เรื่องเล่าเก่าของจีน ที่พบในหีบหนังสือวังจิ่งหยวนกง ในพระราชวังโบราณกรุงปักกิ่ง มิได้ลงวันเดือนปีที่เขียนไว้ บอกเพียง หงอิ้งหมิง คนสมัยราชวงศ์หมิงเขียน เรื่องที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่ง อ่านเมื่อไหร่ก็ไม่เบื่อ คือเรื่องวาจาก่วนจ้ง (สายธารแห่งศรัทธา บุญศักดิ์ แสงระวี แปล ก.ไก่พิมพ์ พ.ศ.2553)ก่อนที่ก่วนจ้ง อัครเสนาบดีแคว้นฉี จะถึงแก่กรรม ก็ได้ฝากคำเตือนสำคัญไว้แก่ฉีหวนกง ผู้เป็นเจ้านาย ขอให้ตีตัวออกหากจากคนสี่คน อี้หยา ซู่เตียว ฉางจืออู และกงจื่อฉี่ฟาง เพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติแด่อ๋องแคว้นฉีในภายหน้าแต่...ฉีหวนกง ไม่เชื่อว่าคนทั้ง 4 จะทรยศถึงขั้นทำร้ายตนได้ เขาแย้งวาจาก่วนจ้งว่า“อี้หยาเคยฆ่าลูกชาย เอาเนื้อมาให้เรากิน ตอนเราอยากกินเนื้อ ซู่เตียวเสียสละทุกอย่างกระทั่งยอมเจ็บตัวรับใช้เรา ฉางจืออู ก็ช่วยขับไล่ภูติผีปีศาจ รักษาโรคให้เรา พวกเขาจงรักภักดีเราถึงขนาดนี้ จะมิให้เราวางใจได้อย่างไร?ส่วนกงจื่อฉี่ฟาง ติดตามเรามานาน 15 ปี บิดาถึงแก่กรรมยังมิกล้าไปทำศพคนทั้งสี่ เราเห็นว่าไม่มีอะไรที่น่าสงสัย จะไม่ซื่อเลย”“ท่านอ๋อง” ก่วนจ้งเน้นเสียง “ท่านผิดแล้ว ใครบ้างไม่รักลูกในไส้ อี้หยาฆ่าได้แม้กระทั่งลูก นับประสาอะไรกับท่าน มนุษย์ทุกคนทะนุถนอมร่างกาย ซู่เตียวยอมกระทั่งเฉือนเนื้อแยกร่างตนออก ฉะนี้แล้วนับประสาอะไรกับท่านส่วนที่ว่ามีโรคภัยไข้เจ็บเพราะภูติผีปีศาจเบียดเบียนนั้น ท่านควรจะดูแลรักษาร่างกายให้ดี อย่าเชื่อฉางจืออู (หมอผี) จนเกินไป มิฉะนั้นเขาจะอาศัยอำนาจอิทธิพลสร้างข่าวลือหลอกลวงผู้คนให้เกิดความงมงายต่อไปอีกยังมีอีก ใครบ้างที่ไม่รักบิดาตน กงจื่อฉี่ฟางเพียงแต่หวั่นเกรงในเดชานุภาพของท่าน แม้บิดาถึงแก่กรรมก็ใจแข็งไม่ยอมกลับไปเซ่นไหว้ นับประสาอะไรกับท่าน”ฉีหวนกงยอมรับเหตุผลของก่วนจ้ง หลังก่วนจ้งถึงแก่กรรมก็สั่งเนรเทศสี่คนออกนอกแคว้นแต่...เหตุการณ์ต่อมา กลายเป็นว่า ฉีหวนกงเสวยกระยาหารไม่ถูกปาก เพราะขาดอี้หยาเป็นพ่อครัวดูแล ในวังเต็มไปด้วยเรื่องราวยุ่งเหยิง เพราะไม่มีซู่เตียว หัวหน้าขันทีควบคุมโรคภัยไข้เจ็บก็รุมเร้า เพราะขาดฉางจือดูคอยดูแล กิจการบ้านเมืองวุ่นวาย เมื่อขาดกงจื่อฉี่ฟางคอยบริหารอ๋องฉีหวนกงทนสภาพต่อไปไม่ไหว จึงสั่งตามคนทั้งสี่กลับปีต่อมา ฉีหวนกงล้มป่วย อาการยังไม่หนักหนา ฉางจืออูก็ออกไปประกาศนอกวัง ฉีหวนกงใกล้สิ้นชีพแล้ว ทั้งยังร่วมมือกับอี้หยาและซู่เตียวก่อกบฏ ส่วนกงจื่อฉี่ฟางแยกตัวไปยืดพื้นที่หนึ่งในแคว้นฉี นำไปสวามิภักดิ์แคว้นอุ้ยเรื่องเหล่านี้เข้าหู ฉีหวนกงก็ถอนหายใจ “ท่านก่วนจ้งเห็นการณ์ไกลนัก?”ไม่นานทันทีที่ฉีหวนกงสิ้นชีวิต ซากศพเขาถูกทิ้งเดียวดายในวัง ไม่มีวี่แววสี่ผู้รับใช้ใกล้ตัว เพราะพวกเขากำลังวุ่นวายอยู่กับ การแย่งอำนาจกันเองเรื่องเล่าเก่าเรื่องนี้ มีคำสอน ป่วยจึงรู้ความแข็งแรงว่าวิเศษ วุ่นวายจึงรู้ความสงบเป็นความสุข นี้เพราะขาดการเล็งเห็นก่อนได้ดีเพราะโชคช่วย แต่รู้ว่าคือรากเหง้าแห่งความวิบัติอ่านเรื่องวาจาก่วนจ้งจบ ผมนึกถึงอดีตรัฐมนตรีมหาดไทย...ท่านหนึ่ง เจอกันในงานศพ ผมเคยฝากแผ่นซีดีหนังเรื่องเหมาเจ๋อตง...ที่ท่านหลุดปากขอ...ไปให้ ท่านโทร.กลับมาขอบคุณตามมารยาท “มีอะไรก็บอกกันมา”จากวันนั้น วันเวลาผ่านมาวันนี้ โชคช่วยลูกชายท่านเป็นนายกรัฐมนตรี ผมมีเรื่องคาใจอยากบอก...เรือที่แล่นได้ด้วยฝีพายโจร หากจะคว่ำก็คว่ำได้ด้วยฝีพายโจร ท่านก็จำคำเตือนโบราณได้เท่าผมนี่นา! ไม่มีสัจจะในหมู่โจร.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
