ข้ามสีทันดร

เงินยวงกับหมอตามเดินมาส่งเดือนสิบกับเที่ยงวันที่รถ เดือนสิบขอบคุณทั้งคู่ที่ช่วยเหลือดวลในครั้งนี้ หมอตามแอบโอบไหล่เงินยวงแต่เธอเบี่ยงตัวหลบ พร้อมกับมองหน้าอย่างเอาเรื่อง เขากลับทำหน้าทะเล้นใส่ เงินยวงออกตัวว่าไม่ต้องขอบคุณเพราะมันเป็นงานของเธออยู่แล้ว ยิ่งดวลเป็นน้องของเดือนสิบ

เธอยิ่งเต็มใจ

“พี่ละอายจังค่ะ ทั้งๆที่พี่...”

“พี่เดือนคะ พี่เดือนไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะไม่ควรละอายอะไรทั้งสิ้น พี่ชายยวงสิคะน่าจะละอาย”

เดือนสิบอดถามถึงลำธารไม่ได้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เที่ยงวันมีเหล่เมื่อเธอเอ่ยถึงผู้ชายคนนี้ เงินยวงไม่คิดว่าคู่ของลำธารกับมิถุนาจะไปกันรอด เดือนสิบพยักหน้ารับรู้ ไม่อยากแสดงออกมากนัก  เกรงใจเที่ยงวัน...

แค่มาถึงบ้านโอบอุ้มวันแรก ดวลก็ถูกโอ๊คกับบอมบ์คู่หูจากนรกเหม็นขี้หน้าเสียแล้ว...

วันนี้ลำธารต้องไปรับมิถุนามาที่บ้านเพราะแม่ของเขาอยากเจอ เขาจอดรถเรียบร้อยแต่เธอยังแต่งหน้าไม่เสร็จ จึงวานให้เขาช่วยหยิบรองเท้าท้ายรถให้หน่อย เขาบอกให้เธอหยิบเอาเองแล้วลงจากรถปิดประตูกระแทกใส่ไม่พอใจที่เธอใช้ให้หยิบรองเท้า มิถุนาโมโหที่เขาไม่เอาใจ  เดินกระฟัดกระเฟียดลงไปหยิบเอง แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นถุงของขวัญใบเล็ก หยิบขึ้นมาเปิดดู

“เซอร์ไพรส์เหรอเนี่ย มิน่าให้มาเปิดท้ายรถเอง น่ารักจัง”

มิถุนาหยิบการ์ดในถุงมาอ่านถึงกับปรี๊ดแตกเพราะการ์ดเขียนถึงเดือนสิบ...

ตั้งแต่ออกจากบ้านโอบอุ้ม เที่ยงวันเอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา เดือนสิบไม่อยากให้มีอะไรค้างคาใจ ถามเขาว่าไม่สบายใจเรื่องลำธารใช่ไหม เขามองหน้าเธอ เหมือนเป็นการยอมรับ เธอบอกเขาว่าไม่ต้องกังวล ระหว่างเธอกับลำธารแม้แต่จะเป็นเพื่อนยังเป็นไปไม่ได้เลย  สิ่งที่ลำธารทำกับเธอไม่มีทางให้อภัยได้ เธอรับได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แต่การไม่ให้เกียรติกัน เกินรับไหว

“แต่กับคุณเที่ยง ขอบคุณนะคะที่ให้เกียรติเดือนเสมอมา ขอบคุณที่รักษาเกียรติของเดือน” เดือนสิบจับมือเขาไว้เป็นการให้ความมั่นใจ ทำให้เขายิ้มออก...

ยี่สุ่นเห็นลำธารเดินเข้าบ้านคนเดียวถามถึงมิถุนาไปไหน เขาเห็นเธอเปลี่ยนรองเท้าอยู่ในรถ เดี๋ยวคงลงมาแล้วเดินขึ้นบันได แต่เดินได้แค่สองขั้นมิถุนาเสียงแปร๊ดเข้ามา นั่นจะไปไหน แล้วเหวี่ยงถุงของขวัญใส่เขา เฉี่ยวหัวยี่สุ่นกับบุญหยาดหวุดหวิด ตวาดแว้ดว่านี่อะไร บุญหยาดเข้ามาปลอบให้เธอใจเย็นๆ

“คุณป้าคะ พี่ธารมีของขวัญให้อีเดือนสิบ”

“ว้ายตายแล้ว ใจเย็นๆลูก” บุญหยาดตกใจที่เธอขึ้นไอ้ขึ้นอี ยี่สุ่นมองไม่ค่อยพอใจนัก ลำธารไม่เห็นจะแปลกตรงไหนในเมื่อเดือนสิบเป็นเพื่อนของเขาทำไมเขาจะให้ของขวัญไม่ได้ มิถุนายังคงพูดจาหยาบคาย

ไม่เลิก ลำธารทนไม่ไหวเดินหนีขึ้นข้างบน ยิ่งทำให้เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ขู่จะตามไปฉีกอกเดือนสิบให้อยู่ไม่เป็นสุข

ooooooo

ดวลเปลี่ยนเป็นชุดฟอร์มของบ้านโอบอุ้มแล้วก็ลงมารวมกลุ่มกับเด็กคนอื่น แต่ด้วยเป็นเวลาอิสระยามเย็น เด็กๆจึงแยกย้ายกันทำกิจกรรมต่างๆในบริเวณนั้น บางคนเล่นกีฬา บางคนจับกลุ่มคุยกัน บ้างก็อ่านหนังสือ ดวลว้าเหว่ไม่รู้จะเริ่มเข้าหาเพื่อนอย่างไร จึงเลี่ยงไปที่โต๊ะม้าหินว่างโต๊ะหนึ่ง