ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 19 พี่น้องที่ดี

ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำๆ สร้างความตกใจแก่คนเห็น นี่แค่ส่วนหนึ่งบนไหล่เท่านั้น ไม่รู้ว่าหน้าอกกับแผ่นหลังใต้ร่มผ้าที่มองไม่เห็นจะหนักขนาดไหน!

อู่เจิ้งซือตกใจรีบตวัดตามองไปยังเหอปี้อวิ๋นอย่างไม่พอใจ เขาบอกภรรยาเสมอว่าต้องใช้เหตุผลในการสื่อสารกับลูก ลดการใช้กำลัง ต่อให้ใช้จริงก็อย่ารุนแรงเกินไปเพราะอย่างไรเสียก็เป็นเด็กผู้หญิง

เมื่อก่อนอู่เหมยถูกตีไม่เคยร่ำร้องอะไรต่อหน้าอู่เจิ้งซือสักนิด เจ็บแค่ไหนก็ไม่พูด อย่างมากแค่แอบซุกหน้าร้องไห้ในกองผ้าห่มกลางดึกกระทั่งผล็อยหลับไปเพราะร้องไห้จนเหนื่อย

“ปี้อวิ๋น ทำไมคุณลงมือหนักขนาดนี้? ผมบอกคุณว่ายังไง!” อู่เจิ้งซือกล่าวเสียงตำหนิ

เหอปี้อวิ๋นทำหน้าไม่ถูกและยิ่งทวีความเกลียดชังต่ออู่เหมยเข้ากระดูก เยวี่ยเยวี่ยพูดไม่ผิดเลยว่ายายตัวแสบนี่เป็นเด็กเนรคุณที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ มีแต่ความคิดเลวร้าย นี่ตอนนี้รู้จักฟ้องแล้วอย่างนั้นหรือ?

“คุณพ่อคะ คุณแม่ทำอย่างนั้นไปก็เพราะรัก หนูผิดเองที่บอกคะแนนสอบของเหมยเหมยให้คุณแม่รู้ ถึงทำให้คุณแม่ควบคุมอารมณ์โกรธไม่ได้”

อู่เยวี่ยวิ่งมาทำหน้ารู้สึกผิด นั่งยองลงไปประคองอู่เหมย พูดแฝงด้วยความเป็นห่วง “เหมยเหมย พี่จะทายาให้นะ เธออย่าโทษพี่เลยนะ”

อู่เหมยเผลอหลบมืออู่เยวี่ยโดยไม่รู้ตัว อู่เจิ้งซือมุ่นคิ้วอย่างไม่พอใจพลางกล่าวเสียงตำหนิ “เหมยเหมย พี่สาวของลูกเรียนหนักขนาดนี้ยังหาเวลาว่างมาสนใจเรื่องคะแนนของลูก ลูกโทษพี่ได้ยังไง?”

“หนูไม่ได้โทษพี่ แค่กลัวว่าพี่จะผลักหนูอีก หนูเจ็บมาก” อู่เหมยตอบเสียงเบา ถลกกระโปรงขึ้น

“เจ้าเด็กใจเหี้ยม แม้แต่พี่สาวแกยังใส่ความ ฉัน...โมโหจริงๆ!”

เหอปี้อวิ๋นตวัดฝ่ามือขึ้นด้วยความเคยชินแต่ไม่นานก็วางลง เพิ่งถูกยายเด็กบ้านี่ฟ้องไป จะตียายเด็กนี่ต่อหน้าเหล่าอู่ไม่ได้เด็ดขาด

คาดโทษไว้ก่อน รอเหล่าอู่ไปทำงานค่อยหาโอกาสสั่งสอนยายเด็กนี่แล้วกัน!

“เมื่อกี้หนูใช้หนังยางมัดผมของพี่สาว พี่เลยโกรธผลักหนูล้มเลย”

อู่เหมยหลุบตามองต่ำกล่าว การอดทนอดกลั้นมีแต่จะทำให้อู่เยวี่ยร้ายยิ่งกว่าเดิม ถ้าอย่างนั้นเธอจะไม่แสร้งเป็นคนดีอีกแล้ว อย่างไรเสียไม่ว่าเธอทำอะไรอู่เจิ้งซือกับเหอปี้อวิ๋นก็ไม่ชอบเธออยู่ดี

ผลสุดท้ายที่เหมือนกัน แล้วทำไมเธอต้องทนใช้ชีวิตลำบากขนาดนั้นด้วย?

อู่เยวี่ยก่นด่าในใจ ต้องมีใครสักคนยุยงเจ้าโง่นี่แน่ๆ สักวันต้องไปสืบหาว่าช่วงนี้เจ้าโง่นี่อยู่กับใคร เธอพยายามเค้นยิ้มพูดเสียงอ่อน “เหมยเหมย พี่จะผลักเธอแรงๆ ได้ยังไง? อย่าว่าแต่หนังยางมัดผมเส้นเดียวเลย ต่อให้เธอจะเอาเสื้อผ้าของพี่ไป พี่ก็ไม่เสียดาย”

อู่เหมยเงยหน้ายิ้มหวานพลางตอบเสียงนุ่ม “เมื่อกี้หนูพูดผิดไป พี่แค่ผลักหนูเบาๆ ทีหนึ่ง แล้วที่ว่าพี่ไม่เสียดายเสื้อผ้าเลย จริงมั้ยคะ?”

อู่เยวี่ยใจกระตุก เกิดสังหรณ์ใจแปลกๆ แต่อู่เจิ้งซือยืนมองอยู่เธอจะไม่กล้ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองกล่าวได้อย่างไร จำต้องพยักหน้ายิ้มอย่างฝืนใจ

“แน่นอนอยู่แล้ว เราเป็นพี่น้องกันนี่นา!”

“ขอบคุณค่ะพี่ หนูชอบกระโปรงลายขวางสีแดงตัวใหม่ของพี่มากเลย พี่ให้หนูใส่ได้มั้ย? หนูไม่ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ มาตั้งหลายปีแล้ว” อู่เหมยยิ้มหวานหยด

อู่เยวี่ยมองอีกฝ่ายด้วยใจที่คุกรุ่น กระโปรงลายขวางสีแดงตัวนั้นเป็นเสื้อตัวใหม่จากเหอปี้อวิ๋น เนื้อผ้าลายสก็อตถูกตัดเป็นชุดเดรสสั้นตามกระแสนิยมในช่วงนี้ เธอเพิ่งใส่ได้ครั้งเดียวไม่ว่าใครพบเจอล้วนชมว่าเธอสวยกันทั้งนั้น เดิมทีเธอคิดไว้ว่าจะใส่กระโปรงตัวนั้นไปบ้านคุณปู่ในคืนนี้ด้วย!

แต่เจ้าโง่กลับเอ่ยปากก่อน เธอจะยอมได้อย่างไร?

อู่เหมยแค่นยิ้มเสียงเย็นในใจ เบะปากพูดเสียงเบา “ขอโทษค่ะพี่ที่หนูโลภมากไปหน่อย พี่เอาเสื้อสักตัวที่พี่ไม่ชอบให้หนูก็พอ หนูไม่เรื่องมากหรอก”