ข้ามสีทันดร

ยังไม่ทันนั่ง บอมบ์กับโอ๊คเข้ามาหาเรื่อง อ้างว่าโต๊ะตัวนี้เป็นของพวกตนรวมทั้งโต๊ะตัวอื่นๆทั้งหมด  เขาไม่เข้าใจทำไมคนอื่นถึงนั่งได้ โอ๊ควางก้ามหากใครอยากนั่งต้องมาขออนุญาตจากตนก่อน ดวลไม่สนใจหย่อนก้นลงนั่ง บอมบ์กับโอ๊คคงลุยเขาไปแล้วถ้าแม่อรไม่เข้ามาขัดจังหวะ ถามว่ามีอะไรกัน โอ๊คปฏิเสธว่าเปล่าไม่มีอะไร

“ก็ดีแล้ว นี่ดวลนะเป็นเด็กใหม่  โอ๊คกับบอมบ์ช่วยดูแลเพื่อนใหม่ทีนะ”

“ไม่ต้องห่วงครับแม่อร ผมกับไอ้โอ๊คจะดูแลอย่างดีเลย”

“ดีมาก พวกเธอจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ แม่เอาแบบสอบถามมาให้ดวลเขาทำน่ะ”

ทั้งโอ๊คและบอมบ์พากันเดินเลี่ยงออกมาโดยที่ทั้งคู่เหลียวกลับมามองดวลตลอด อีกมุมหนึ่งบนชั้นสอง ทับทิมมองผ่านลูกกรงลงไปเห็นดวลกำลังนั่งทำแบบสอบถามกับแม่อร ส่วนโอ๊คกับบอมบ์ยืนมองอยู่ห่างๆ เธอพอใจดวลมากเพราะเขาไม่เหมือนเด็กคนอื่นที่เข้ามาบำบัด...

ดำเกิงไม่พอใจที่เดือนสิบชวนเที่ยงวันนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวเย็นด้วย แสดงออกอย่างไร้มารยาทด้วยการกระแทกช้อนส้อม แก้วน้ำและทุกอย่างที่กระแทกได้เพื่อแสดงให้เขารู้ เที่ยงวันพยายามทำบรรยากาศให้

ดีขึ้นด้วยการชมฝีมือทำอาหารของสกาวว่าอร่อยมาก ดำเกิงก็ไม่พอใจอีก

“อวยกันเข้าไป โอ๊ย กินไม่ลงแล้วโว้ย  เหม็นขี้หน้าฉิบหาย ต้องมานั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้ใครจะกินลง”

“คุณพ่อต้องทำใจแล้วล่ะค่ะเพราะคุณเที่ยงจะมาเป็นแขกประจำของเราจากนี้เป็นต้นไป เดือนตัดสินใจลองคบหากับคุณเที่ยงค่ะ และคิดว่าไม่ควรจะหลบๆซ่อนๆ เดือนอยากให้ครอบครัวเราได้รู้จักคุณเที่ยงด้วย”

“ใครอยากรู้จักก็รู้จักไป แต่ไม่ใช่ฉันแน่ๆ”

“เดือนถือว่าเดือนแสดงความบริสุทธิ์ใจแล้ว พ่อจะคิดยังไงก็แล้วแต่นะคะ” เดือนสิบเห็นเที่ยงวันอ้าปากจะพูดบางอย่างรีบแตะแขนเป็นทำนองไม่ให้พูดอะไร ดำเกิงเชิญลูกตามสบาย อยากทำอะไรก็ทำ แล้วเดินกระแทกเท้าปังๆออกไป เดือนสิบหันมาถามเที่ยงวันว่ารับเรื่องแบบนี้ได้ไหม

“ผมห่วงแต่คุณเดือนกับคุณน้า”

“แล้วถ้าตัดความรู้สึกเดือนกับคุณแม่ออกไปล่ะคะ”

เที่ยงวันตอบอย่างเต็มปากเต็มใจว่าจะสู้ขาดใจเลย สองแม่ลูกถึงกับยิ้มออกมาได้...

ด้านลำธารหนุนตักแม่อ้อนว่าไม่สามารถจะใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงหยาบคายอย่างมิถุนาได้ บุญหยาดทักท้วงในเมื่อเราไปทาบทามเธอแล้วจะมาทิ้งๆขว้างๆไม่ได้ ไม่อย่างนั้นท่านกับยี่สุ่นจะเสียคนเอาได้

“น้องไม่กลัวเสียคนค่ะคุณพี่ น้องกลัวลูกไม่มีความสุขมากกว่า ตระกูลเราคงไม่อยากได้สะใภ้หยาบคายแบบนี้มั้งคะคุณพี่”

“ก็ตามใจเธอสิ เธอเป็นแม่เธอมีสิทธิ์ ฉันแค่คนอาศัยจะไปมีสิทธิ์อะไร” บุญหยาดงอน...

เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยอย่างผ่อนคลายของเดือนสิบ สกาวและเที่ยงวันทำให้ดำเกิงที่แอบฟังอยู่ ทั้งอิจฉาและน้อยใจ บัดนี้มีผู้ชายอีกคนหนึ่งเข้ามามีบทบาทสำคัญกับคนในบ้านแข่งกับเขา...

สกาวเห็นควรแก่เวลาจึงขอตัวเก็บโต๊ะอาหารก่อน เที่ยงวันจะช่วย แต่ท่านห้ามไว้ ให้เขาอยู่คุยกับเดือนสิบตามสบาย ตรงนี้ท่านจัดการเองได้ เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง เที่ยงวันกลัวเดือนสิบจะมีปัญหากับพ่อ

จึงบอกเธอว่าไม่จำเป็นต้องปกป้องเขาจากท่านก็ได้ เธอยืนกรานว่าจำเป็นในเมื่อเธอตัดสินใจคบหากับเขา