ดวงใจในไฟหนาว

ปิ่นมุกพูดเย้ยหยัน จงใจยกมือข้างที่มีแหวนไข่หมุนของเยี่ยมยุทธโชว์ดาวเหนือ!

ดาวเหนือเห็นแหวนไข่หมุนแล้วหน้าเจื่อน ปิ่นมุกสะใจมากเยาะว่าเยี่ยมยุทธสวมให้เธอเอง

“นี่ให้เล่นๆนะ วันหมั้นอีกไม่นาน คงต้องใช้อีกวง ที่ใหญ่กว่านี้ ที่สำคัญเป็นของจริงไม่ใช่ของหลอกเด็กอย่างนี้ เดี๋ยวฉันจะส่งการ์ดเชิญเธอไปร่วมงานด้วยนะ”

“บอกเสร็จแล้วใช่ไหม...เชิญกลับไปได้ แล้วทีหลังอย่าเอาความคิดสกปรกเข้าไปแปดเปื้อนเด็กๆอีก ถึงพวกนั้นจะเป็นแค่เด็กยากจนแต่จิตใจเขาก็สะอาดกว่าคุณเยอะ”

แหวจบก็เดินหนี ปิ่นมุกโกรธมากไม่ใช่ที่โดนไล่แต่เพราะดาวเหนือไม่ปึงปังเท่าที่คิด

“อย่าเดินหนีฉัน แกต้องเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ แกกำลังเจ็บปวดใช่ไหม แกอับอายเด็ก อับอายทุกคน”

“คุณคือคนที่ไม่เคยเข้าใจชีวิตเลย อับอายเด็กหรือคะ...ดูนี่!”

ดาวเหนือโชว์ความเหนือกว่าด้วยการเรียกเด็กๆมาหา รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆทำให้ปิ่นมุกหน้าเสีย

“ฉันสอนเด็กพวกนี้มา ฉันผูกพันกับเขา ในขณะที่เขาไม่รู้จักคุณ ต่อให้คุณใส่ร้ายฉันยังไงเขาก็ไม่เชื่อคุณ”

“หน็อย...ใคร! ใครไปสนเด็กเหลือขอพวกนั้น”

ปิ่นมุกเจ็บใจที่ยุไม่ขึ้น ดาวเหนือรู้ทันตอกไม่ไว้หน้า “คนที่อับอายตลอดคือคุณต่างหาก คุณที่ไม่เคยทำความดีให้ใคร ไม่เคยรักและผูกพันกับใคร ทันทีที่มีข่าวเลวๆ คนในสังคมก็จะเชื่อทันทีเพราะพวกเขาไม่เคยผูกพันอะไรกับคุณ”

“เอ๊ะ...แกนี่...ก็ช่างคนในสังคมสิ”

“นอกจากความดีไม่เคยก่อคุณยังทำตัวเลวสุดๆ คุณจำได้ไหมว่าเจ้าของที่นี่คือใคร...มองไปรอบๆสิ”

ดาวเหนือผายมือไปทางรูปภาพครูอารีบนผนัง ปิ่นมุกหน้าซีดเผือด ละล่ำละลักแก้ตัว

“ฉะ...ฉัน ฉันไม่รู้เรื่องครูอารี”

“ต่อให้ฉันไม่บอกใครแต่คุณก็รู้อยู่แก่ใจตัวเอง ครูอารีตายเพราะคุณ คุณจะแต่งตัวสวยเริ่ด จะคบกับคุณเยี่ยมหรือผู้ชายคนไหนก็ตามคุณจะไม่มีวันลืมครูอารี แอ็กติ้งเริ่ดเชิดพวกนั้นไปแสดงกับคนอื่นเถอะ ฉันดูแลคุณมาตลอดชีวิต คุณแคร์คนแค่ไหนฉันรู้หมดเพราะฉะนั้นอย่าเสนอหน้ามาหาเรื่องฉันอีกเพราะคุณจะเจ็บ...เจ็บยิ่งกว่าฉัน!”

ปิ่นมุกเต้นผาง ทิ้งท้ายเสียงเข้ม “ได้! ฉันทำอะไรแกไม่ได้ก็จริงแต่ฉันยังมีแผนจัดการคนข้างๆแก คนที่แกรัก คราวนี้แกช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้แน่ๆ”

ooooooo