สมิงจ้าวท่า

“ทำไมถึงมั่นใจนักล่ะครับ”

“เพราะว่านี่คือพ่อของลูกไง อย่าลืมสิว่าเขาคืออาเหลียง”

หว่องหลียิ้มให้ภรรยา “ถูกต้อง ทันทีที่ฉันทำให้ทุกคนเชื่อว่าฉันคืออาเหลียงจริง อำนาจทั้งหมดในแก๊งมังกรทะเลต้องกลับมาเป็นของเรา...แต่ก่อนอื่นสิ่งที่ฉันจะทำคืออะไรรู้ไหม”

“อะไรเหรอครับ”

“ฉันจะฆ่าไอ้คนทรยศทั้งสองคน ฉันมีแผนที่จะฆ่าพวกมันแล้ว”

ด้านบัญชานั่งใจลอยจนกระทั่งเนตรดาวเข้ามาเรียก “พ่อคะ เราเลิกทำแบบนี้กันเถอะค่ะ ก้าวออกจากวงการ หาที่ไหนสักที่ที่เราจะอยู่กันได้อย่างสงบโดยไม่ต้องรบราฆ่าฟันกับใครอีก”

บัญชามองลูกสาวอย่างเข้าใจในความรู้สึก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแฝงความเศร้า ว่าลูกยังเด็ก ยัง

ไม่เข้าใจ เนตรดาวก็ไม่เข้าใจจริงๆเพราะเรามีทุกอย่าง ไม่ว่าเงินที่จะใช้กี่ชาติก็ไม่หมด

“เส้นทางสายนี้ ถ้าใครก้าวเข้ามาแล้วไม่มีทางก้าวออกไปได้หรอก วิธีเดียวที่จะออกไปได้ก็คือตายเท่านั้นแหละ”

เนตรดาวอึ้งกับคำตอบของพ่อ แล้วบัญชายังย้ำอีกว่า สักวันลูกจะเข้าใจ

ooooooo

มิเชลถูกมัดขึงอยู่กับผนัง ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยจากการถูกซ้อม เพื่อให้บอกว่าเอาสูตรลับไปซ่อนไว้ที่ไหน เธอได้ตอบหลายครั้งแล้วว่าทำลายไปแล้ว แต่บัญลือฤทธิ์ก็ไม่เชื่อ สั่งให้ชางฟาดด้วยโซ่จนกว่าจะยอมบอก

หว่องหลีเข้ามาห้าม ใช้น้ำเย็นเข้าลูบ “มิเชล

ในฐานะที่เธอเคยทำงานกับฉัน ฉันจะเปิดโอกาสให้เธออีกครั้ง พูดออกมาว่าสูตรเคมีอยู่ที่ไหน แล้วเธอจะไม่ต้องเจ็บตัวอีก”

“ไม่ว่าแกจะทำอะไรฉัน ฉันก็จะยืนยันเหมือนเดิม ว่าสูตรเคมีถูกเผาทิ้งไปหมดแล้ว”

“แกนี่มันโง่จริงๆ! รู้ไหมว่าสูตรเคมีนั่นมีค่ามากแค่ไหน มันจะทำให้คนทั้งโลกต้องเกรงกลัวเรามันจะทำให้เรายิ่งใหญ่เหนือใครๆ” หว่องหลีเดือดดาล

“เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงต้องทำลายมัน ถ้าพ่อฉันไม่ถูกแกฆ่า เขาก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน”

หว่องหลีจ้องหน้าแล้วยอมเชื่อ บันลือฤทธิ์ท้วงตนสามารถทำให้เธอพูดได้ แต่หว่องหลีคิดว่ารู้จักมิเชลดี ทรมานต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ หันไปสั่งชางให้ฆ่าทิ้งเสีย ...ชางรับคำสีหน้านิ่ง แต่ในใจว้าวุ่น โยนโซ่ทิ้งแล้วชักมีดพกขึ้นมา นับหนึ่งสองสามในใจก่อนจะเสียบมีดเข้าที่

ท้องมิเชล เธอเจ็บปวดอย่างที่สุด สักพักก็หายใจติดขัด

จนวูบหมดสติ

ชางคามีดไว้อย่างนั้น หว่องหลีกับฤทธิ์ณรงค์มองอย่างพอใจ สักครู่ก็เดินกลับไป บันลือฤทธิ์สั่งชางให้เอาศพไปทิ้งน้ำ...ชางเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องทำร้ายอดีตเพื่อนร่วมงาน

บันลือฤทธิ์ขับรถพามาที่สะพานแห่งหนึ่ง ชางอุ้มร่างมิเชลที่ยังมีมีดปักคาออกมาจากรถ แล้วโยนลงแม่น้ำโดยไม่พูดอะไร มีเพียงดวงตาที่มีความคุแค้นอยู่ภายในกลับขึ้นรถ

ร่างมิเชลจมดิ่งลงใต้น้ำ ใครคนหนึ่งว่ายน้ำเข้ามาและพาร่างเธอกลับขึ้นไปอย่างทุลักทุเล คนผู้นั้นคือดอน เขาพาเธอกลับมาที่บ้าน วดีจับชีพจรมิเชลเห็นว่าอ่อนมากแต่ยังมีความหวัง ดอนวิเคราะห์ว่าคนที่แทงเลือกจุดที่ไม่ใช่อวัยวะสำคัญ แล้วเสียบมีดคาทิ้งไว้ไม่ดึงออก เพื่อไม่ให้เสียเลือดมาก แสดงว่าเขาไม่ได้ตั้งใจฆ่าเธอ ปื๊ดพาหมอเข้ามา

เวลาผ่านไปจนค่ำ หมอเย็บบาดแผลให้มิเชลเรียบร้อย รอแค่เธอฟื้น หมอบอกว่า