ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 13 เวรกรรม

“โอ้ย!”

อู่เหมยไม่ทันได้ตั้งตัว เนื้อขาวตรงช่วงแขนถูกเหอปี้อวิ๋นหยิกเป็นรอยหลายที เหอปี้อวิ๋นไม่เคยตบหน้าอู่เหมยเพราะตระกูลอู่เห็นความสำคัญเรื่องมารยาทอย่างมากและเข้มงวดต่อลูกหลานเป็นพิเศษ อย่างมากแค่ทำโทษโดยการใช้ไม้ตีมือ แต่ไม่เคยถึงกับตบตีลงใบหน้า เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในตระกูลอู่มาก่อน

ฉะนั้นการทำโทษที่เหอปี้อวิ๋นใช้กับอู่เหมยบ่อยที่สุดก็คือการหยิก นิ้วกลางกับนิ้วชี้จิกเนื้อแล้วหมุนเป็นวง 360 องศา ความจริงไม่น้อยไปกว่าการตบหน้าหรือฟาดลงตัว และแน่นอนว่าไม่มีใครเห็นรอยแผลที่เกิดขึ้นใต้ร่มผ้า 

ตั้งแต่แต่งงานกับเหมยซูหาน อู่เหมยก็ไม่เคยถูกตีอีกเลย พอมาเจอเหอปี้อวิ๋นหยิกทีเธอก็เจ็บจนน้ำตาไหล ใจคิดแต่จะวิ่งหนีออกไป

เหอปี้อวิ๋นเป็นคนรักษาหน้าตา ยามอยู่ข้างนอกไม่เคยตีเธอมาก่อน ปัจจุบันเธออายุยังน้อยนักอีกทั้งหัวเซี่ยเชิดชูเรื่องกตัญญูที่สุด ไม่มีทางขัดขืนเหอปี้อวิ๋นได้เลย

คนหัวเซี่ยมักมีประโยคติดปากคือ สิ่งใดที่พ่อแม่ทำ ต่อให้ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แต่พ่อแม่เป็นคนให้กำเนิดมา แล้วจะต่อต้านพ่อแม่ได้อย่างไร?

อกตัญญู!

มีคำว่าอกตัญญูติดสอยห้อยอยู่ ต่อให้เธอมีความสามารถล้นฟ้าก็ไม่อาจทำอะไรได้ น้ำลายจากปากคนทั้งประเทศพอจะกลบเธอจนมิด!

เหอปี้อวิ๋นเห็นลูกสาวคนเล็กที่เชื่อฟังเสมอมาตลอดคิดจะหลบหนี ไฟโทสะจึงยิ่งพุ่งสูง ออกแรงกระชากให้อู่เหมยที่ไม่ทันตั้งตัวเข้ามาชนอกเหอปี้อวิ๋น สองมือของเหอปี้อวิ๋นฉับไวไล่หยิกอู่เหมยตามตัว

“ยังมีหน้าวิ่งหนีอีก? แปดคะแนนก็ทำมาได้? เก่งจังเลยนะ พี่สาวของเธอสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียนทุกครั้ง เธอกลับได้ที่โหล่ เทียบพี่สาวของเธอไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วเท้าด้วยซ้ำ ทำไมฉันถึงคลอดลูกไม่เอาไหนอย่างเธอออกมาได้นะ หา? ถ้ารู้แต่แรกว่าเธอมันโง่แบบนี้ น่าจะบีบคอให้ตายตั้งแต่เกิดก็ดี!”

เหอปี้อวิ๋นก่นด่าเสียงต่ำ ดวงตาแดงก่ำ เธอไม่อาจชอบลูกสาวคนเล็กที่โง่เขลาคนนี้ได้เลยสักนิด เพราะต้องคลอดเจ้าลูกคนนี้เธอจึงสูญเสียโอกาสมีลูกชายเพิ่มอีกคน

เธอเสียสละมากขนาดนี้แต่กลับได้สิ่งตอบแทนที่แสนขาดทุน จะไม่ให้เธอเกลียดได้อย่างไร?

เหอปี้อวิ๋นยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดและหยิกแรงขึ้นเรื่อยๆ อู่เหมยเจ็บจนหายใจไม่ออก น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุดแต่ไม่กล้าตะโกนเสียงดัง เหอปี้อวิ๋นรักษาหน้าตาตัวเองที่สุด หากเธอตะโกนเสียงดังให้คนข้างบ้านรู้เข้า เกรงว่าเหอปี้อวิ๋นจะทำรุนแรงกว่าเดิม

อู่เยวี่ยยืนมองอยู่ในห้องอย่างรื่นเริงใจ กระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่างอารมณ์ดี ทุกครั้งที่เห็นคุณแม่สั่งสอนอู่เหมย เธอจะอารมณ์ดีทุกครั้งและเกิดความอยากอาหารมากเป็นพิเศษ

เธอต่างหากที่เป็นความภาคภูมิใจของครอบครัว และลูกรักของพ่อแม่ เจ้าโง่อู่เหมยมีสิทธิ์อะไรมาเป็นพี่น้องกับเธอ?

ไม่มีสิทธิ์กระทั่งเป็นคนรับใช้ให้เธอด้วยซ้ำ!

อู่เหมยยกสองมือกอดหัวหลบหนีการรุกรานจากเหอปี้อวิ๋นไม่หยุด แต่เหอปี้อวิ๋นไวเกินไป ภายในเวลาสั้นๆ ไม่กี่นาทีเธอก็แสบร้อนไปทั้งตัว ความเจ็บจุกเข้าที่อกทำให้น้ำตาเธอไหลไม่หยุด ไม่ต้องดูก็รู้ว่าเธอต้องช้ำไปทั้งตัวแน่ๆ

เหอปี้อวิ๋นเห็นท่าทางขี้ขลาดไม่กล้าส่งเสียงของอู่เหมย ไม่ใช่แค่ไม่หายโกรธแต่กลับโกรธหนักกว่าเดิม เธอเป็นคนขี้โมโห ไม่ชอบคนประเภทไม่เอาไหนหรือคนขี้ขลาดตาขาว มัวแต่ให้คนอื่นรังแกแล้วยังไม่กล้าตอบโต้

อู่เหมยที่มีนิสัยเก็บทุกสิ่งไว้กับตัวเองและเชื่อฟังทุกอย่าง เธอจึงยิ่งไม่ชอบใจ มีตรงไหนที่เหมือนเธอบ้าง?

หากไม่ใช่เพราะวันนั้นมีแค่เธอคลอดลูกในโรงพยาบาล ก็คงคิดไปแล้วว่าอู่เหมยเป็นเด็กที่เธออุ้มผิดมา เด็กไม่เอาไหนอย่างนี้เหมือนเธอตรงไหนกัน?

เรียกได้ว่ายามเกลียดใครสักคน ไม่ว่าคนๆ นี้จะทำอะไรก็เป็นความผิดอยู่ดี หากอู่เหมยขัดขืนเหอปี้อวิ๋นจะหาว่าเธอไม่เอาไหน หากอู่เหมยขัดขืนเหอปี้อวิ๋นจะรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้า เกรงว่าจะลงมือหนักกว่าเดิม

อู่เหมยรู้อารมณ์เหอปี้อวิ๋นเป็นอย่างดีเลยยอมทนเงียบๆ ไม่คิดหลบหนีอีกต่อไป รอเหอปี้อวิ๋นระบายอารมณ์เสร็จหรือเหนื่อยแล้ว เหอปี้อวิ๋นจะหยุดเอง อย่างไรเสียก็แค่แผลนอกกาย ไม่ถึงกับตายหรอก