บุพเพสันนิวาส

วันต่อมา เกศสุรางค์รู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องอยู่แต่ในห้องทั้งวัน พอเห็นผินจะเอาผ้าที่เปื้อนระดูของตนไปซักก็ตกใจแย่งคืนมา บอกว่าของสกปรกของตนต้องซักเอง ผินกับแย้มงวยงง แต่ก่อนไม่เคยซักผ้าผ่อนท่อนสไบอะไรเลย ผินกับแย้มพาไปซักที่ท่าน้ำริมคลอง

เกศสุรางค์ตกใจแบบนี้น้ำในคลองก็จะเน่าเสียหมด... หมื่นสุนทรเทวายืนมองจากบนเรือน ออกญาโหราธิบดีเริ่มเห็นลูกชายสนใจการะเกดมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ้มยินดี เข้ามาเกริ่นจะหาฤกษ์หายามหมั้นหมายไว้ก่อน ท่านหมื่นรู้สึกอิ่มเอิบใจ หลบตาผู้เป็นพ่อ

เกศสุรางค์ซักผ้าในครุหรือกะละมังแล้วให้ผินเอาน้ำไปเทที่โคนต้นไม้ ไม่ให้เทลงคลอง โดยให้เหตุผลว่า น้ำในคลองเราใช้ทั้งอาบทั้งกิน ไม่ควรเอาน้ำซักผ้าสกปรกเทลงไป

เรือจันทร์วาดเข้ามาจอดเทียบท่า เกศสุรางค์ยิ้มแย้มต้อนรับ แต่เธอหน้าขรึมไม่ค่อยเต็มใจสนทนาด้วย บอกเพียงว่ามาเยี่ยมหมื่นสุนทรเทวา เกศสุรางค์รู้ทันทีว่าเธอคงได้ยินข่าวลือแพร่สะพัดไปทั้งพระนครเป็นแน่...

พอดีหมื่นเรืองเข้ามาทัก เกศสุรางค์ดีใจ พาเดินขึ้นเรือน

หมื่นสุนทรเทวาซึ่งนั่งคุยอยู่กับจันทร์วาดบนเรือน พอได้ยินเสียงหัวเราะของเกศสุรางค์และหมื่นเรืองก็ทำหน้าไม่พอใจ จันทร์วาดสังเกตเห็นหน้าหม่นลง ท่านหมื่นหันมาเห็นจึงออกตัวว่า นัดหมื่นเรืองมาคุยเรื่องราชการ จันทร์วาดถามจะให้ตนกลับก่อนหรือไม่ เขาแย้ง

“เหตุใดเล่า แม่จันทร์วาดกรุณามาเยี่ยมข้าถึงเรือนชาน สนทนากันสักครู่ก็ได้”

เสียงเกศสุรางค์คุยเล่นสนุกสนานขึ้นเรือนมากับหมื่นเรือง พอเห็นหน้าหมื่นสุนทรเทวาก็ชะงัก หมื่นเรืองรีบบอกว่ามาช้าไปหน่อยขออภัย แล้วทักทายจันทร์วาด นางทักตอบและถามว่าข้อราชการยุ่งมากหรือ หมื่นเรืองตอบขำๆว่าไม่วุ่นวายเท่าหมื่นสุนทรเทวาหรอก

“ใช่ค่ะ ข้าเห็นคุณพี่หมื่นไปปรึกษาข้อราชการกับคุณพ่อของข้าและคุณอาขุนปานแล้วเหน็ดเหนื่อยแทน เอ๊ะ หมื่นเรืองก็ไปด้วยนี่คะ ได้ยินคุณแม่สั่งอาหาร ค่อนดึกยังตั้งสำรับอยู่เลย”

เกศสุรางค์ทึ่งที่ได้ยินจันทร์วาดพูดยาวเหยียด หมื่นเรืองบอกยังมิเสร็จข้อราชการ วันนี้ท่าทางจะยาวเช่นกัน หมื่นสุนทรเทวาได้ทีแขวะเกศสุรางค์

“เดี๋ยวคงได้รายละเอียดจากท่านอาพระวิสูตร พูดกันไปล่วงหน้าคนไม่รู้เรื่องจะจับไปมิได้ศัพท์” 

เกศสุรางค์สบตาปังใหญ่ อ้าปากจะโต้ แต่ท่านหมื่นขัดขึ้นว่าพระวิสูตรมาแล้ว

เกศสุรางค์ขุ่นเคืองรู้ว่าโดนปราม จึงขยับตัวจะไปต้อนรับพระวิสูตร หมื่นสุนทรเทวากระซิบห้ามว่าไม่ใช่กงการ เธอกลับไม่สำนึก

“ไม่เป็นไร ข้าเต็มใจทำ ไม่ลำบากอะไรเล้ย...

ทำได้สบายมาก” พอเห็นสายตางงงวยของจันทร์วาดก็ว่า “แม่หญิงจันทร์วาดไม่รู้เรื่องที่ข้าพูดหรือคะ ภาษาเมืองสองแควเป็นแบบนี้แหละ”

หมื่นสุนทรเทวาย้ำว่า มีบ่าวคอยรับพระวิสุทธสุนทรอยู่แล้ว ไม่นานจ้อยก็พาท่านขึ้นมานั่งบนเรือน แล้วถามจะรับสุราเลยไหม พระวิสุทธสุนทรปฏิเสธเพราะยังหัววัน จ้อยหัวเราะเบาๆบอกท่านหมื่นทั้งสองรับเป็นประจำ พระวิสุทธสุนทรขำเพราะรู้ดีในอุบายเรื่องดื่มสุราของหมื่นสุนทรเทวากับหมื่นเรือง

เกศสุรางค์หงุดหงิดที่ต้องกลับเข้ามาอยู่ในห้อง แต่จันทร์วาดอยู่ฟังได้ ผินกับแย้มบอกว่าเข้าห้องดีแล้ว เกรงผ้าขี่ม้าหลุด ส่วนจันทร์วาดก็กลับ อยู่ฟังไม่ได้ ยิ่งทำให้อยากรู้คุยอะไรกัน

พอทุกอย่างพร้อม พระวิสุทธสุนทรกล่าวขึ้นว่า ดีแล้วที่จันทร์วาดกลับไป เพราะเรื่องนี้มิอาจพูดต่อหน้านาง มันเกี่ยวข้องกับบิดาของนาง หมื่นสุนทรเทวาบอกว่า ออกญาโกษาธิบดีมิรู้เลยหรือว่าออกหลวงสุรสาครน่ากลัวยิ่งนัก