ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 115 ผูกสัมพันธ์

สีหน้าของเหอปี้อวิ๋นกับอู่เยวี่ยยังคงเหยเกอยู่ คำพูดก่อนหน้านี้ของสยงมู่มู่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่อยากข้องเกี่ยวกับอู่เยวี่ย เหอปี้อวิ๋นปวดใจที่เห็นลูกสาวคนโตถูกเมินเฉย ส่วนอู่เยวี่ยนั้นรู้สึกไม่พอใจ แล้วก็อิจฉาที่อู่เหมยเข้าตาสยงมู่มู่

ถึงแม้เธอจะไม่ได้ชอบสยงมู่มู่คนประหลาดคนนี้ แต่ที่เธอไม่ชอบยิ่งกว่าคืออู่เหมยเป็นเพื่อนกับสยงมู่มู่ เมื่อก่อนที่สยงมู่มู่เมินเฉยใส่ เดิมทีอู่เยวี่ยเกือบจะลืมไปแล้ว แต่พอวันนี้ถูกปฏิเสธอีกครั้ง ก็เลยทำให้อู่เยวี่ยนึกขึ้นมาได้อย่างครบถ้วน เธอทั้งไม่พอใจและอิจฉา ทำให้เธอหมดความอยากอาหารไปในพริบตา

อู่เจิ้งซือสีหน้าสงบนิ่งมาก เมื่อเห็นอู่เหมยล้างมือเสร็จแล้ว เขาก็พูดว่า “กินข้าวกันเถอะ!”

อู่เหมยนั่งลงอย่างว่านอนสอนง่าย แต่ตะเกียบกลับไม่เชื่อฟังเอาเสียเลย เธอคีบหมูสามชั้นผัดซอสแดงชิ้นใหญ่อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ส่วนที่เป็นเนื้อมีมากกว่าส่วนที่เป็นมัน สีสันของซอสแดง เนื้อเป็นมันวาวชุ่มฉ่ำ เห็นแล้วก็เกิดความอยากอาหาร

เธอกัดส่วนที่เป็นมันก่อน แล้วกลืนลงไปพร้อมกับข้าว เธอไม่แม้แต่จะเคี้ยวเลยสักนิด เธอไม่ชอบกินส่วนที่เป็นมันเลย ความมันเลี่ยนทำให้รู้สึกพะอืดพะอม แต่เธอก็ไม่อาจให้อู่เจิ้งซือช่วยกินส่วนที่เป็นมันให้ นั่นเป็นสิทธิพิเศษของอู่เยวี่ย แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่อยากกินเนื้อที่อู่เจิ้งซือเคยกัดแล้ว ในใจเธอรู้สึกขยะแขยง

แน่นอนว่าจะคายส่วนที่เป็นมันทิ้งไม่ได้ ถ้าเหอปี้อวิ๋นเห็นจะต้องด่าทอเธอแน่นอน และไม่แน่ว่าอาจจะถือโอกาสนี้สั่งให้เธอกินเนื้อน้อยลงด้วย เธอจะให้เหอปี้อวิ๋นหาข้ออ้างไม่ได้เป็นอันขาด

ส่วนที่เป็นเนื้อค่อนข้างเหนียว อู่เหมยออกแรงเคี้ยวพอสมควรกว่าจะละเอียด คงจะเป็นเพราะตอนทำอาหารเหอปี้อวิ๋นรีบร้อนไปหน่อย กำลังไฟไม่ได้ที่ แต่อู่เหมยไม่ใช่คนช่างเลือก ขอแค่มีเนื้อกินก็พอใจแล้ว

“พ่อคะ หนูไม่อยากกินส่วนที่เป็นมัน”

อู่เยวี่ยบุ้ยปากออดอ้อน อู่เจิ้งซืองงงันเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็คีบเนื้อในชามของอู่เยวี่ยมาแล้วกัดส่วนที่เป็นมันด้านบนออก แล้ววางส่วนที่เป็นเนื้อกลับลงไปในชามอู่เยวี่ย

