ดูจะล่องเลือนเลื่อนลอยไปเสียหมด จากหัวจดปลาย “สายรุ้ง” จนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นี่คือหนึ่งในบทประพันธ์อันหลากหลายท่วมบรรณพิภพของ “ทม ยันตี” เอกนักประพันธ์ผู้ล่วงลับ
โครงสร้างของเค้าละคร ทั้งเนื้อในเนื้อนอก แบบมาตรฐานตายตัวของ “ฉอดดิสซึ่ม” (Choddism)-คฑาเทพโพรเซส (Process)-ศรุฑเมท็อด (Method) (ผู้สร้าง-ผู้กำกับฯ-ผู้เขียนบทฯ)
บททุกบท ตัวละครทุกตัวละครเปรียบเสมือน “สัมภเวสี” ที่หลอนลวงไร้ราก ไร้เหตุผล ไร้ที่มาที่ไป
สัมภเวสีที่สุดคือบท “แม่-มัณฑนา” ทุกบทมาเผชิญประจันฟันฟาดกันให้สายลมห่มสายรุ้งพุ่งกระฉูดฉีกขาดกระจุยลุ่ยแหลกลาญเป็น “ต่อนๆ”
“ทางละคร” บกพร่องมองข้ามไม่ใส่ใจแม้กระทั่งตัวละครในเรื่อง เรียกชื่อตัวละคร (ตัวเอกแท้ๆ) ด้วยกันเองเป็น “เมทนี” บ้าง “เมทินี” บ้าง
ตัวละครที่เปรียบเสมือนสัมภเวสีสาหัสมาก ลากไล่กันไปเลยตั้งแต่ พี่สายรุ้งภาคย์/พงศกร (ป้อง ณวัฒน์), เมทินี (แซมมี่ เคาวเวลล์), มัณฑนา (บุ๋ม ตรีรัก), พันดาว (บุ๋ม ปนัดดา)
แววพรรณ (แคทรียา อิงลิช), ท่านภพ (บอย ภิษณุ), มิสเตอร์ลูแปง (ดู๋ สัญญา), มิสเตอร์เจ (อองตวน ปินโต), พรพันธ์ (เอี๊ยง สิทธา), ปาริศา (อุ๋ม อาภาศิริ), เจ๊ ปลวก (อ๋อง เขมรัชต์)
มีเพียงหนึ่งตัวละครเท่านั้นที่ดูมีราก (เหง้า) และมีตัวตนแตะงับจับต้องได้คือ ทรงยศ (ปิ๊บ รวิชญ์) รอดตัวแบบหวุดหวิด
บทดูจะเป็นสิ่งที่ล้มเหลวที่สุดของละครเรื่องนี้ ไม่มีอะไรใหม่ ไม่มีอะไรแปลกเปลี่ยน ไม่มีอะไรพัฒนาทั้งอารมณ์-จิตใจและหยักสมอง
...
“สายรุ้ง” ของทมยันตีในพุทธศักราชนี้ จึงเป็นได้เพียง “สายสัมภเวสีรุ้ง” เหมือนว่าจะงาม แต่หง่อมเหี้ยนเตียนแตกแหลกสลายไม่มีชิ้นดีครับ!!!!
“ดร.ศาสตร์ธนิก จุลมณี”
‘‘แจ๋วริมจอ’’
jaewrimjor@gmail.com
เม้าท์ชัด จัดทุกตอน ติดตามได้ที่ www.thairath.co.th/novel และ Facebook Fanpage : นิยายไทยรัฐ