หงส์เหนือมังกร

ปราบที่สภาพแขนข้างหนึ่งมีผ้าพันแผลจากถูกจางเหายิง กำลังยืนใจลอยอยู่ที่มุมกาแฟ จ่าวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารายงานว่าซ้อซาตายแล้ว มีคนพบศพอยู่ภายในศาลเจ้าที่ตลาด ตอนนี้ศพถูกส่งไปที่นิติเวช กำลังหาสาเหตุการตายอยู่ ปราบนึกไปถึงคำพูดของจางเหาที่ว่าหลิวกับเขาถูกปองร้ายหรือว่าจะเป็นเรื่องจริง

จังหวะนั้น จางเหาโทร.หาปราบจากตู้โทรศัพท์สาธารณะ แม้เบอร์โทร.จะไม่คุ้นตาแต่ปราบตัดสินใจรับสาย จางเหาแดกดันชีวิตแม่ของเขาพอจะยืนยันสิ่งที่เขาพูดได้หรือยัง ปราบจำเสียงเขาได้หันไปทางจ่า

“ให้ส่งรายละเอียดทั้งหมดของผู้ตายให้ผมดูด้วย” ปราบรอจนจ่าไปแล้ว จึงแสดงความเสียใจกับจางเหาด้วยที่ต้องเสียแม่ไปอีกคนหนึ่ง เขามั่นใจว่าฆาตกรฆ่าแม่ของเขาเพียงเพื่อจะจับตัวหลิวไป

“รู้ไหมว่าใคร”

“เรื่องนี้แหละผมถึงโทร.มาหาสารวัตร ถ้าเราอยากจะช่วยเธอ เราต้องร่วมมือกัน”...

การตายของซ้อซาออกข่าวทีวีทุกช่อง เหมยเห็นข่าวนี้เข้าถึงกับซวนเซจะเป็นลม ฮัวต้องประคองเอาไว้ เหมยพึมพำว่าซ้อซาบอกว่าหลิวอยู่กับเธอ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะนึกถึงเต็งล้อขึ้นมาได้ ถามฮัวว่าเขาอยู่ไหน พอได้ความว่ายังไม่กลับ เหมยผลุนผลันออกไปทันที ระหว่างเดินมาที่ตึกใหญ่เจอตี๋เล็กที่กำลังจะมาหาแม่พอดี เธอขอร้องอย่าเพิ่งพูดอะไร เธอมีเรื่องสำคัญต้องทำ ไว้ค่อยคุยกันวันหลัง แล้วเดินต่อไป ตี๋เล็กตะโกนลั่น

“อาม้า...ม้าฟังเรื่องของเล็กก่อนได้ไหม เล็กอยากแต่งงาน”

เต็งล้อผ่านมาได้ยินพอดีรีบเสนอหน้าว่ากลับมาแล้ว เหมยไม่ได้สนใจเรื่องที่ลูกชายจะแต่งงาน จึงขอผลัดเขาไปก่อน ตนมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเต็งล้อ ตี๋เล็กไม่พอใจตัดสินใจเล่าความจริงว่ารุจีท้อง เหมยก็ไม่สนใจอีก ยืนกรานจะขอคุยกับเต็งล้อก่อน ตี๋เล็กโมโห ถ้ามันยากนักก็จะไปเอาเด็กออกแล้วเดินหัวเสียจากไป

เหมยตกใจจะตามไปคุย แต่เต็งล้อขวางไว้ อาสาจะพูดกับตี๋เล็กเอง แล้วเดินตามจนทัน ขอร้องให้เขาใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งให้ความสำคัญกับการแต่งงาน แล้วเล่าเรื่ององค์กร 14K ให้ฟังว่าเป็นองค์กรมาเฟียระดับประเทศสิบสี่ประเทศ และปีนี้คาดว่าเราจะได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในนั้น และคนที่มีสิทธิ์เป็นตัวแทนของไทยคือนายกสมาพันธ์ และที่ตนอยากให้เขาเลื่อนการแต่งงานออกไปก่อนก็ด้วยเหตุผลนี้

“การได้เป็นสมาชิกของ 14K คือเป้าหมายที่นายใหญ่ต้องการมาตลอด ตอนนี้นายเล็กมีโอกาสนั้นแล้ว นายเล็กจะทิ้งมันไปหรือไง” คำพูดหว่านล้อมของเต็งล้อทำให้ตี๋เล็กสนใจขึ้นมาทันที

ooooooo

ครู่ต่อมา เหมยมาหาเต็งล้อที่ห้องพักคาดคั้นให้บอกว่าเป็นคนฆ่าซ้อซาใช่ไหม เขาทำเป็นตกใจเหมือนไม่รู้มาก่อนว่าเธอตาย เหมยไม่เชื่อ มีเขาเพียงคนเดียวที่จะทำเรื่องชั่วๆพรรค์นี้ได้ และที่เขาฆ่าซ้อซาเพราะต้องการตัวหลิวใช่ไหม เขาแก้ตัวว่าไปหาซ้อซาที่บ้านเพื่อพานายน้อยกลับ แต่ไม่เจอทั้งคู่

“ถ้าอาหลิวเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว เฮียต้องชดใช้ด้วยชีวิต” ขู่จบเหมยผละจากไป เต็งล้อมองตาม ต้องรีบกำจัดขวากหนามให้สิ้นซากหากจะให้ตี๋เล็กขึ้นเป็นใหญ่...

