เงินปากผี
ตอนที่ 12
เนียงได้ยินเสียงเอะอะจึงมาแอบดู ทันเห็นอุไร ออกจากห้องมาลินไปห้องวันพุธ แม่บ้านเก่าแก่ร้อนใจมาก ก่อนจะได้ถอนใจยาวเมื่อเห็นถุงใส่เสื้อผ้าของวันพุธวางบนเตียง
“อยู่นี่เอง...คุณท่านคงบังตามันไม่ให้อีนรกนั่นเห็นเหรียญแน่ๆ”
อุไรรีบนำเหรียญทองไปให้วันพุธที่โรงพยาบาล ทุกคนมีสีหน้าโล่งอกเมื่อเห็นหน้าแม่บ้านเก่าแก่ โดย
เฉพาะพินทุอรที่โทร.หาอีกฝ่ายมือแทบหงิก แถมเดิน
ตามหารอบโรงพยาบาลแต่ไม่พบแม้แต่เงา
“กลับไปเอาที่บ้านมาน่ะสิคะ...นังมาลินมันเอาไปบ้าน”
ทุกคนถึงกับอึ้ง อุไรไม่ใส่ใจ รีบบอกให้วันพุธตรวจสอบเหรียญทอง
“จับดูสิคะว่าใช่ของแท้หรือเปล่า...บอกตรงๆว่าป้ากลัวมันเปลี่ยน”
วันพุธมีสีหน้าเคร่งเครียด ลูบเหรียญเบาๆก่อนบอกว่าเป็นของจริง ทุกคนสบายใจขึ้น แต่กระนั้นธงชาติก็อดสงสัยไม่ได้ เหตุใดมาลินถึงยอมปล่อยให้เหรียญหลุดมือ ทั้งที่อยากได้มาตลอด
เสริมพยักหน้าเห็นด้วยกับธงชาติ “นั่นสิ ธงชาติพูดน่าคิด...พุธแน่ใจนะลูก”
“แน่ใจครับพ่อ”
รุ้งแก้วอดทนฟังเงียบๆ แต่ในใจวิ่งพล่านด้วยความสงสัย จนต้องส่งกระแสจิตไปถามเลี้ยง
“คุณคะ...เหรียญนี่ใช่ของคุณหรือเปล่าคะ...บอกรุ้งหน่อยเถิดค่ะ”
เลี้ยงรับรู้ถึงกระแสจิตของรุ้งแก้ว แต่ไม่มีแรงตอบโต้ ได้แต่นั่งน้ำตาคลอ ปล่อยให้เสียงรุ้งแก้วดังรอบบ้าน
“รุ้งอยากรู้ค่ะ...เหรียญทองนี่ใช่เหรียญของคุณหรือเปล่าคะ...คุณได้ยินรุ้งไหมคะ...”
ooooooo
ธงชาติกับพินทุอรพาเสริมกลับบ้านเย็น
วันเดียวกัน มาลินรออยู่แล้ว โดยมีน้อยคอยนวดให้
“พาพ่อเข้าไปในห้อง...แล้วเราสองคนกลับไปดูพี่เขาเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอก”
เสริมบอกเสียงเรียบ แต่พินทุอรอดไม่ได้ต้องแขวะแม่เลี้ยง
“คุณพ่อแน่ใจนะคะว่าไม่กลัว...นังปีศาจ”
มาลินตวัดสายตามองลูกเลี้ยงสาว สวนแบบไม่ยอมแพ้
“ระวัง! แกจะถูกฉันดูดเลือด แล้ววันนั้นแกจะร้องไม่ออก...ปากดีนัก”
พินทุอรไม่สะทกสะท้าน ตอกด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“วันนี้พี่พุธนัดทนายไปคุยที่โรงพยาบาล...คุณพ่อก็อยู่ด้วย ไอ้ที่หวังจะได้ครองสมบัติฉันน่ะ...ท่าทางจะริบหรี่”
มาลินแทบคลั่ง แต่ทำอะไรพินทุอรไม่ได้ นอกจากฮึดฮัดขึ้นห้อง ทันเห็นเนียงกำลังขโมยถุงอาคมพอดี!
“มึงจะทำอะไรอีเนียง”
เนียงหันขวับมาสบตา เอาถุงซ่อนไว้ด้านหลัง มาลินถึงกับเต้น แหวลั่น
“อีงูพิษ...เอาคืนมาเดี๋ยวนี้!”
“ของอะไร”
“ตอแหล...เอามา!”
มาลินปรี่ไปตบและดึงถุงคืน แต่ถูกเนียงตบกลับและแย่งถุงไปได้
“เหรียญไอ้เลี้ยงต้องเป็นของฉัน”
“อีเนียง...นี่แก...”
“เออ...ที่เข้ามาบ้านนี้ก็เพราะอยากได้เหรียญ
ไอ้เลี้ยงนี่แหละ ไม่ได้พิศวาสน้องชายแกหรอก...นังโง่!”
ความจริงที่ถูกสาดใส่หน้าทำให้มาลินตัวชา เดือดพล่านด้วยความโกรธจัดและหึงหวง พุ่งตัวจะตบเนียงแต่ถูกตบสวนแทบลุกไม่ขึ้น ต้องตะโกนเรียกจูหยวนให้มาช่วย
“ซินแส...ช่วยด้วย อีเนียงมันแย่งเหรียญไปแล้ว!”
จูหยวนตาลุกโพลงด้วยความโกรธจัด ถอดจิตจากศาลเจ้าไปขโมยเหรียญจากเนียงในพริบตา เนียงเข้าใจว่าเป็นมาลินเลยกลับไปเอาเรื่อง
“ไวนักนะ...เอาเหรียญคืนมา คิดว่าอาคมตัวเองเก่งนักเหรอ นังมาลิน แกไม่มีวันชนะฉันหรอก”
พูดพลางจิกผมมาลินจนหน้าหงาย ตวาดเสียงกร้าว
“เอาเหรียญฉันมา!”
มาลินหัวเราะเย้ยหยัน “แกไม่มีวันได้เหรียญไอ้เลี้ยงไปหรอกนังเนียง”
เนียงเลือดขึ้นหน้า ผลักมาลินตกบันไดจนแน่นิ่ง ก่อนพูดตบหน้าอีกฝ่ายด้วยสถานะแท้จริงของเธอ
“ถ้าไม่มีแก...คุณอาคมก็จะเป็นของฉันคนเดียว”
มาลินอ้าปากค้าง เดาได้โดยไม่ต้องคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเมียอีกคนของอาคม
เนียงสะใจมาก ก้าวไปยืนคร่อมหัวมาลินที่นอนนิ่ง “ใช่! ทีนี้ตาสว่างหรือยังนังโง่ ฉันนี่แหละเป็นเมียของคุณอาคม และเหรียญเงินปากผีของไอ้เลี้ยงต้องเป็นของฉัน...อยู่ไหนเอามา!”
มาลินพยายามตั้งสติ ใช้คาถาเป่าใส่หน้าเนียง แต่ไม่ได้ผล
“คิดใช้คาถากับฉันเหรอ...อ่อนนักนังมาลิน”
เนียงใช้เท้ากระทืบขาของมาลินอย่างแรงหลายทีจนน่าจะหักคาที่ โชคดีที่น้อยโผล่มาโวยวาย
“ว้าย! คุณมาลิน...อีเนียง...อีฆาตกร...กูจะเอามึงเข้าตะรางอีเนียง!”
ooooooo
