ข้ามสีทันดร

“งั้นหนูก็ส่งเข้ากระทรวงเลยนะจ๊ะ ลงโซเชียลด้วย เอาให้รู้กันทั้งประเทศไปเลย น้าล่ะเอือมระอากับลูกชายน้าเหลือเกิน ห่วงก็แต่หนูนีน่าจะต้องมาเสียหายไปกับตาธารด้วย”

เชิญจิตทั้งโกรธทั้งอับอาย สั่งให้ลูกสาวกลับบ้านแล้วเดินออกไปเลย มิถุนาเดินตามแม่มาถึงรถที่จอดอยู่โวยลั่นทำไมแม่ถึงยอมกลับง่ายๆ พวกมันแค่ขู่ไม่กล้าทำอย่างปากพูด เชิญจิตหันมาตบหน้าลูกฉาดใหญ่ น้ำตาไหลพรากด้วยความผิดหวัง เสียใจและอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี...

แม้จะกำจัดผู้หญิงหน้าไม่มียางอายอย่างมิถุนาไปพ้นจากลูกชายได้ แต่ยี่สุ่นเตือนเขานี่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะยอมรับเดือนสิบ ลำธารที่นั่งยิ้มอยู่ถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน...

ในขณะเดียวกัน ที่บ้านโอบอุ้มจัดให้ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงทำความสะอาด เด็กทุกคนจะต้องช่วยกันทำความสะอาดทั้งภายในและภายนอกตัวบ้าน ดวลไม่อยากยุ่งกับใครจึงปลีกตัวมากวาดใบไม้เงียบๆคนเดียว ครั้นเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งต้องชะงักเมื่อเห็นทับทิมนั่งยิ้มอยู่ที่มุมลับตาคน เขาไม่อยากมีปัญหาหันหลังเดินไปทางอื่น เธอวิ่งมาดักหน้า แนะนำตัวเองว่าชื่อทับทิม อยากเป็นเพื่อนกับเขา

“แต่เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ อย่ามายุ่งกับเรา

เราจะเดือดร้อน”

ทับทิมตาแดงจะร้องไห้ทำให้ดวลรู้สึกผิดก็เลยยอมคุยด้วย เธอพาเขาไปยังมุมปลอดคน หยิบบุหรี่ให้ เขาส่ายหน้าตั้งใจจะเลิกทุกอย่างให้หมด เธอแค่นหัวเราะแล้วจุดบุหรี่สูบ จากนั้นเล่าประวัติแสนรันทดของตัวเองให้ฟัง ดวลสงสารเธอจับใจอยากทำให้รู้ว่าเขาเองเป็นพวกเดียวกับเธอก็เลยขอบุหรี่สูบ เธอส่งตัวใหม่ให้ เขาส่ายหน้าขอสูบนิดเดียวพอ เธอจึงส่งบุหรี่ที่ตัวเองสูบให้เขารับไปสูบต่อแล้วจุดตัวใหม่ให้ตัวเอง

โชคร้ายมาเยือนเมื่อครูพี่เลี้ยงมาเจอทั้งคู่ ครั้งนี้ถือเป็นโทษหนัก ไม่ใช่ดวลเท่านั้นที่ถูกเรียกมาตำหนิ ทางบ้านโอบอุ้มเรียกเดือนสิบมาพบในฐานะผู้ปกครองของเขา โดยมีเที่ยงวันเข้าร่วมฟังด้วย ดวลไม่เข้าใจ

แค่สูบบุหรี่ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แม่อรอธิบายว่ามันเป็นกฎข้อต้นๆของการบำบัดคือห้ามยุ่งเกี่ยวกับ

สิ่งเสพติด เที่ยงวันซักว่าไปเอาบุหรี่มาจากไหน เขาไม่อยาก ให้ทับทิมเดือดร้อนจึงยอมรับว่าเป็นของตัวเอง

ทั้งแม่อรและครูต่างรู้ว่าเป็นของทับทิมเนื่องจากดวลเพิ่งมาใหม่ไม่มีทางรู้ว่าจะไปหาของพวกนี้จากไหน ครูแนะให้เอาทับทิมออกไป เก็บไว้ไม่ได้อีกแล้วก่อเรื่องตลอด รวมทั้งโอ๊คกับบอมบ์ด้วย แม่อรเห็นครูพูดมากจึงขอให้ออกไปก่อน เงินยวงขอร้องแม่อรอย่าเพิ่งด่วนตัดสิทธิ์ดวล ท่านพยักหน้ารับคำหนักใจอย่างบอกไม่ถูก

ooooooo

เที่ยงวันเห็นดวลเริ่มจะไม่ไหว จึงพามาคุยกันนอกรอบโดยมีเดือนสิบร่วมคุยด้วย เขาบ่นว่าที่นี่

ไม่ปลอดภัย  อยากกลับไปอยู่บ้าน ทำไมถึงไม่ให้เขากลับ ผลักไสให้มาอยู่ที่นี่ทำไม หรือทุกคนไม่อยากมีปัญหาถึงได้ผลักไสเขามาให้พ้นตัว เดือนสิบโกรธบอกให้เขาเลิกโทษคนอื่นสักที ตัวเองทำตัวเองทั้งนั้น

“คุณเดือน ใจเย็นก่อนครับ” เที่ยงวันพยายามปราม แต่เธอสติแตกไม่ฟังอะไรทั้งนั้น