หลิวไม่มีอะไรทำก็เลยเดินสำรวจไปรอบๆเซฟเฮาส์เจอตัวอักษรจีนที่ติดอยู่บนผนังกระตุ้นความทรงจำเกี่ยวกับนักฆ่ารอยสักขึ้นมา ภาพของจางเหาที่พูดถึงนักฆ่าที่มีรอยสักอักษรจีน “หยิ้ม” แวบเข้ามาในสมอง เป็นช่วงๆ ปะติดปะต่อไม่ได้ เต็งล้อเข้ามาเห็นอาการแปลกๆของเธอ ร้องถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

“ไม่เป็นไร ฉันแค่เห็นภาพในหัว แต่ก็จำไม่ได้ว่ามันเป็นภาพอะไร”

เต็งล้อแสร้งดีใจที่ความทรงจำของเธอเริ่มกลับมา หลอกให้เธอลองหลับตาเผื่อจะเห็นภาพในอดีตอีก หลิวหลงเชื่อทำตาม เขาชักปืนขึ้นมาเล็งที่หัวจะลั่นไกแต่มีเสียงมือถือของเขาดังขัดจังหวะเสียก่อน หลิวลืมตาขึ้นมอง เต็งล้อรีบหันหลังเอาตัวบังปืนไว้ มองมือถือเห็นเบอร์แปลกๆก่อนจะกดรับสาย

ตรัยฌานคนสนิทของมิสเตอร์ เค.วอง ประธาน 14K เป็นคนโทร.มา เต็งล้อไม่อยากให้หลิวได้ยินการสนทนาครั้งนี้ รีบขอตัวไปคุยธุระข้างนอก แล้วเดินออกจากห้องกระทั่งแน่ใจว่าพ้นระยะที่เธอจะได้ยิน จึงรับสายแนะนำตัวว่าเป็นที่ปรึกษาของตระกูลธรรมกุล ตรัยฌานต่อว่าเขาที่ไม่ให้เกียรติ แทนที่จะส่งชื่อหลิวมาร่วมประชุมครั้งนี้กลับส่งชื่อตี๋เล็กมาแทน เต็งล้ออ้างเป็นความต้องการนายใหญ่

“แล้วถ้าฉันต้องการพบคุณใกล้รุ่ง คุณจะทำตามความต้องการของนายใหญ่หรือของฉัน”

“ทางสมาพันธ์ไม่ได้มีเจตนาฝ่าฝืนกฎของท่านแต่อย่างใด แต่ที่เราต้องเสนอชื่อคุณวรชัยก็เพราะนายน้อยหายตัวไป”

เต็งล้อโกหกเป็นฉากๆ ตรัยฌานยืนยันคนที่จะมาร่วมประชุมกับเราได้มีแต่ใกล้รุ่งหรือหลิวเท่านั้น เต็งล้อรู้ดีว่าไม่ควรขัดใจ จึงน้อมรับคำสั่งแต่โดยดี ความต้องการของตรัยฌานครั้งนี้ทำให้เต็งล้อต้องเลื่อนการสังหารหลิวออกไปโดยปริยาย แถมต้องพาเธอกลับบ้านธรรมกุลอีกต่างหาก...

ขณะที่หลิวรอดจากถูกสังหารมาได้หวุดหวิด ปราบกลับไปที่ศาลเจ้าเพื่อสอบสวนคนดูแลเพิ่มเติม แต่ไม่ได้อะไรมากนัก เขาเล่าว่าซ้อซามาที่นี่กับสาวสวยคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร รู้แค่อายุอ่อนกว่าซ้อซา

“ตอนพวกอีมา อั๊วก็มัวแต่ทำอย่างอื่นอยู่ มาเห็นอีกทีอาซ้อก็...เป็นศพไปแล้ว”

ปราบค่อนข้างมั่นใจว่าหญิงสาวอ่อนวัยกว่าที่มากับซ้อซาคือหลิว...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน จางเหากลับมาที่บ้านตี๋ซาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นำรูปถ่ายของซ้อซามาวางข้างๆรูปถ่ายของตี๋ซา จากนั้นจุดธูปปักที่กระถางธูปตรงหน้า ขอโทษซ้อซาด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ท่านคงไม่ต้องตาย

“อาป๊า อั๊วสาบานว่าอั๊วจะลากคอไอ้ฆาตกรมาแก้แค้นให้กับทุกคนให้ได้” จางเหาพูดไม่ทันขาดคำ ปราบโทร.เข้ามือถือของเขา นัดให้ไปเจอกันที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง ไม่นานนัก จางเหาไปถึงร้านหนังสือตามนัด ทั้งคู่ทำเหมือนไม่รู้จักกัน โดยคุยกันผ่านชั้นหนังสือที่ดึงหนังสือออกเพื่อให้เห็นทะลุถึงกัน

ปราบยังไม่ได้เบาะแสว่าหลิวถูกพาตัวไปไว้ที่ไหน แต่ที่แน่ๆคือเธอสมัครใจไปกับใครคนนั้นเอง เนื่องจากในที่เกิดเหตุไม่มีร่องรอยการต่อสู้ หากเธอถูกลักพาตัวน่าจะมีการขัดขืนกันบ้าง

“ก็ต้องเป็นคนที่สามารถทำให้หลิวไว้ใจและยอมไปด้วย” จางเหาตั้งข้อสังเกต

ooooooo