“ขอบคุณค่ะพ่อ”

อู่เยวี่ยพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน แล้วเหลือบมองอู่เหมยที่ก้มหน้ากินข้าวอยู่เงียบๆ ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่อู่เหมยกำลังตั้งหน้าตั้งตากินเนื้ออยู่ เธอไม่ได้มองอู่เยวี่ยเลย อู่เยวี่ยเหมือนส่งสายตาหวานให้คนตาบอด ทำไปเสียแรงเปล่า เธอก็เลยได้แต่คีบส่วนที่เป็นเนื้อเข้าปากไปด้วยความโกรธแค้น

อู่เหมยหัวเราะเยาะอยู่ในใจ ตอนเด็กอู่เยวี่ยชอบออดอ้อน เธอมักจะให้อู่เจิ้งซือช่วยกัดส่วนที่เป็นมันออกให้อยู่บ่อยๆ แต่หลังจากขึ้นชั้นมัธยมต้น อู่เยวี่ยคงจะคิดว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็เลยทำแบบนี้น้อยมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมา

“เยวี่ยเยวี่ยกินเนื้อเยอะๆ หน่อยนะ ดูลูกสิหน้าตอบหมดแล้ว”

เหอปี้อวิ๋นเลือกหมูสามชั้นที่มีส่วนที่เป็นเนื้อเยอะกว่าสามสี่ชิ้นใส่ลงในชามอู่เยวี่ย แถมยังช่วยกัดส่วนที่เป็นมันทิ้งไปด้วยท่าทางรักใคร่เอ็นดูเป็นอย่างมาก อู่เยวี่ยส่งยิ้มหวานให้เธอแล้วลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย

อู่เหมยไม่พูดไม่จาสักคำ ไม่มีใครคีบให้เธอ เธอคีบเองก็ได้ อย่างไรเสียเธอจะทรมานกระเพาะอาหารของเธอไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรเธอจะต้องกินดีให้อิ่มท้อง

“เหมยเหมยทำไมจู่ๆ ถึงไปเที่ยวเล่นกับสยงมู่มู่ได้ล่ะ” เหอปี้อวิ๋นพูดเสียงอ่อนโยนขึ้น เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็นที่อู่เหมยคีบเนื้อกินไม่หยุด เธอยิ้มฝืนอย่างมาก

“บังเอิญเจอกันหลังเลิกเรียนค่ะ” อู่เหมยตอบเสียงเรียบ แล้วกลืนเนื้อคำใหญ่ ถึงแม้กำลังไฟจะไม่ได้ที่ แต่รสชาติก็ยังคงอร่อยเหมือนเดิม

อู่เยวี่ยผสมโรงด้วย “เหมยเหมยสามสี่วันนี้ทำไมเลิกเรียนแล้วไม่เห็นรอพี่เลย พรุ่งนี้อย่าหนีไปก่อนอีกนะ เรามากลับบ้านพร้อมกัน”

เหอปี้อวิ๋นพูดต่อ “ใช่ๆๆ เหมยเหมยพวกลูกกลับบ้านพร้อมกันนะ แล้วก็ไปทำการบ้านที่บ้านสยงมู่มู่ด้วยกันเลย ให้พี่เขาช่วยติวหนังสือให้”

เธอยังคงไม่เลิกล้มความคิดที่จะให้อู่เยวี่ยผูกสัมพันธ์กับบ้านสยงมู่มู่ ยุคนี้สมัยนี้หากไม่มีคนใหญ่คนโตช่วยเหลือ ต่อให้ตัวเองเก่งกล้าสามารถขนาดไหนก็ยากที่จะลืมตาอ้าปากได้ มีคอนเน็กชั่นเพิ่มก็มีทางออกเพิ่ม อู่เยวี่ยใกล้จะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว ต่อไปไม่ว่าจะทำงานหรือแต่งงานล้วนต้องมีคอนเน็กชั่นไว้ ตอนนี้เธอต้องเริ่มวางแผนให้ดีๆ ซะแล้ว