หงส์เหนือมังกร
ตอนที่ 12
ooooooo
หลิวได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากหน้าบ้าน เร่งให้จางเหากลับไปก่อนไว้เธอจะโทร.ไปคุยทีหลังให้เขาทิ้งเบอร์ไว้ เขาไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะรู้ก่อนว่าใครพาเธอกลับมาที่นี่ เพราะคนที่พาเธอมาคือคนที่ฆ่าแม่บุญธรรมของเขา หลิวไม่เชื่อว่าเต็งล้อจะทำอย่างนั้น จางเหายังไม่ทันจะว่าอะไรมีเสียงเต็งล้อดังขึ้นที่หน้าห้อง
“นี่อั๊วเอง เปิดประตูให้อั๊วหน่อย” เต็งล้อร้องเรียกพลางเคาะประตูไปด้วย หลิวเร่งให้จางเหารีบไป
“อย่าให้ใครรู้ว่าผมมาที่นี่และอย่าถามเรื่องการตายของแม่ผมกับใคร”
“ถ้าคุณสงสัยแปะเต็ง ฉันบอกได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนที่ฆ่าอาอี๊ วันนั้นหลังจากที่ฉันแยกกับอาอี๊ที่ศาลเจ้า แปะเต็งก็อยู่กับฉันตลอดเวลา” หลิวยืนยันหนักแน่น ทำให้จางเหาอึ้งไปเหมือนกัน
ที่หน้าประตูห้อง เต็งล้อเห็นหลิวเงียบเสียงก็ร้อนใจทั้งเคาะประตูทั้งร้องเรียกให้เธอเปิดรับ อึดใจ หลิวเปิดประตูออกมา เขาไม่รอช้าเดินสวนเข้าไปกับฮัวและสมุน เธอแสร้งตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“มีคนลอบเข้ามาในนี้ ไม่ทราบว่านายน้อยเห็นบ้างหรือเปล่า”
หลิวทำเนียนไม่รู้เรื่อง เต็งล้อสั่งให้ฮัวไปดูให้ทั่วห้อง เธอรีบเดินไปตรวจดูทั้งในห้องน้ำและที่ระเบียง จางเหาโหนตัวอยู่ใต้ระเบียงแทบจะกลั้นหายใจกลัวถูกจับได้ ฮัวไม่เห็นใครที่ระเบียงกลับเข้าไปรายงานเต็งล้อซึ่งสั่งให้เธอกับสมุนไปตรวจดูทุกห้องให้ทั่ว หาผู้บุกรุกให้เจอ จางเหาเห็นปลอดภัยรีบทิ้งตัวลงด้านล่างอย่างเงียบกริบ ขณะที่หลิวพยายามทำตัวเป็นปกติ ถามเต็งล้อว่าพวก 14K ว่าอย่างไรบ้าง
“พวก 14K ต้องการให้นายน้อยเข้าประชุมเท่านั้น”
จางเหากำลังจะย่องออกไปแต่พอได้ยินชื่อ 14K ชะงักฝีเท้าแอบฟังอย่างสนใจ หลิวอยากรู้ทำไมพวกนั้นถึงเจาะจงอยากให้เธอไปร่วมประชุมนัก เต็งล้อเองก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เราต้องทำให้ความจำของเธอกลับมาโดยเร็วที่สุด หลิวถึงกับหน้าเครียด จางเหาที่แอบฟังอยู่อดหนักใจแทนเธอไม่ได้...
ในขณะเดียวกันพ่อเลี้ยงสุชัยนัดส่งยาเสพติดให้ตี๋เล็กเอาไปทดลองขาย โดยไม่ล่วงรู้เลยว่าคุงใช้แอบสะกดรอยตามตั้งแต่เขาออกจากบ้าน พอเห็นเขาอยู่กับตี๋เล็กก็รู้ทันทีว่าเขาเล่นไม่ซื่อ รีบโทร.หาเฮียไฮ้
“นาย ผมรู้แล้วครับว่าทำไมพ่อเลี้ยงสุชัยไม่ส่งยาให้เรา”...
