ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 100 อยากเรียนวาดรูป

มื้อเย็นมีอาหารมากมายเต็มโต๊ะ มีทั้งปลาผัดซอสแดง ต้มจืดฟักใส่กระดูกหมู มะเขือเทศผัดไข่ แล้วก็ผัดผักกวางตุ้ง กับข้าวสามอย่างน้ำแกงหนึ่งอย่าง มีกับข้าวมากกว่าปกติหนึ่งอย่าง นานๆ ทีเหอปี้อวิ๋นจะโชว์ฝีมือเต็มที่

อู่เหมยปีนเขามาทั้งวัน ท้องก็เลยหิวตั้งนานแล้ว เธอรินต้มจืดกระดูกหมูใส่ในข้าวและกินอย่างเอร็ดอร่อยมาก ส่วนอู่เยวี่ยกวาดตามองไปรอบๆ แล้วคีบกระดูกหมูหนึ่งชิ้นใส่ในชามของอู่เหมย เธอพูดเสียงนุ่มนวลว่า “เหมยเหมยกินกระดูกหมูสิ วันนี้ไปปีนเขามาคงจะเหนื่อยมากเลยใช่มั้ย”

อู่เหมยมองดูกระดูกหมูชิ้นนั้นด้วยความรังเกียจ อู่เยวี่ยเจ้าพี่สารเลวคนนี้คิดจะทำอะไรของเขาอีก

“พี่เองก็กินปลาด้วยสิ”

อู่เหมยจงใจคีบเนื้อปลาส่วนหลังใส่ในชามอู่เยวี่ยและยิ้มหวานให้ แต่ตาเธอไม่ได้ยิ้มด้วย อู่เยวี่ยเองก็เช่นกัน

อู่เหมยเจ้าน้องบ้า รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่ชอบนั่งเขี่ยก้าง แล้วยังจะจงใจคีบเนื้อปลาส่วนหลังให้ น่าเกลียดจริงๆ!

“พี่กินปลาเยอะๆ นะคะ สอบประจำเดือนได้คะแนนดีๆ จะได้เป็นหน้าเป็นตาให้กับพ่อแม่” อู่เหมยคีบเนื้อปลาส่วนหลังชิ้นใหญ่ใส่ในชามอู่เยวี่ยอีก เธอยิ้มหวานหยดย้อยยิ่งกว่าน้ำผึ้ง ถ้าก้างปลาไม่ติดคอตายก็ให้สะอิดสะเอียนตายไปเลย พี่สารเลว!

“ขอบใจนะเหมยเหมย”

อู่เยวี่ยโมโหจนกินไม่ลง ก้างปลาเยอะขนาดนี้แล้วเธอจะกินข้าวอย่างไรล่ะ อู่เหมยจงใจทำชัดๆ เมื่อก่อนเธอดูถูกเจ้าเด็กบ้านี่เกินไป!

อู่เหมยยิ้มแย้ม แล้วคีบเนื้อปลาส่วนท้องชิ้นใหญ่ให้ตัวเอง อู่เหมยมองยั่วอู่เยวี่ยหนึ่งที จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินคำใหญ่ ปลากับเนื้อหมูสมัยนี้ล้วนแต่เป็นเนื้ออินทรีย์ที่ไร้สารปรุงแต่งสังเคราะห์ใดๆ ต่อให้ฝีมือทำอาหารของเหอปี้อวิ๋นไม่ค่อยดี แต่รสชาติก็ยังคงอร่อยเลิศเหมือนเดิม อร่อยกว่าอาหารภัตตาคารในยุคหลังเสียอีก 

อู่เจิ้งซือมีสีหน้าปลาบปลื้ม เขาพอใจมากที่เห็นอู่เหมยกับอู่เยวี่ยแสดงความรักใคร่ปรองดองกัน ในครอบครัวจะต้องรักใคร่กลมเกลียวกันไม่ใช่เหรอ ในที่สุดก็กลับมาเงียบสงบเหมือนแต่ก่อนอีกครั้ง

แต่เหอปี้อวิ๋นกลับไม่ได้อารมณ์ดี อู่เหมยเจ้าเด็กบ้าจงใจชัดๆ รู้ทั้งรู้ว่าคราวก่อนเยวี่ยเยวี่ยก้างปลาติดคอ แล้วยังจะคีบเนื้อปลาส่วนหลังให้ตั้งเยอะแยะ เจ้าเด็กบ้ามันกวนโอ๊ยนัก ไว้อีกสักพักค่อยมาจัดการเธอ

“เยวี่ยเยวี่ยกินนี่สิ”

