ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 4 หวนกลับมา

อู่เหมยมองมือขาวนุ่มของตัวเองนิ่ง แต่เพราะผ่านการทำงานบ้านมาเป็นเวลานาน ผิวพรรณเลยออกจะหยาบไปหน่อยแต่ยังคงเป็นมือที่สวยงามทั้งคู่ นิ้วเรียวยาว ขนาดมือที่เล็กนุ่มนิ่มราวกับไร้กระดูก

ปลายนิ้วทิ่มแทงลงฝ่ามือให้เล็บยาวที่ไม่ได้ตัดมาแทงเข้าเนื้ออย่างเจ็บปวด อู่เหมยกัดปากตัวเองอย่างแรงอีกครั้ง เจ็บเสียจนเธอแทบร้องเสียงหลงแต่ในใจเธอกลับมีแต่ความยินดี

เธอกลับมาแล้ว เธอได้กลับมาใช้ชีวิตอีกครั้งแล้ว!

ชีวิตนี้เธอจะไม่เป็นคนขี้ขลาดให้อู่เยวี่ยรังแก และไม่แต่งงานกับเหมยซูหาน เธอแค่ต้องการแก้แค้นเพื่อเธอและลูกของเธอ อู่เยวี่ย สิ่งที่เธอติดค้างฉันเมื่อชาติก่อน ไว้ค่อยๆ คืนฉันในชาตินี้แล้วกัน!

“เหมยเหมย เธอยืนนิ่งทำไมล่ะ? ยังไม่รีบกลับบ้านอีกเหรอ?” เสียงอ่อนโยนดังขึ้นข้างหูทำให้อู่เหมยสะดุ้งเฮือก เผลอเงยหน้ามอง ทันใดนั้น กลับเห็นอู่เยวี่ยกำลังยิ้มมองตัวเองอย่างอ่อนโยน แต่หว่างคิ้วกลับดูหงุดหงิดน้อยๆ

พอเห็นคนที่ฆ่าตัวเอง ดวงตาของอู่เหมยก็ตาแดงก่ำขึ้นมาทันที เหลือแค่เธอจะพุ่งเข้าไปบีบคอระหงของอู่เยวี่ยเท่านั้น

“เหมยเหมย เป็นอะไร? ไม่สบายตรงไหนเหรอ?” อู่เยวี่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เสียงของอู่เยวี่ยเรียกสติอู่เหมยกลับมา เธอสะดุ้งอีกครั้งก่อนจะพยายามทำใจให้สงบลง ก้มหัวตอบเสียงแผ่ว “เปล่าหรอก เรากลับบ้านกันเถอะ!”

“ไม่เป็นไรก็ดี เราไปกันเถอะ ถ้ายังไม่กลับอีกพ่อแม่จะเป็นห่วงเอา” อู่เยวี่ยโบกมือลาเพื่อนข้างๆ พลางดึงแขนอู่เหมยให้เดินตาม

สองพี่น้องเดินขนาบข้างกัน คนหนึ่งตัวสูงคนหนึ่งตัวเล็ก คนตัวสูงคืออู่เยวี่ยที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวยิ่งขับให้รูปร่างเธอดูเพรียว ผมยาวดำขลับถูกรวบมัดหางม้าสูงอย่างสดใส ใบหน้าสะอาดนั่นแต้มรอยยิ้มอยู่เสมอ

ส่วนอู่เหมยกลับอยู่ในชุดกระโปรงยาวตัวเก่า เธอตัวเตี้ยกว่าอู่เยวี่ยมากโข ตั้งแต่เล็กก็ได้ใส่แต่เสื้อที่พี่สาวไม่เอาแล้ว อู่เยวี่ยสูงกว่าเธอเสมอมาและอ้วนกว่าเธอเล็กน้อย ฉะนั้นพอเสื้อมาอยู่บนตัวอู่เหมยจึงไม่พอดีตัวเท่าไร

อีกทั้งเธอมักปล่อยผมให้สยายบดบังใบหน้าเธอไปกว่าครึ่ง เห็นแล้วช่างหม่นหมองนัก คนหนึ่งใบหน้าสะอาดสดใส อีกคนกลับดูหม่นหมอง พอจะคาดเดาได้แล้วว่าขณะอยู่โรงเรียน สองพี่น้องใครจะเป็นที่ชื่นชอบมากกว่า

เพื่อนของอู่เยวี่ยคอยมองสองพี่น้องตระกูลอู่ที่เดินห่างออกไปอย่างนึกอิจฉา เพื่อนสาวคนหนึ่งกล่าวว่า “ถ้าฉันมีพี่สาวอย่างอู่เยวี่ยคงจะดี หน้าตาสวย อ่อนโยน การเรียนดีอีกต่างหาก ถ้าฉันเป็นอู่เหมยคงยิ้มได้แม้แต่ตอนฝัน!”

“น่าแปลกจริงๆ อู่เหมยกับอู่เยวี่ยมีแม่เดียวกันทำไมถึงต่างกันขนาดนี้นะ คนหนึ่งสวยราวกับดอกไม้ ทั้งฉลาดทั้งเก่ง อีกคนหน้าตาอัปลักษณ์ โง่เหมือนหมู ท้องของแม่อู่เยวี่ยแปลกจริงๆ ทำไมถึงคลอดเธอออกมาได้กันนะ!”

“นั่นสิ สองพี่น้องไม่คล้ายกันสักนิดเลย”

อู่เหมยย่อมไม่ได้ยินเสียงวิจารณ์ด้านหลัง เธอกำลังก้มหน้าเดินตามเท้าอู่เยวี่ยพร้อมในหัวที่ขบคิดตลอดเวลา เธอต้องรู้ว่าตอนนี้ปีอะไร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอจะไม่ยอมใช้ชีวิตแบบมึนงงอีก

เดินมาไกลสักพัก อู่เยวี่ยก็ปล่อยมืออู่เหมยก่อนเดินนำไปคนเดียว อู่เหมยไม่คิดเอะใจสักนิดเพราะอู่เยวี่ยเป็นคนเสแสร้งเก่งมาตั้งแต่เด็ก ต่อหน้าผู้คนทำตัวเป็นพี่สาวที่ดีแต่ลับหลังคนเธอกลับเย็นชา ขี้เกียจกระทั่งจะพูดกับเธอด้วยซ้ำ

ชีวิตนี้เธอจะไม่โง่เขลาเช่นเดิมอีกและไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือให้อู่เยวี่ยหลอกใช้ อู่เหมยตัดสินใจแน่วแน่ว่าการที่พระเจ้าสงสารเธอเลยให้เธอเริ่มต้นใหม่ หากเธอยังใช้ชีวิตน่าอดสูเหมือนเดิม ก็คงต้องไปเกิดเป็นสัตว์สี่เท้าซะแล้ว

ทันใดนั้น กระดาษหนังสือพิมพ์ครึ่งหน้าถูกลมพัดปลิวมาตรงหน้า อู่เหมยตาลุกวาวรีบเก็บขึ้นมา

‘วันที่ 10 กันยายน ค.ศ. 1985’