ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 76 ท่องเที่ยวชานเมือง

เวลาผ่านไปเร็วมาก หนึ่งสัปดาห์กำลังจะผ่านไปแล้ว วันนี้เป็นวันเสาร์ เรียนหนังสือแค่ครึ่งวัน ช่วงบ่ายกับวันอาทิตย์ได้หยุดพักผ่อน หลังจากเรียนมาหนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดก็ได้หยุดแล้ว อู่เหมยผ่อนลมหายใจยาว

อาจารย์อู๋ คุณครูประจำชั้นอายุไล่เลี่ยกับเหอปี้อวิ๋น เธอมีรูปร่างอวบอิ่ม อ้วนเตี้ย ผิวขาวผุดผ่องมาก ดูแล้วเหมือนกับหมั่นโถวสีขาวก้อนใหญ่ที่เพิ่งยกออกจากเตา เธอสอนวิชาภาษาจีน มีความรับผิดชอบในหน้าที่การงานอย่างมาก แม้อู่เหมยจะไม่ค่อยชอบเรียนวิชาของเธอและนั่งสัปหงกในวิชาภาษาจีนทุกวันก็ตามที

อาจารย์อู๋เป็นพวกที่ดูผลการเรียนเป็นหลัก ถึงแม้นักเรียนเก่งจะทำผิดเล็กๆ น้อยๆ แต่เธอก็พูดดีด้วย ประโยคที่เธอพูดอยู่บ่อยๆ ก็คือขอเพียงเธอสอบได้เก้าสิบคะแนนขึ้นไปทุกครั้ง ถึงจะไม่ตั้งใจเรียนก็ไม่เป็นไร

อีกนัยหนึ่งก็คือต่อให้นักเรียนที่เรียนไม่ดีตั้งอกตั้งใจเรียน เธอก็ไม่ค่อยชอบเท่าไร

น่าเศร้าที่อู่เหมยคือพวกเรียนแย่ที่ตั้งอกตั้งใจเรียน อาจารย์อู๋ไม่ชอบเธออย่างมาก แทบจะไม่เคยมองหน้าเธอตรงๆ เลย

“เรียงความสัปดาห์นี้เขียนเกี่ยวกับทิวทัศน์ จะเป็นบ้านเกิด สวนสาธารณะหรือทุ่งนาก็ได้ ความยาวประมาณแปดร้อยตัวอักษร ต้องเขียนด้วยความรู้สึกที่แท้จริง ประโยคสั้นกะทัดรัดได้ใจความ อย่างน้อยต้องมีห้าสำนวนขึ้นไป จำได้มั้ย” อาจารย์อู๋พูดเสียงดัง

“จำได้ครับ/ค่ะ!”

พวกเด็กนักเรียนตอบเสียงดัง แล้วแอบโอดครวญอยู่ในใจ แค่การบ้านคัดคำศัพท์ภาษาจีนก็ตั้งสิบกว่าหน้าแล้ว แล้วยังต้องเขียนเรียงความอีก บวกกับการบ้านคณิตศาสตร์และภาษาอังกฤษด้วย เฮ้อ! สุดสัปดาห์นี้ก็เหลือเวลาเที่ยวเล่นไม่เท่าไรแล้ว

“เหมยเหมย พรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ภูเขาเฟิ่งหวงซานหรือเปล่า ได้ยินมาว่าพวกห้องของเหมยซูหานกับเหยียนหมิงซุ่นที่อยู่ที่โรงเรียนอี้จงจะไปเที่ยวที่นั่น!” เจินหวานหว่านถามเสียงเบา

ภูเขาเฟิ่งหวงซาน?

