ชิงนาง

ภาพของโฉมไฉไลยังตามมาหลอกหลอนเมฆาไม่เลิก คราวนี้ไม่ใช่แค่ในฝัน เขาเห็นหน้าคนไข้หญิงคนหนึ่งที่กำลังตรวจรักษาเป็นโฉมไฉไล ตกใจถึงกับ ร้องลั่นลนลานถอยหลังหนีไปชนข้าวของตกแตก พยาบาลปรี่เข้าไปถามเมฆาที่ตัวสั่นเทิ้มอยู่ตรงมุมห้องว่าเป็นอะไรไป เขาชี้ไปที่คนไข้บนเตียงตรวจโรคโดยไม่กล้ามองหน้า “ไล่มันไป.....

ไม่นานนัก ภูผาตามมาที่สถานีอนามัย แหกปากเรียกหาหนูนาลั่นด้วยความเป็นห่วง พรวดพราดจะเข้าไปด้านใน นางพยาบาลรีบกันไว้ไม่ยอมให้เข้า เขาอาละวาดจะเข้าไปให้ได้ เมฆากำลังตรวจอาการหนูนาอยู่ในห้องตรวจซึ่งถูกดัดแปลงเป็นห้องผ่าตัดชั่วคราว ได้ยินเสียงพี่ชายร้องเอะอะรีบออกมาอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง “หนูนาเสียเลือดมา...

ขณะเมฆาเตรียมตัวจะไปทำงาน วงเดือนบ่นเป็นทำนองว่าเกรงใจเขาที่ต้องเสียสละไปนอนโซฟา เขาแกล้ง กระเซ้าถ้าอย่างนั้นเธอก็อนุญาตให้เขานอนบนเตียงด้วยดีไหม เธอยังไม่ทันจะอ้าปากโวย เขาชิงพูดขึ้นก่อน “ผมล้อเล่น...แค่คุณยอมแต่งงานกับผม มันก็มากเกินพอ ผมไม่กล้าขออะไรคุณมากกว่านี้อีกแล้ว นอกจากจะรอจนกว่าคุณจะให้” ...

ทั้งโสภีและพฤกษ์ถูกซ้อมสะบักสะบอมหน้าตายับเยิน เขายังพอมีสติ แต่เธอคอพับสลบเหมือดไปเรียบร้อยเขาค่อยๆพาร่างบอบช้ำของโสภีกลับไปยังกระต๊อบซอมซ่อ หาผ้าสะอาดเท่าที่จะหาได้มาเช็ดคราบเลือดออกจากหน้าตาเนื้อตัว แผลของเธออักเสบจนจับไข้ตัวสั่น พฤกษ์ร้อนใจมากพยายามค้นหายาหรืออุปกรณ์สำหรับทำแผลแต่ไม่เจอสักอย่าง ...

ชอุ่มได้ยินพวกเด็กรับใช้ในครัวแอบนินทาเรื่องที่โฉมไฉไลไปอาละวาดใส่องค์อร รีบเอาเรื่องนี้มาขยายต่อให้วงเดือนฟัง เธอไม่ได้สนใจนัก นั่งพับผ้าต่อ “เออ...เดือน...เดือนว่าคุณเมฆาจะยอมแต่งงานกับคุณหนูองค์อรไหม...น้าว่าไม่นะ เพราะดูลูกกะตาคุณเมฆายังไงก็ไม่ปิ๊งคุณหนูองค์อรสักนิด...ไม่เห็นจะเหมือนเวลามองเดือน...