ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น
ตอนที่ 58
ตอนที่ 58 พลิกผัน
คนนั้นพูดทีคนนี้พูดทีล้วนมีความหมายไปในทางเดียวกันว่าเหอปี้อวิ๋นลำเอียงเกินไป อู่เหมยช่างน่าสงสาร รอยยิ้มฝืดของเหอปี้อวิ๋นน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะพูดแก้ตัว “บางครั้งที่ยุ่งเกินไปถึงกินซาลาเปาไส้ผักเค็ม เยวี่ยเยวี่ยก็กินด้วย ถ้ามีเวลาก็จะเตรียมอาหารให้เด็กๆ”
อู่เหมยตอบเสียงเย็นชา “หนูไม่เคยได้กินข้าวสักมื้อเลย วันๆ มีแต่ซาลาเปาไส้ผักเค็ม ส่วนอู่เยวี่ยถ้าแม่ไม่ทันทำกับข้าวให้ก็ให้เงินเธอไปซื้อบะหมี่ซุปร้อนๆ กิน”
เหอปี้อวิ๋นพยายามระงับไฟโทสะแสร้งกล่าวอย่างเสียใจ “เหมยเหมยพูดแบบนี้ได้ยังไง? เมื่อวานลูกสอบได้คะแนนไม่ดีแม่ถึงได้ตีลูกไปไม่กี่ครั้งเพราะความโกรธ ลูกกลับคิดแค้นมาถึงตอนนี้ ทำไมลูกใจแคบขนาดนี้ล่ะ”
“หนูเปล่า…”
อู่เหมยยังไม่ทันพูดจบอู่เจิ้งซือกลับพูดแทรกเธอ “เหมยเหมย คุณแม่ด่าเพราะหวังดีกับลูก ลูกจะโกรธแค้นแม่เพราะเรื่องนี้ได้ยังไง? ลูกทำพ่อผิดหวังมากนะ รอเดี๋ยวไปเขียนสำนึกผิดห้าร้อยตัวอักษรแล้วส่งให้พ่อดู”
เหอปี้อวิ๋นแอบได้ใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าสามีไม่มีทางปล่อยให้ยายนี่โวยวายต่อ อู่เจิ้งซือรักหน้าตาตัวเองยิ่งกว่าเธอเสียอีก ยายเด็กนี่ รอเข้าห้องแล้วค่อยจัดการเธอ!
คนอื่นยังนึกเชื่อในตัวสองสามีภรรยาอู่เจิ้งซือมากกว่า ไม่ใช่พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงสักหน่อย จะลำเอียงได้สุดขั้วขนาดนั้นจริงหรือ?
ไม่คิดว่าเจ้าอู่เหมยจะนิสัยแย่ขนาดนี้ ใส่ร้ายกระทั่งคุณแม่แท้ๆ ของตัวเอง เทียบกับพี่สาวอู่เยวี่ยของเธอไม่ได้เลยจริงๆ เสียดายที่เกิดมาหน้าตาดีขนาดนี้
อู่เหมยใจดำดิ่งลงเหว แค่อู่เจิ้งซือกับเหอปี้อวิ๋นพูดลอยๆ ไม่กี่ประโยคทุกคนก็เชื่อใจอย่างไม่คิดจะลังเล เธอพูดมากเท่าไรก็ไร้ผลเพียงเพราะเธอเป็นเด็กคนหนึ่ง ไม่มีใครให้ความสำคัญกับเธอ
อาจารย์แม่จางลอบถอนหายใจและนึกเห็นใจอู่เหมยอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะเมื่อคืนได้ยินบทสนทนาระหว่างอู่เหมยกับเหอปี้อวิ๋นล่ะก็บางทีเธออาจจะไม่เชื่ออู่เหมยก็เป็นได้
