นางทิพย์

ภาธรพารวิปรียาไปเที่ยวเล่นกันอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ว่าคุณหลวงให้ผกาโทร.หาเขาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ติดต่อไม่ได้ ผกาเห็นท่านเป็นกังวลสงสัยถ้าภาธรอยู่กับรวิปรียาจะเกิดอะไรร้ายแรงหรือ

“เพลินในสุขหลงติดในรักจนขาดความยับยั้งชั่งใจก็จะเหมือนกับที่ผ่านมา บ่วงนี้จะหลุดออกไปไม่ได้”...

ในที่สุดปริตตาทำให้เพื่อนๆเห็นว่าไม่ใช่คนจิตใจโหดเหี้ยมทำร้ายแสงจันทร์กับชาดา ขณะนักศึกษากำลังจับกลุ่มคุยกัน มีลูกแมวตัวหนึ่งพลัดตกไปในน้ำพุกำลังจะจมน้ำ ปริตตาเข้าไปช่วยมันโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกเลอะเทอะ เทของในกระเป๋าแบรนด์เนมของตัวเองออก เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดตัวลูกแมว แล้วเอามันใส่กระเป๋าเพื่อสร้างความอบอุ่น นะโมกับหว่าหวาเห็นความดีของเพื่อนโผเข้าไปกอด ขอโทษที่เข้าใจผิด

“กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ” หว่าหวาอ้อน ปริตตามองเพื่อนงงๆ

“แกอย่าโกรธเรานะ เราเข้าใจแกผิด แกเป็นคนดีจริงๆปริตตา”

“ไม่โกรธหรอก ขอบใจนะ ขอบใจเธอสองคนมาก” ปริตตากอดเพื่อนรักตอบมีความสุข...

ขณะที่ปริตตากับเพื่อนรักทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันได้ ทรงศิริเพี้ยนหนักเห็นเศษใบไม้ในสวนเป็นธนบัตรโกยขึ้นมายัดใส่มืออรณีเป็นค่าที่ยักยอกเงินสมาคมไป เธอไม่อยากขัดใจแม่ รับใบไม้มาถือไว้แล้วชวนแม่เข้าบ้าน ทรงศิริหันไปมองที่เก้าอี้สนามเห็นผีชาลีนั่งอยู่ อ้อนวอนให้ช่วยเอาตรวนออกให้ เธอสติแตกกรีดร้องลั่น อรณีต้องเข้าไปกอดปลอบใจ...

ระหว่างที่ภาธรนอนหนุนตักรวิปรียาไปพลางกินผลไม้ที่เธอป้อนอย่างมีความสุข คุณหลวงซึ่งตัดกิ่งไม้อยู่ที่สวนบ้านสีหมนตรีรู้สึกแน่นหน้าอกหายใจติดขัด ทรุดลงไปกองกับพื้น พยายามร้องเรียกให้คนมาช่วย แต่ไม่มีแรง จากนั้นคอพับหมดสติ...

การเห็นผีชาลีทำให้ทรงศิริช็อกไปชั่วขณะ อรณีพาไปนอนพักบนเตียงนอน พลางแจ้งให้ทราบว่าจะต้องขายที่ดินใช้หนี้คดีที่ชาวบ้านหนองพรายฟ้องท่าน ทรงศิริเหมือนไม่รับรู้ใดๆ สารัชเห็นอรณีน้ำตาคลอเบ้าที่แม่อาการทรุดลงเข้าไปโอบกอดเป็นกำลังใจ เธอยิ่งเศร้าหนักหากเงินใช้หนี้ไม่พอเธอคงต้องขายบ้านหลังนี้ แล้วชวนสารัชไปโทร.หาทนายกัน ทิ้งทรงศิริไว้ในห้องตามลำพัง ผีชาลีปรากฏตัวขึ้น เดินลากโซ่ตรวนเข้ามาหา

“ผมเจ็บ ผมทรมาน คุณหญิงช่วยผมด้วย” ผีชาลี คร่ำครวญ ทรงศิริกลัวน้ำตาไหลไม่รู้จะทำอย่างไร...

เที่ยวกันอย่างสนุกสนานมาทั้งวัน ภาธรพารวิปรียากลับมาที่บ้าน เธอเสนอตัวทำมื้อเย็นให้กิน เขาแกล้งยื่นหน้าวางบนไหล่ทำจมูกฟุดฟิดเหมือนดมกลิ่นอาหารที่เธอปรุง ชมว่าหอมจัง สองคนใบหน้าใกล้กันมาก เขาฉวยโอกาสหอมแก้มเธอหนึ่งฟอด เธอเขินจัดต้องหลบหน้าไม่กล้าสบตาด้วย

ooooooo