เหอปี้อวิ๋นข่มความโกรธเอาไว้ เธอคีบเนื้อปลาในชามอู่เยวี่ยมาใส่ในชามตัวเอง แล้วคีบเนื้อปลาส่วนท้องชิ้นใหญ่ให้เธอ อู่เหมยขี้เกียจที่จะสนใจสองแม่ลูกคู่นี้ เธอกลับมาแทะกระดูกหมูอย่างเอร็ดอร่อย กระดูกหมูตุ๋นได้เปื่อยยุ่ยมาก ไม่ต้องเคี้ยวมากเท่าไร เธอแทะกระดูกเสียจนเกลี้ยงเกลา

“พ่อคะ หนูอยากไปเรียนวาดรูปค่ะ” อู่เหมยลังเลอยู่นาน แต่ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าพูดออกมา

ในด้านการเรียนเธอไม่อาจไล่ตามอู่เยวี่ยได้ทัน คนอย่างเธอสอบได้หกสิบคะแนนก็นับว่าสุดยอดแล้ว แต่อู่เยวี่ยไม่เคยสอบได้ต่ำกว่าเก้าสิบคะแนนเลยสักวิชา ต่อให้เธอขี่กงล้อไฟก็ตามไม่ทัน

หากเธอต้องการที่จะโดดเด่นคงได้แต่มองหาวิธีอื่น อู่เยวี่ยไม่มีความสามารถทางด้านศิลปะและวรรณกรรม ถึงแม้เหอปี้อวิ๋นมักจะพูดโอ้อวดให้คนอื่นฟังอยู่บ่อยๆ ว่าอู่เยวี่ยได้เข้าร่วมกิจกรรมของทางโรงเรียนทุกครั้ง แต่นั่นก็แค่เพราะคุณครูเห็นแก่ที่อู่เยวี่ยผลการเรียนดีแล้วก็หน้าตาใช้ได้เท่านั้น คุณครูถึงได้สนับสนุนส่งเสริมอู่เยวี่ย

อีกอย่างการแสดงของทางโรงเรียนในสมัยนี้ก็ไม่ต้องใช้ฝีมือสักเท่าไร คนที่ร้องเพลงเพี้ยนและเต้นแข็งทื่ออย่างอู่เยวี่ยนั้นแสดงได้อยู่แล้ว นอกจากนี้เธอยังวาดรูปไม่ได้เรื่องด้วย ความสามารถพิเศษเพียงหนึ่งเดียวของอู่เยวี่ยก็คงจะเป็นการเรียนหนังสือนี่แหละ แน่นอนว่าขอแค่มีความสามารถพิเศษอันนี้ก็เพียงพอแล้ว

ตอนนี้ในสมัยนี้พวกร้องเพลงวาดรูปเต้นรำคือสิ่งที่พวกผู้ใหญ่เรียกว่าอบายมุข ส่วนพวกวิชาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์และเคมีถึงจะเป็นเส้นทางที่ถูกต้อง

อู่เหมยรู้สึกว่าตัวเธอมีพรสวรรค์ด้านอบายมุขเหล่านี้อยู่นิดหน่อย ชาติก่อนเธอเคยไปร้องคาราโอเกะอยู่สองสามครั้ง คนที่ได้ยินต่างก็พูดว่าเธอร้องเพลงเพราะ ส่วนห้องโถงเต้นรำนั้นเธอไม่เคยไป แต่เธอดูทีวีแล้วเต้นตามอยู่ที่บ้านบ่อยๆ เธอรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น เรื่องวาดรูปยิ่งไม่ต้องพูดถึง นี่เป็นศิลปะแขนงหนึ่งที่อู่เหมยมั่นใจที่สุด

เพราะฉะนั้นเธอถึงอยากจะเดินอีกเส้นทางหนึ่ง เอาชนะอู่เยวี่ยในเรื่องอื่น หากจะเรียนร้องเพลงเต้นรำ อู่เจิ้งซือยิ่งไม่มีทางเห็นด้วย แต่เรียนวาดรูปยังพอจะมีความเป็นไปได้บ้าง

อู่เจิ้งซือวางตะเกียบลงแล้วจ้องมองลูกสาวคนเล็ก บนภูเขาวันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นรูปที่อู่เหมยวาด เขาเองก็ค่อนข้างประหลาดใจเหมือนกัน เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าอู่เหมยไม่เคยเรียนวาดรูปด้านนี้โดยเฉพาะ เช่นนั้นก็แสดงว่าเธอเรียนรู้ได้ด้วยตนเองโดยไม่มีครูสอนชี้แนะ เรียกได้ว่ามีพรสวรรค์ทีเดียว

“เรียนวาดรูปอะไรกัน วาดรูปมันกินแทนข้าวได้เหรอไง ฉันไม่เห็นด้วย” เหอปี้อวิ๋นตีหน้าขรึมพลางตวาด