ด้านเหมยเป็นห่วงลูกสาวที่ความจำยังไม่กลับคืนมา วันนี้จึงแวะมากินข้าวกลางวันด้วยทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้มานานแล้ว ท่านรอจนได้อยู่ตามลำพังกับลูก เตือนว่าอย่าไปเชื่อใจอะไรเต็งล้อมากนัก
“ทำไมพูดยังงั้นล่ะม้า แปะเต็งเป็นคนที่ป๊าไว้ใจที่สุดไม่ใช่เหรอ”
“แต่ถึงยังไงแปะเต็งก็ยังเป็นคนอื่น”
หลิวชะงัก แม่พูดแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า เหมยรู้สึกตัวว่าไม่ควรแสดงออกชัดเจนเกินไปรีบกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไร ชวนให้เธอกินข้าวกันต่อ หลิวรับคำ อดสงสัยกับท่าทีของแม่ไม่ได้
ooooooo
เต็งล้อเจ้าเล่ห์ได้โล่ สงสัยว่าผู้บุกรุกเมื่อตอนสายจะเป็นจางเหา แกล้งถามหลิวว่าจำผู้ชายคนนี้ได้หรือเปล่า เธอโกหกว่าไม่รู้จัก เป็นใครกันหรือ เต็งล้อเสี้ยมว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนฆ่านายท่าน หลิวถึงกับร้องเอะอะ
“อะไรนะ แปะแน่ใจเหรอ”
“อั๊วแน่ใจ จางเหาคือศัตรูที่นายน้อยต้องการฆ่ามากที่สุด”
หลิวนึกถึงคำพูดที่จางเหาพูดกับซ้อซาว่าเธอเป็นลูกศัตรู อาการปวดหัวกำเริบขึ้นมาทันที แต่ต้องข่มความเจ็บปวดไว้ไม่อยากให้เต็งล้อรู้ ขออยู่คนเดียวแล้วเดินหนีกลับห้อง เต็งล้อมองตามอย่างจ้องจับผิด เมื่อกลับถึงห้องตัวเอง อาการปวดหัวยิ่งกำเริบหนักเพราะไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่โกหก เต็งล้อหรือจางเหา...
หลังเต็งล้อวางสายจากการโทร.ยืนยันกับท่านชาติชายว่าให้ทำตามแผนเดิมเนื่องจากหลิวยังอาการไม่ดีขึ้น วาตานาเบ้โทร.มานัดหลิวไปกินข้าวด้วยกัน
วันพรุ่งนี้ แม้จะไม่ค่อยสบายนักแต่หลิวจำต้องรับนัด...
เฮียไฮ้ไม่ยอมให้ใครมาเล่นไม่ซื่อ สั่งให้คุงใช้จับตัวพ่อเลี้ยงสุชัยไปไว้ที่ตึกร้าง ทรมานให้สารภาพว่าวันที่ผิดนัดกับตน เขาเอายาเสพติดไปส่งให้ใคร ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าเป็นใครแต่เฮียไฮ้ซาดิสต์อยากเห็นความเจ็บปวดของคนอื่น ทรมานจนที่สุด พ่อเลี้ยงสุชัยยอมรับสารภาพว่าเอายาเสพติดไปให้ตี๋เล็ก ระหว่างนั้นเจ๊หยกโทร.มาชวนให้เฮียไฮ้ไปพบกับใครคนหนึ่งด้วยกันคืนนี้ เขาพยายามซักว่าเป็นใครแต่เธอไม่ยอมบอก
“เอาเป็นว่าเป็นคนที่เฮียคิดไม่ถึงก็แล้วกัน” พูดจบเจ๊หยกวางสาย ปล่อยให้เฮียไฮ้คิดหนักว่าเธอนัดใคร...
