เด็ดปีกนางฟ้า

ออกจากร้านลุงแล้วตกลงกันจะกลับโรงแรมเลยเพราะพรุ่งนี้มีงานกันแต่เช้า บอมเสียดายที่นางไม่ได้ไปจุดชมวิวซึ่งสวยมาก นางอยากไปบอมจึงพาแยกไป

ปฐพีกลับถึงโรงแรมไม่เห็นนางตามมาก็จะออกไปตาม ไวน์จึงแกล้งทำเป็นข้อเท้าแพลงอ้อนปฐพีช่วยนวดให้ พอดีสายฟ้าเดินมาปฐพีจึงฝากสายฟ้า

ช่วยดูแลไวน์แทน พอปฐพีไปไวน์ก็หายปวดเท้าไล่สายฟ้าอย่างรำคาญที่มาช่วย มองปฐพีอย่างหงุดหงิด

สายฟ้าอึ้งกับความร้ายกาจของไวน์ ผักกาดกับชะเอมดูอยู่ ทั้งสองมองสายฟ้าอย่างสงสารเห็นใจ

คืนนี้สายฟ้ามานั่งจิบเบียร์อยู่ริมสระอย่างเศร้าเหงา ชะเอมลอบมองอยู่ สายฟ้าเหลือบเห็น ต่างไม่พูดอะไร ชะเอมจึงมานั่งข้างๆเขา

สายฟ้าถามชะเอมว่าไวน์ชอบปฐพีใช่ไหม ชะเอมตอบเลี่ยงๆว่าเขาอาจจะไม่ได้ชอบ แต่แค่...ก็ถูกสายฟ้าชิงพูดเสียก่อนด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามากว่า

“ไม่เป็นไรหรอก เอม...พี่รับได้ ปฐพีเขาหล่อรวย นิสัยดี ส่วนพี่มัน...แค่คนธรรมดา ไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขาหรอก”

ชะเอมพยายามจะบอกเป็นนัยว่าเขาก็มีคุณค่าสำหรับคนอื่นๆ สายฟ้าทำใจไม่ได้ ถามว่ามันจะสำคัญอะไร ถ้าคนที่เราชอบเขาไม่ได้เห็นเราเป็นแบบนั้น

“คุณค่าของเราไม่ได้วัดจากความรู้สึกของคนคนเดียวนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของใครๆทั้งสิ้นยกเว้นตัวเอง...เอมรู้จักไวน์ดี เขารักตัวเอง จนบางทีเขาก็ลืมนึกถึงคนอื่น”

สายฟ้าพยักหน้า พึมพำว่าคงจะจริงเพราะเขาไม่เคยชายตามองตนเลย ชะเอมติงว่าตัวเขาเองก็มัวแต่คิดถึงไวน์จนไม่เคยชายตามองคนอื่นเหมือนกัน แล้วแกล้งเอามือปัดๆบังๆสายตาเขา บอกว่าอยากรู้ว่าเขาตาบอดหรือเปล่า สายฟ้าพาซื่อบอกว่าตนแค่สายตาสั้นไม่ได้บอด

“มันจะต่างกันตรงไหน ในเมื่อใจพี่ไม่เคยเปิดกว้างรับใคร แล้วตาพี่จะมองเห็นคนอื่นได้ยังไง” สายฟ้าตัดบทว่าเธอพูดอะไรไม่รู้เรื่อง เอ่ยกู๊ดไนท์แล้วลุกไปเลย ชะเอมพึมพำกับตัวเองอย่างน้อยใจว่า “ชะเอมอยู่ตรงนี้...พี่เห็นเอมบ้างสิ...”

แต่เวลาเดียวกัน...นักรบไปช่วยพจน์ซื้อของตกแต่งบ้านกันอย่างชื่นมื่น พจน์ขอบคุณสำหรับวันนี้ที่นักรบไปช่วยเลือกซื้อแล้วยังช่วยถือมาให้ด้วย นักรบปลื้มบอกว่าตนเต็มใจและรู้สึกเหมือนเลือกของแต่งห้องตัวเองเลย

เมื่อนักรบจะกลับ พจน์ชวนว่าดึกแล้วค้างที่นี่ก็ได้ นักรบแทบไม่เชื่อหูตัวเองรู้สึกเหมือนพจน์เปิดใจให้ตน มองพจน์อย่างดีใจมาก เอ่ยเขินๆได้คำเดียวด้วยหัวใจที่ตื่นเต้นตื้นตันว่า

“พี่พจน์...ขอบคุณมากครับ...ขอบคุณมาก...”

ooooooo

บอมพานางไปที่จุดชมวิว นางชมว่าสวยมากขอบคุณบอมที่พาตนมา นางถามหยั่งว่า ดูบอมสนิทกับปฐพีมากเลยนะ

“ทั้งสนิททั้งรักเลยแหละ สมัยเรียนเมืองนอกได้พี่เขาแหละที่คอยช่วยเหลือดูแลผมทั้งให้ยืมตังค์ ทั้งลากไปเรียน ตอนนั้นวัยรุ่นไง ก็สนุก ติดเที่ยว ถ้าไม่มีพี่เขาคอยปรามผมคงเรียนไม่จบ”

นางชมว่าฟังดูเขาเป็นคนดีมากเลยนะ ขณะนั้นเองเสื้อหนังที่นางคลุมอยู่กำลังจะหลุดจากไหล่ บอมขอโทษจะหยิบคลุมให้ทำให้ดูใกล้ชิดกันมาก

“ไอ้บอม!” เสียงปฐพีดุดัน ทั้งสองผละจากกัน เขาจ้องหน้าบอมถามเกือบเป็นตวาดว่า “แกคิดจะทำอะไรนาง!!”

ปฐพีพุ่งเข้าไปชกบอมอย่างโกรธจัด นางรีบบอกว่าเขาเข้าใจผิด มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ตนแค่อยากชมวิวบอมเลยพามา ปฐพีจึงเย็นลง บอมบอกว่าให้เคลียร์กันเองแล้วกันตนขอตัว เดินลูบหน้าป้อยๆบ่นอุบอิบไปว่า “ชกซะเต็มเหนี่ยวเลย สงสัยหึงจัด”

เมื่ออยู่กันลำพังในยามค่ำคืนบนจุดชมวิวที่สวย... โรแมนติก ทั้งสองเปิดใจคุยกัน นางตัดพ้อต่อว่าปฐพีที่หึงจนออกนอกหน้า ปฐพียอมรับว่าตนหึงย้อนถามว่าแล้วนางล่ะทำไมไม่ยอมรับว่าหึงตนกับไวน์

พอถูกรุกจี้ใจดำนางก็เขินจนก้มหน้างุด ปฐพีได้ทีถามว่า

“เถียงไหม...ถ้าไม่เถียง...จะได้จูบ” แล้วก้มหน้าต่ำทำท่าจะจูบ กระซิบเสียงอ่อนโยนว่า “นาง...รักพี่บ้างไหม”