ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 17 เด็กที่ร้องไห้สิถึงจะมีนมกิน

อู่เยวี่ยเหลือบเห็นยางมัดผมพลางกล่าวอย่างไม่พอใจ “ใครให้เธอใช้ยางมัดผมของฉัน? ทำไมไม่ถามก่อนสักคำ?”

หากเป็นปกติเฉกเช่นทุกวันหลังอู่เหมยโดนเหอปี้อวิ๋นทำโทษแล้วอู่เยวี่ยจะอารมณ์ดีมาก แค่ยางมัดผมถูกๆ เส้นหนึ่ง เธอจะสนใจหรือ?

แต่อู่เหมยในวันนี้ให้ความรู้สึกที่แปลกไป ความรู้สึกที่ทำให้อู่เยวี่ยไม่พอใจเปรียบราวกับต้นหญ้าต่ำต้อยที่ปกติไม่อยู่ในสายตาผู้คน เธอมักเหยียบย่ำบนต้นหญ้านั่นทุกวัน กลับมีวันหนึ่งต้นหญ้านั่นไม่อยากให้เธอเหยียบอีกแล้ว เธอจะทนได้อย่างไร?

อู่เยวี่ยก้าวไปข้างหน้าผลักอู่เหมยแรงๆ อู่เหมยครางฮึมในลำคอเจ็บจนต้องคู้ตัวลง เธอพยายามทนความเจ็บปวดไว้ค่อยๆ ยืดหลังตรง ชีวิตนี้เธอจะไม่ยอมก้มหัวต่อหน้าอู่เยวี่ยอีกเด็ดขาด!

อู่เหมยไม่อยากสนใจอู่เยวี่ยเลยมุ่งหน้าไปทางประตู ชาตินี้เธอเกิดใหม่ในวัยเยาว์ไร้ความสามารถ ลำพังแค่เธอคนเดียวไม่อาจเอาชนะอู่เยวี่ยกับเหอปี้อวิ๋นได้แน่แท้ หากเธออยากมีชีวิตสบายเสียหน่อยก็ต้องมีคนคอยหนุนหลังเธอ

แม้การกระทำของอู่เจิ้งซือในชาติก่อนจะทำให้อู่เหมยผิดหวังแต่เธอจำต้องยอมไปก่อนชั่วคราว เทียบกับน้ำมือโหดเหี้ยมของเหอปี้อวิ๋น อู่เจิ้งซือยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง ชาติก่อนผิดที่นิสัยเธอชอบเก็บอะไรไว้คนเดียว ทนความเจ็บไว้ไม่ให้อู่เจิ้งซือรู้สักนิด ปล่อยให้เหอปี้อวิ๋นกับอู่เยวี่ยทำร้ายตัวเอง

‘เด็กที่รู้จักร้องไห้ถึงจะมีนมกิน’ ประโยคนี้พูดไว้ไม่มีผิด ตอนนี้เธอไม่มีอะไรติดตัว สิ่งเดียวที่พึ่งพาได้มีเพียงความสัมพันธ์พ่อลูกกับอู่เจิ้งซือที่แสนอนาถนั่นล่ะ

เมื่ออู่เยวี่ยเห็นอู่เหมยเดินออกไปไม่พูดอะไรก็เริ่มลนลาน พลันตวาดกร้าว “อู่เหมย เธอจะทำอะไร?”

อู่เหมยไม่ตอบ เปิดประตูออก อู่เจิ้งซือกำลังล้างหน้าในห้องน้ำ เขาเป็นบุคคลที่ให้ความสำคัญกับเรื่องภาพลักษณ์อย่างมาก ก่อนออกจากบ้านจะต้องจัดการตัวเองให้อยู่ในสภาพสะอาดสะอ้าน

“พ่อคะ หนูเจ็บ...”

อู่เหมยตบตีกับความคิดอยู่พักใหญ่ถึงเปล่งเสียงเรียกขานว่า ‘คุณพ่อ’ ออกมาได้ด้วยใจที่ขมขื่น เธอกอดตัวเองไว้ ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาจากแผลบนตัวโดยไม่ต้องแสดงละครเลยสักนิด ไม่รู้วันนี้เป็นอะไรเหอปี้อวิ๋นถึงได้โมโหขนาดนั้น ลงไม้ลงมือหนักกว่าปกติเสียอีก

อู่เจิ้งซือกำลังเช็ดหน้าพอดีก่อนเห็นลูกสาวคนเล็กมองตัวเองด้วยดวงตาปริ่มน้ำ ตัวคู้ลงท่าทางน่าสงสาร

แน่นอนว่าสิ่งที่สร้างความตกตะลึงแก่เขาคือโฉมหน้าของลูกสาวคนเล็ก ในความทรงจำของเขานั้นอู่เหมยมีภาพลักษณ์ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาสกปรกเสมอ ตอนเด็กยังน่ารักโดยเฉพาะไฝเสน่ห์สีแดงกลางหน้าผากนั่น ขณะที่ทักษะด้านการเรียนอันน่าสะพรึงของอู่เหมยยังไม่ถูกเปิดเผยให้รับรู้ อู่เจิ้งซือพอจะรักใคร่ลูกสาวคนเล็กอยู่บ้าง อีกทั้งมักพูดเล่นกับเหอปี้อวิ๋นบ่อยครั้งว่าหากลูกสาวคนเล็กของเขามีครบทั้งหน้าตาและความสามารถ ต้องเป็นคนสวยทั้งภายในและภายนอกคนหนึ่ง

ใครจะรู้ว่าอู่เหมยเพิ่งเข้าเรียนปีแรกก็ทำเอาเขาโกรธจนแทบกระอักเลือด บวกลบเลขหลักสิบยังคิดไม่ได้ วิชาอื่นยิ่งแย่จนต้องถอนหายใจ ความรักที่อู่เจิ้งซือมีต่อลูกสาวคนเล็กนับวันยิ่งลดลงก่อนจะเทไปที่ตัวลูกสาวคนโตที่มีผลการเรียนดีเยี่ยม

จากนั้นไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรหน้าตาของอู่เหมยในความทรงจำเขาเริ่มพร่ามัวเหลือเพียงสภาพหัวไม่เป็นระเบียบกับหน้าตาสกปรกโสมมจนเขาเองยังไม่อยากชายตามองสักนิด

ภรรยาเขาบอกว่าลูกสาวคนเล็กนิสัยแปลกประหลาด หลายครั้งให้อู่เหมยมัดผมแต่อู่เหมยไม่ฟัง ยืนยันจะปล่อยผมสยาย ภายหลังอู่เจิ้งซือได้ว่ากล่าวหลายครั้งเช่นกันทว่าอู่เหมยหัวรั้นจะปล่อยผมเหมือนเดิม นานวันเข้าอู่เจิ้งซือจึงมั่นใจว่าอู่เหมยนิสัยแปลกประหลาด ความรักใคร่ที่มีจึงจางลงเรื่อยๆ