คนที่เจ๊หยกพามาพบกับเฮียไฮ้ถึงบ้านไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นวาตานาเบ้นั่นเอง แขกผู้มาเยือนจากญี่ปุ่นสื่อสารกับเฮียไฮ้และเจ๊หยกด้วยภาษาอังกฤษโดยไม่บอกทั้งคู่ว่าตัวเองพูดไทยได้ เจ๊หยกแนะนำเฮียไฮ้ว่าวาตานาเบ้เป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่ม 14K เฮียไฮ้ไม่เข้าใจ แล้วเขามาเกี่ยวข้องอะไรกับแผนของเรา นาโอกิช่วยตอบคำถามแทนเจ้านายของตัวเองว่าท่านจะคัดค้านการเข้าประชุมกับกลุ่ม 14K ของหลิว
“มิสเตอร์วาตานาเบ้จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้นังเด็กหลิวนั้นเข้าร่วมเป็นสมาชิก 14K และเมื่อเข้าร่วมไม่ได้ คนในสมาพันธ์ก็จะไม่ยอมรับ” เจ๊หยกเสริม
เฮียไฮ้ถึงบางอ้อทันที ถ้าคนในสมาพันธ์ไม่ยอมรับก็จะต้องมีการเลือกนายกฯคนใหม่และคนคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากตน เจ๊หยกยิ้มพอใจที่เฮียไฮ้คิดตามทัน วาตานาเบ้ออกตัวที่ยอมร่วมมือกับเฮียไฮ้และ เจ๊หยกเล่นงานหลิวไม่ได้หวังผลประโยชน์อะไรตอบแทน เฮียไฮ้เดาออกทันทีถ้าไม่เกี่ยวกับผลประโยชน์ ก็คงจะเป็นเพราะพวกธรรมกุลเคยทำอะไรให้เขาอาฆาตแค้นใช่ไหม วาตานาเบ้นั่งนิ่งไม่ยอมตอบคำถาม
“มีเรื่องหนึ่งที่เราอยากจะขอเตือนคุณให้ระวังให้ดี นังเด็กนั่นถึงจะเป็นหญิงแต่ก็เป็นลูกของมังกร อย่าประมาทมันเด็ดขาด”
วาตานาเบ้กลับเห็นคำเตือนของเจ๊หยกเป็นเรื่องขบขัน แถมยังจะนัดเจอกับหลิวนอกรอบเพื่อจะได้รู้เขารู้เรา เจ๊หยกอดเป็นกังวลแทนเขาไม่ได้
ooooooo
ระหว่างเดินทางไปพบกับวาตานาเบ้ตามนัด เต็งล้อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของหลิว จึงเล่าเรื่องสมัยที่ตัวเองกับนายท่านยังหนุ่มๆคิดจะครองเยาวราชด้วยกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย เหตุการณ์ตอนนั้นก็คล้ายๆกับตอนนี้ นายท่านต้องไปเจอกับเฮียกุ่ยเจ้าพ่อใหญ่ที่สุดในเยาวราชซึ่งต้องการให้นายท่านก้มหัวให้
“แล้วป๊าทำยังไง” หลิวซักด้วยความสนใจ
“นายท่านก็ทำให้พวกนักเลงเยาวราชยอมรับอย่างไม่มีข้อกังขา ด้วยการตัดหัวมังกรตัวเก่าอย่างเฮียกุ่ยแล้วขึ้นเป็นมังกรตัวใหม่แทนเสียเอง”
หลิวรู้ตัวดีว่าไม่มีทางเด็ดเดี่ยวได้อย่างที่พ่อทำ เต็งล้อปลอบว่าไม่ต้องเป็นห่วง ถึงอย่างไรเธอก็มีสายเลือดมังกรอยู่ในตัว เมื่อถึงเวลามังกรย่อมรู้ดีว่าควรจะทำอย่างไร...
