ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่  27 แผนสำเร็จ

อู่เจิ้งซือเก็บอารมณ์ขุ่นมัวเพราะอาการงอแงของอู่เหมยไว้เต็มอก บนตัวอู่เหมยมีแผลอยู่เต็มเชียว ถ้าไปหาคุณหมอหยางแล้วแผลพวกนั้นถูกพบเข้า คนอื่นจะว่าเขาอย่างไร?

เขาระงับอารมณ์โกรธไว้ พูดอย่างใจเย็น “อู่เหมยฟังพ่อนะ ตอนนี้คุณปู่คุณย่ากำลังรอเราอยู่ ให้ผู้ใหญ่รอนานเกินไปจะเสียมารยาทเอา เราไปบ้านคุณปู่ก่อนได้มั้ย?”

“คุณพ่อ หนูเจ็บมากเลย ฮือ เจ็บ...”

อู่เหมยร้องไห้หนักกว่าเดิม หากเป็นอดีตแล้วร้องไห้ในสภาพทรุดโทรมคงไม่มีใครคิดจะสงสาร อาจมีคนคิดว่าขี้เหร่แล้วยังฤทธิ์เยอะนัก แต่ตอนนี้พอเปลี่ยนโฉมมานั่งร้องไห้ปล่อยโฮกลับมีแต่คนรู้สึกสงสารจับใจ

“คุณครูอู่ เหมยเหมยดูไม่สบายจริงๆ นะ ส่งเธอไปหาคุณหมอหยางมั้ยครับ?”

เหมยซูหานทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารู้สึกทรมานใจมากเมื่อเห็นอู่เหมยร้องไห้ เหมือนหัวใจถูกบางอย่างกุมรัดแน่นอกไปหมด

“เหมือนจะเจ็บมากจริงๆ นะ ทำไมคุณครูอู่ไม่ยอมพาไปล่ะ?”

“อาจจะรีบอยู่ล่ะมั้ง!”

เสียงวิพากษ์ดังขึ้นรอบด้าน ล้วนแต่เห็นใจอู่เหมยที่ดูเหมือนซินเดอเรลล่าผู้น่าสงสารในเทพนิยาย

“คุณครูอู่ ให้ผมพาเหมยเหมยไปหาคุณหมอหยางเถอะครับ”

เหมยซูหานโน้มตัวไปพยุงอู่เหมย อู่เหมยหลบอย่างอัตโนมัติเพราะไม่อยากถูกเหมยซูหานสัมผัสตัวเอง

“ฉันแบกเธอเอง เหมยเหมย”

เมื่อเห็นอู่เหมยหลีกเลี่ยงตัวเองเฉกเช่นปกติแล้วเหมยซูหานก็รู้สึกผิดหวังน้อยๆ จนใจหายวาบ เขาเองก็คิดไม่ตกว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดไปทำไม ทั้งที่เป็นเรื่องปกติกับการที่อู่เหมยหลีกเลี่ยงเขา

“ไม่เอา ฉันจะให้คุณพ่อแบก”

อู่เหมยไม่อยากให้เหมยซูหานแบกเธอและไม่อยากให้อู่เจิ้งซือแบกเช่นกัน แต่ตอนนี้อู่เจิ้งซือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ในเมื่อเธอตัดสินใจจะเล่นละครแล้ว ก็ต้องแสดงให้จบ ไม่ยอมเดินเองเด็ดขาด!

อู่เจิ้งซืออุ้มอู่เหมยขึ้นด้วยสีหน้าถมึงทึง หากยืดเยื้อกันต่อไปรอคุณครูของโรงเรียนทานข้าวเสร็จออกมาเขาจะขายหน้ายิ่งกว่านี้ สายก็สายเถอะ เดี๋ยวค่อยอธิบายกับท่านผู้เฒ่า เสียหน้าที่บ้านดีกว่าเสียหน้าข้างนอก!

ส่วนคุณหมอหยาง เห็นทีต้องคอยดูท่าทีก่อนค่อยคิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อ

อู่เหมยนอนซบหลังอู่เจิ้งซือนิ่งๆ ในความทรงจำดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่อู่เจิ้งซือแบกเธอ ตอนเด็กเขาได้แบกเธอหรือไม่นั้นก็จำไม่ได้แล้ว อย่างไรเสียตั้งแต่จำความได้ อู่เจิ้งซือไม่เคยแบกเธออีก ไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอดีๆ ด้วยซ้ำ

เหอปี้อวิ๋นเดินตามมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง แน่นอนว่าเธอเองก็คิดไปถึงสิ่งที่อู่เจิ้งซือคิดได้ เธอกังวลยิ่งกว่าอู่เจิ้งซือเสียอีกเพราะแผลเหล่านั้นมาจากฝีมือเธอ เธอเป็นภรรยาและคุณแม่แสนดีอย่างที่คนอื่นชื่นชม จะลงมือหนักขนาดนี้ได้อย่างไร?

“คุณแม่อย่ากังวลไปเลย เหมยเหมยอาจจะปวดท้อง ตอนเลิกเรียนเธอร้องว่าปวดท้องมาตลอดทาง แต่สุดท้ายหายปวดแล้ว หนูเลยไม่ได้พาเธอไปหาคุณย่าหยาง” อู่เยวี่ยพูดเบาๆ

เหอปี้อวิ๋นตาวาว ใช่แล้ว! อีกเดี๋ยวบอกคุณหมอหยางว่าปวดท้อง แล้วให้ยาเตตราไซคลีนก็พอ เยวี่ยเยวี่ยฉลาดเสียจริง เก่งกว่ายายบ้านั่นหมื่นเท่า

บ้านคุณหมอหยางก็คือบ้านของเหยียนหมิงซุ่นซึ่งไม่ได้อยู่บริเวณอาคารบ้านพักครูที่เพิ่งสร้างใหม่ แต่อยู่บ้านพักครูหลังเก่า เป็นบ้านชั้นเดียวพร้อมสนามหญ้า คราแรกทางโรงเรียนได้แบ่งบ้านใหม่ให้คุณปู่คุณย่าของเหยียนหมิงซุ่น แต่ทั้งคู่เสียดายดอกไม้ต้นหญ้าที่ปลูกไว้ อีกอย่างพวกเขาไม่ชอบอยู่ในอาคารตึกสูงจึงปฏิเสธไปก่อนจะอยู่บ้านหลังต่อไป

บ้านตระกูลเหยียนจำได้ไม่ยาก อยู่หลังกำแพงสนามหญ้าเต็มไปด้วยดอกรุ่งอรุณนั่นเอง คุณย่าหยางได้จัดโต๊ะอาหารในสนามหญ้าเสร็จสรรพเพื่อรอหลานๆ กลับมา แต่กลับตกใจกับคนกลุ่มใหญ่

“คุณย่า เหมยเหมยไม่สบาย คุณย่าช่วยดูให้ที” เหยียนหมิงซุ่นอธิบายสาเหตุสั้นๆ