ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น
ตอนที่ 55
ตอนที่ 55 ผัดเส้นมันฝรั่งน้ำส้มสายชู
อู่เหมยฟื้นขึ้นมาเพราะอาการแสบร้อนตรงมุมปาก เหมือนกำลังลอยโคลงเคลงอยู่บนผิวน้ำขณะเพิ่งฟื้น เวียนศีรษะอย่างรุนแรงจนเผลอเอนหลังอย่างไม่รู้ตัว ไม่คิดบ้างเลยว่าบนอัฒจันทร์มีกำแพงได้อย่างไร
“เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกพะอืดพะอมบ้างหรือเปล่า?” เสียงทุ้มน่าฟังดังขึ้นข้างหู ไม่รู้ว่าเป็นใคร อู่เหมยพยักหน้าก่อนถึงส่ายศีรษะ
“ไม่พะอืดพะอม เวียนหัวและเจ็บ”
เสียงอู่เหมยเบาหวิวฟังแล้วเหมือนกำลังออดอ้อนก็ไม่ปาน น้ำตาเอ่อคลอน้อยๆ เรียกให้คนมองเห็นรู้สึกสงสารจับใจ คนรอบด้านเริ่มกล่าวโทษตัวต้นเหตุในครั้งนี้ ซึ่งเป็นเด็กหนุ่มตัวกำยำยิ่งกว่าหมีสีน้ำตาล อีกฝ่ายกำลังก้มหน้างุดเพราะความรู้สึกผิดปนเขินอายเพราะได้รับสายตาตำหนิจากทุกคน
“เจ็บตรงไหน?” เสียงน่าฟังดังขึ้นอีกหนและฟังดูคุ้นหูจัง อู่เหมยอยากหันกลับไปดูว่าเป็นใครแต่แค่ขยับศีรษะเพียงนิดก็รู้สึกมีดาวเพิ่มตรงหน้าไม่น้อย
ตรงปากรู้สึกแสบร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ อู่เหมยชี้นิ้วตรงที่เหนือริมฝีปาก “เจ็บตรงนี้”
เหยียนหมิงซุ่นเลื่อนหน้าเข้าใกล้อีกนิด สะอาดสะอ้านไม่มีแผลถลอกเลยถามด้วยความสงสัย “ไม่มีแผลเลยเหรอ?”
อู่เหมยแทบร้องไห้เพราะความแสบ พูดเสียงกระเง้ากระงอด “เจ็บ เหมือนโดนไฟเผาเลย แสบมาก!”
“โอ้! อาจเป็นเพราะเมื่อกี้ฉันทายาหม่องเยอะไปหน่อย ไม่เป็นไรๆ เอาน้ำราดหน่อยก็หาย ฉันจะไปตักน้ำมาเดี๋ยวนี้เลย รอแป๊บหนึ่งนะ” นักเรียนชายคนหนึ่งพุ่งตัวออกไปฉับไว
อู่เหมยกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป พระเจ้า! เธอกลัวการทายาหม่องที่สุดเลย ความรู้สึกแสบร้อนแบบนั้น เหมือนตายทั้งเป็นชัดๆ!
แต่คำถามคือเธอสลบไปเพราะถูกลูกบาสเกตบอลกระแทก ไม่ได้เป็นลมแดดสักหน่อยทำไมต้องทายาหม่อง?
“น้ำมาแล้ว หลีกหน่อย!”
นักเรียนชายที่ทายาหม่องให้ถือของคล้ายๆ กล่องอาหารวิ่งเข้าไป อู่เหมยยังไม่ทันตั้งตัวดีก็มีน้ำที่ผสมกลิ่นผัดเส้นมันฝรั่งคลุกน้ำส้มสายชูสาดใส่หน้าเปียกไปยันเสื้อ
“เป็นยังไงบ้าง? ไม่แสบแล้วใช่มั้ย?” นักเรียนชายถามอู่เหมยด้วยสีหน้าตื่นเต้นคล้ายกำลังรอคำชม
“ถุยๆๆ”
อู่เหมยถุงน้ำลายหลายทีพลางถลึงตามองนักเรียนชายคนนั้นอย่างคุกรุ่น พลันแหวใส่ “ตอนเที่ยงกินผัดเส้นมันฝรั่งคลุกน้ำส้มสายชูสินะ?”
“ใช่ เธอรู้ได้ยังไง?”
“ฉันรู้ได้ยังไง? นายลองดมดูสิลองดม น้ำมีแต่กลิ่นผัดเส้นมันฝรั่งคลุกน้ำส้มสายชู!”
พอเห็นเด็กสาวระเบิดอารมณ์จนตัวพองทุกคนต่างหัวเราะชอบใจ มีแรงด่าบ่งบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว เหยียนหมิงซุ่นกระตุกยิ้มมุมปากและเบาใจลงทันที แต่แอบถลึงตาใส่นักเรียนชายที่ทำเสียเรื่องแวบหนึ่ง
นักเรียนชายลูบหลังศีรษะอย่างเขินอาย เมื่อกี้รีบไปหน่อยถึงได้ลืมว่าตอนเที่ยงไม่ได้ล้างถ้วย เขามองเส้นมันฝรั่งที่แปะติดอยู่ตรงกลุ่มผมดำของอู่เหมยอย่างรู้สึกผิดวูบหนึ่ง ขณะเดียวกันก็รีบทักทายขอตัวลากับเหยียนหมิงซุ่นอย่างรีบร้อน
ลมอ่อนๆ พัดปลิวมาทำให้อู่เหมยสะท้านเฮือก เสื้อผ้าเปียกปอนแนบไปกับลำตัวเลยรู้สึกหนาวเย็น
เหยียนหมิงซุ่นมุ่นคิ้ว ยายหนูนี่ตัวผอมแห้งนัก จะป่วยไม่ได้เชียว เอ่ยปากถาม “เธอเดินเองได้มั้ย?”
จะว่าไปน้ำผัดเส้นมันฝรั่งคลุกน้ำส้มสายชูนี่ได้ผลเหมือนกัน อย่างน้อยอู่เหมยก็ไม่รู้สึกวิงเวียนศีรษะแล้ว เธอหันกลับมาเห็นแค่ตรงหน้าเป็นสีแดงที่ข้างบนประทับตราด้วยตัวเลข ‘6’ สีดำตัวใหญ่ก็รีบเงยหน้า กลับเห็นลูกกระเดือกแสนเซ็กซี่ของอีกฝ่ายจนลอบกลืนน้ำลายไม่ได้
“เดินได้ ขอบคุณค่ะพี่หมิงซุ่น”
อู่เหมยหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินหมายจะลุกขึ้นยืน เมื่อกี้เธอพิงอกเหยียนหมิงซุ่นตลอดอย่างนั้นหรือ!
เหยียนหมิงซุ่นพยุงอู่เหมยให้ยืนขึ้น ตัวโงนเงนแต่อย่างน้อยก็ยืนมั่นคงแล้ว โบกมือลากับเหยียนหมิงซุ่น “บ๊ายบาย พี่หมิงซุ่น!”