การนัดพบกันระหว่างวาตานาเบ้กับหลิวไม่พ้นสายตาสับปะรดของตรัยฌานไปได้ เขาสั่งให้มือขวาคนสนิทจับตาดูการนัดพบกันครั้งนี้เอาไว้ ถ้ามีอะไรให้รีบรายงานตนทันที...
ในเมื่อหมอไม่สามารถช่วยให้หลิวกลับมาเหมือนเดิมได้ เหมยจึงต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์โดยไปไหว้องค์พระโพธิสัตว์ให้ช่วยฟื้นความจำให้ลูกสาว ระหว่างนั้นเฮียกวงเข้ามาขอคุยด้วย เพื่อแจ้งให้เธอรู้ว่าตี๋เล็กเข้าไปเกี่ยวข้องกับยาเสพติด ที่ตนมาพูดเรื่องนี้ให้ฟังเพราะเห็นว่าตี๋เล็กเป็นเหมือนลูกหลาน
“ไปเตือนอีซะ งานนี้อาไฮ้จะไม่ปล่อยผ่านไปเฉยๆแน่”
“เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเฮียไฮ้”
เฮียกวงเล่าเรื่องที่พ่อเลี้ยงสุชัยตกลงขายยาเสพติดให้เฮียไฮ้ก่อนหน้าแต่อยู่ๆกลับเปลี่ยนมาค้าขายกับตี๋เล็ก นั่นเท่ากับเหยียบหน้ากัน ตนอยากจะช่วยเคลียร์ให้ แต่เฮียไฮ้คงไม่ยอม ทางที่ดีเหมยควรไปบอกให้ตี๋เล็ก
เลิกยุ่งเรื่องนี้จะดีกว่า เธอกลุ้มหนักเรื่องหลิวยังไม่คลี่คลายมีเรื่องตี๋เล็กเข้ามาอีก...
ไม่นานนัก หลิว เต็งล้อ และฮัวมาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นตามนัด นาโอกิออกมาต้อนรับและเชิญหลิวไปที่ห้องวีไอพี เต็งล้อกับฮัวขยับจะตามไปด้วย แต่นาโอกิร้องห้ามไว้ คนที่ได้รับอนุญาตให้พบวาตานาเบ้คือหลิวคนเดียวเท่านั้น ฮัวฮึดฮัดไม่ยอมทำตาม เต็งล้อต้องห้ามเธอเอาไว้ แล้วพยักพเยิดให้เธอเอากล่องของขวัญที่เตรียมไว้มายื่นให้หลิว พร้อมกับบอกนายน้อยว่านี่เป็นไมตรีที่เราหยิบยื่นให้วาตานาเบ้ในฐานะเจ้าบ้าน
“ไม่ว่าการเจรจาครั้งนี้จะเป็นยังไง นายน้อยจะผ่านไปได้ด้วยดี”
หลิวมองกล่องของขวัญไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเต็งล้อมีแผนการบางอย่างรอไว้อยู่แล้ว จากนั้นนาโอกิเดินนำประมุขธรรมกุลเข้าไปข้างใน ฮัวอดเป็นห่วงไม่ได้
ถามเต็งล้อมั่นใจแค่ไหนว่านายน้อยจะปลอดภัย
“แม้ความจำจะเสื่อม แต่นายน้อยของเราก็ยังมีสัญชาตญาณมังกร” เต็งล้อสีหน้ามั่นใจ...
การมาพบวาตานาเบ้ตัวต่อตัวครั้งนี้ทำให้หลิวรู้ว่าความจริงแล้วเขาพูดไทยได้อย่างคล่องแคล่ว และที่เขาคัดค้านไม่ให้เธอเข้าประชุมกลุ่ม 14K เนื่องจากมีความแค้นส่วนตัวกับพ่อของเธอ เพราะท่านใช้ลูกเมียของเขาต่อรองเอาผลประโยชน์จากเขาไปจนหมดและวันนี้เธอในฐานะเป็นลูกของท่านจะต้องชดใช้คืน