อู่เหมยหน้าถอดสีเล็กน้อย ชาติก่อนเธอถูกฝังที่เฟิ่งหวงซานไม่ใช่เหรอ

เหมยซูหานซื้อหลุมฝังศพที่ดีที่สุดให้เธอ

ภูเขาเฟิ่งหวงซานได้รับการบุกเบิกเป็นสุสานในอีกสิบปีให้หลัง ตอนนี้ยังเป็นแค่ภูเขาธรรมดาๆ ช่วงสุดสัปดาห์ชาวเมืองจินส่วนใหญ่จะไปปิกนิกที่นั่น ทางโรงเรียนเองก็มักจะพานักเรียนไปท่องเที่ยวอยู่บ่อยๆ เช่นกัน

“ห้องเรามีใครไปบ้าง?”

เดิมทีอู่เหมยไม่ชอบออกไปข้างนอก แต่พอได้ยินว่าเหมยซูหานจะไปที่นั่น เธอก็ใจเต้นแรง คราวก่อนเธอติดเงินเหมยซูหานอยู่ห้าเฟิน ช่วงสามสี่วันนี้เธอพยายามหาโอกาสคืนเงินให้เขาตลอด แต่ก็ไม่ได้เจอเขาเลย แม้แต่สนามบาสเกตบอลที่ปกติเหมยซูหานชอบไป เธอก็หาเขาไม่เจอ เงินห้าเฟินนี่ก็เลยยังไม่ได้คืนสักที

ถ้าพรุ่งนี้ได้เจอกับเหมยซูหาน เธอก็จะคืนเงินห้าเฟินให้เขา เธอไม่อยากที่จะข้องเกี่ยวกับคนๆ นี้อีกแม้แต่น้อย

อีกอย่างอู่เหมยเองก็มีแผนอยู่ในใจแล้ว นับตั้งแต่เย็นวันนั้นที่เหยียนหมิงซุ่นมาขอยืมหนังสือ เธอก็ไม่ได้ติดต่อใกล้ชิดกับเขาอีกเลย การสร้างสัมพันธ์นั้นจะต้องหมั่นไปมาหาสู่กันถึงจะถูก เพื่อที่จะกอดว่าที่คนเก่งเอาไว้แน่นๆ อู่เหมยคิดว่าเธอควรจะหน้าหนาขึ้นอีกสักหน่อย ต้องโผล่หน้าไปให้เหยียนหมิงซุ่นเห็นบ่อยๆ ถึงจะดี

เจินหวานหว่านเห็นอู่เหมยยอมตกลงก็ดีใจมาก เธอชอบเที่ยวเล่น แต่ว่าไม่มีสตุ้งสตางค์ เวลาเธอไปเที่ยว แม้แต่ขนมปังก็ซื้อไม่ไหว ถ้าอู่เหมยตกลงไปด้วยกัน เธอก็จะได้ขอกินอาหารของอู่เหมย แล้วก็ไม่แน่ว่าเธออาจจะได้เจอคนๆ นั้น...

“ห้องเราไปกันเจ็ดแปดคน มีพวกหวังลี่ สวี่ม่าน อู่เชาพวกนั้น พวกเราจะนั่งรถบัสไป แล้วไปรวมตัวกันที่ตีนเขาเฟิ่งหวงซาน เหมยเหมย เรานั่งรถไปด้วยกันเถอะ”

อู่เหมยเหลือบมองเจินหวานหว่านที่มีสีหน้าคาดหวังแวบหนึ่ง เธอไหนเลยจะไม่รู้ว่าเจินหวานหว่านคิดอะไรอยู่ อู่เหมยพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้ฉันจะไปพร้อมกับพ่อ เราไปเจอกันที่เฟิ่งหวงซานก็แล้วกัน”

เจินหวานหว่านงุนงง แล้วก็พลันนึกขึ้นได้ว่าคุณพ่อของอู่เหมยเป็นคุณครูประจำชั้นของเหยียนหมิงซุ่นนี่นา!

เจินหวานหว่านทั้งอิจฉาและริษยา คุณพ่อของอู่เหมยเป็นคุณครูที่ทุกคนต่างเคารพนับถือ แต่คุณพ่อเธอกลับเป็นผีพนันที่ใครๆ ต่างก็เอือมระอา สวรรค์ ทำไมช่างไม่ยุติธรรมเลย!