“เหมยเหมยรีบไปอาบน้ำเถอะ ระวังจะเป็นหวัดเข้านะ ถึงตอนนั้นคนทรมานก็คือหนูเองล่ะ”
อาจารย์แม่จางพูดแฝงความนัยก่อนเรียกสติอู่เหมยได้ นั่นสิ คงไม่มีใครนึกเป็นห่วงเธอหากเธอป่วย ไม่มีใครยอมต้มน้ำซุปหรือของอร่อยๆ ให้เธอ อู่เหมยยิ้มให้อาจารย์แม่จางด้วยความขอบคุณน้อยๆ แล้วหมุนตัวกลับเข้าห้องพร้อมยกกาน้ำร้อนสองใบ เหอปี้อวิ๋นเห็นแล้วหนังตากระตุกอดกลั้นเสียงเอาไว้ เห็นอีกคนเอากาต้มน้ำเติมน้ำเต็มทั้งสองใบแล้ววางไว้บนเตา
“คุณครูอู่ เหมยเหมยผอมเกินไปจริงๆ นะคะ ตอนเยวี่ยเยวี่ยโตขนาดนี้แข็งแรงจะตาย ตัวสูงด้วย”
อาจารย์แม่จางเห็นแผ่นหลังซูบผอมของอู่เหมยแล้วใจอ่อนลง กล่าวต่ออู่เจิ้งซืออย่างมีนัยยะแฝง ถือว่าเธอได้เห็นตัวตนของเหอปี้อวิ๋นชัดเจนดีแล้ว สวมหน้ากากคนมีการศึกษาแต่การกระทำกลับต่ำต้อยยิ่งกว่าหญิงบ้านนอกคอกนา ไม่รู้จริงๆ ว่าในหัวเธอคิดอะไรอยู่
“เหมยเหมยเกิดมาเป็นแบบนี้แหละค่ะ เหมือนคุณพ่อของเธอ กินยังไงก็ไม่อ้วน เยวี่ยเยวี่ยเหมือนฉัน แค่ดื่มน้ำยังอ้วนได้” เหอปี้อวิ๋นยิ้มกล่าว
อู่เจิ้งซือถลึงตาใส่เธอแวบหนึ่งก่อนยิ้มให้อาจารย์แม่จาง “ขอบคุณคำเตือนของอาจารย์แม่จางครับ ผมให้เหอปี้อวิ๋นสั่งนมไปแล้ว”
“นมเป็นของดี คุณครูอู่รอบคอบจริงๆ”
อาจารย์แม่จางอดพูดเหน็บแหนมประโยคหนึ่งไม่ได้ ถือผักเข้าไปในบ้าน อย่างไรเสียเธอเป็นเพียงคนนอกและช่วยได้อย่างจำกัด ต้องรอเจ้าเด็กอู่เหมยลุกขึ้นมาเอง ไม่ปล่อยให้ถูกรังแกเหมือนเมื่อก่อนง่ายๆ สองวันนี้ดูท่าทางจะแข็งกร้าวขึ้นไม่น้อย
อู่เหมยใช้น้ำในกาหมดทั้งสองใบ ตัวอุ่นร้อนแล้วยังนำเสื้อผ้าที่เปลี่ยนออกไปแช่ผงซักฟอกไว้ รอทานข้าวเสร็จค่อยมาซัก
พวกเหอปี้อวิ๋นกำลังทานอยู่พอดี หน่อไม้ผัดเนื้อ ผัดปลาตะเพียน ผัดผัก อู่เหมยรีบวิ่งไปเติมข้าวที่ห้องครัวก่อนนั่งลงทานข้าวส่วนของตัวเอง ตะเกียบแรกก็จัดการคีบเนื้อส่วนท้องของปลาชิ้นใหญ่ไป เหอปี้อวิ๋นเห็นแล้วหนังตากระตุก ปกติเวลาเยวี่ยเยวี่ยทานปลาจะยอมทานแค่เนื้อตรงส่วนหน้าท้องเพราะเห็นว่าหลังปลาก้างเยอะ แล้วตรงหน้าท้องมีเนื้อทั้งหมดแค่ส่วนนั้น ยายเด็กนี่ยังมีหน้ามาแย่งเยวี่ยเยวี่ยกินอีกหรือ?
