดนมีดปักหลังไปแล้ว ไม่น่ารอด”
คำตอบของณดลเล่นเอาปัทมาตกใจมาก อุทานเสียงหลง “อะไรนะ!” แต่พอมาริสาท้วงว่าเธอควรจะดีใจที่สองคนนี้กลับมามากกว่าห่วงวาโพ ปัทมาก็รีบเก็บอาการ เถียงว่า “ใครว่าฉันเป็นห่วงพรานชั่วนั่น ฉันเป็นห่วงความรู้สึกเพชรมากกว่า”
เพชรรู้แก่ใจว่าปัทมาคือลูกแท้ๆของวิทย์หรือวาโพ แต่ไม่พูดอะไรนอกจากมองเธออย่างขุ่นเคือง
หลังจากนั้นณดลให้อาทิตย์นำเทวรูปแมวไปวางคืนที่เดิม ถ้ำมีอาการสะเทือนเล็กน้อย ณดลกวาดตามองรอบทิศพร้อมบอกกล่าว “อะไรก็ตาม...เอามาคืนให้แล้วนะ” แล้วหยิบหนังสือที่ใส่เพชรสีชมพูในย่ามออกมา บอกทุกคนว่าพยายามอย่ามองมัน อย่าอยากได้ อย่าโลภ ถ้าเราไม่โลภ อำนาจมันจะทำอะไรเราไม่ได้
“ยังไงเราก็ต้องเอาเพชรคืนใส่ตาแมว” เพชรพูดอ่อนแรง มาริสาเป็นห่วงถามว่าไหวไหม แต่ปัทมาพูดใส่หน้าเพชรอย่างไม่พอใจ
“คนอย่างเธอน่ะเหรอที่อำนาจเพชรจะทำอะไรไม่ได้ ลูกเนรคุณ คนทรพี ปิตุฆาตฆ่าพ่อตัวเอง แล้วยังจะมาบอกว่าใจสะอาด ทำไมรับความจริงไม่...” ปัทมาพูดไม่ทันขาดคำ เพชรตบฉาดเข้าให้ “นี่เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ”
