เงินปากผี
ตอนที่ 12
อุบัติเหตุของวันพุธกับรุ้งแก้วกลายเป็นข่าวใหญ่ เสริมถึงกับมืออ่อน เกือบทำโทรศัพท์ร่วงเมื่อทราบเรื่องราวทั้งหมดจากอุไร แม่บ้านเก่าแก่ที่โทร.ส่งข่าวจากโรงพยาบาล
“คุณพุธกับคุณรุ้งปลอดภัยแล้วค่ะ นี่ดึกแล้ว คุณยังไม่นอนอีกเหรอคะ”
“ฉันนอนไม่หลับหรอกอุไร...ว่าแต่ปลอดภัยแน่นะ”
“ค่ะ...คงเป็นเพราะเหรียญทองเงินปากผีของคุณท่านช่วยไว้”
“ฉันอยากไปเยี่ยมลูก”
“คุณพักผ่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงทางนี้”
เสริมไม่ยอมวางสาย อุไรส่งมือถือให้พินทุอรช่วยพูด “คุณพ่อขา...พรุ่งนี้เช้า พินกับพี่ชาติจะไปรับคุณพ่อมาเยี่ยมพี่พุธกับพี่รุ้งนะคะ คุณหมอบอกว่าพักผ่อนสองสามวันก็กลับบ้านได้”
คำบอกเล่าของลูกสาวทำให้เสริมเบาใจและยอมวางสาย แต่กำโทรศัพท์แน่น พึมพำถึงเลี้ยง
“คุณท่านครับ...อยู่ที่ไหน ผมอยากชดใช้ความผิดที่พานังมารร้ายมาอยู่ในบ้านจนทำให้ทุกคนต้องวุ่นวาย”
เลี้ยงไม่ได้ปรากฏตัวเพราะไม่มีแรง แต่มาลินต่างหากที่โผล่พรวดแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
“ยังไม่นอนอีกเหรอคะ”
“ยัง...ฉันเป็นห่วงลูก”
“เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่าไหม”
น้ำเสียงเยาะเย้ยของมาลินทำให้เสริมหัวเสีย แหวลั่น
“ออกไป! นังแพศยา...ออกไป!”
“พวกแกต่างหากที่ต้องไป”
ท่าทางไม่เกรงกลัวของมาลินทำให้เสริมฉุกใจคิด ก่อนเบิกตาโพลง
“แกรู้เห็นกับอุบัติเหตุครั้งนี้ใช่ไหมมาลิน! คุณท่านไม่เอาแกไว้แน่...อีมารร้าย”
“ไอ้เลี้ยงไม่มีปัญญาช่วยพวกแกแล้ว...ไอ้ผีนั่นไม่มีวันชนะฉันได้หรอก อย่าละเมอไปหน่อยเลย”
พูดจบมาลินก็ปึงปังออกจากห้อง ทิ้งเสริมให้ทึ้งหัวตัวเองด้วยความคับแค้นใจ
“ไม่จริง...ไม่จริง!”
สีหน้าซีดเผือดของเสริมเป็นสิ่งที่มาลินชอบใจมากเวลานี้ กวาดตามองรอบบ้านด้วยความย่ามใจ
“ในที่สุดบ้านและสมบัติของไอ้เลี้ยงก็เป็นของฉัน!”
ooooooo
ถุงอาคมของจูหยวนและเลือดประจำเดือนของมาลินทำให้เหรียญทองของเลี้ยงเสื่อมอำนาจ พลังถดถอยจนแทบไม่เหลือ เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของเลี้ยงดังถึงโสตประสาทของบุญคง จนต้องถอดจิตมาหา
“คุณเลี้ยง...เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
เลี้ยงส่ายหน้า ไม่มีแรงพอจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด บุญคงเลยเข้าใจเองว่าคงเป็นเรื่องวันพุธกับรุ้งแก้ว
“คุณเลี้ยงยังกังวลเรื่องรุ้งแก้วกับวันพุธหรือครับ... สองคนนั่นปลอดภัยแล้วครับ”
“ฉันรู้สึกแปลกๆ”
“รู้สึกแปลกๆ...ยังไงหรือครับ”
“ฉันอ่อนแรง...เหมือน...เหมือนถูกดูดพลังไป จนหมด”
“ผมว่าคุณเลี้ยงกังวลเกินไป ผมจะสร้างตาข่ายมนตราขวางไว้รอบบ้านจะได้ไม่มีอะไรมารบกวนสมาธิของคุณเลี้ยงได้ พลังของคุณเลี้ยงจะได้กลับคืนมาแข็งแกร่งดังเดิม แล้วก็ไม่มีใครทำอะไรคุณเลี้ยงได้”
บุญคงท่องคาถาสร้างตาข่ายมนตราไว้รอบบ้านร้าง ป้องกันไม่ให้ใครหรือสิ่งใดมารบกวนหรือรังควานเลี้ยงได้ระหว่างที่รักษาตัวและฟื้นฟูพลัง เลี้ยงได้แต่ยิ้มรับบางๆ ทั้งที่ไม่แน่ใจเลยว่าจะหายดีในเร็ววัน...
มาลินเป็นคนเดียวในบ้านที่ตื่นมาด้วยความสบายใจเพราะได้ครอบครองเหรียญทองของเลี้ยง แต่กลับต้องหงุดหงิดแต่เช้าเมื่อเห็นว่าบนโต๊ะอาหารไม่มีอะไรสักอย่าง!
“ตะวันสายโด่ง ยังไม่มีใครตั้งโต๊ะอีก นังอุไรไม่อยู่ แกก็น่าจะทำ”
