เด็ดปีกนางฟ้า

นางซ้อนวินมอเตอร์ไซค์ตามฮาร์เล่ย์ไปจนถึงหน้าร้านเหล้าร้านหนึ่งเห็นฮาร์เล่ย์จอดนางบอกให้วินมอเตอร์ไซค์จอดถูกโขกไปหกสิบบาททั้งที่วิ่งแป๊บเดียวแต่ก็รีบจ่ายกลัวตามปฐพีกับไวน์ไม่ทัน

นางเห็นสองหนุ่มขี่ฮาร์เล่ย์นึกว่าปฐพีก็เข้าไปทัก ปรากฏว่าไม่ใช่ สองหนุ่มเห็นสาวสวยก็หลีทันทีเข้ามาสี นางรีบขอตัวบอกว่าตนแค่มาตามหาเพื่อนเท่านั้น

ปฐพีแวะที่ร้านให้ไวน์รอข้างนอก ไวน์เห็นนางก็พยายามหลบ อึดใจเดียวปฐพีก็ออกมาไวน์รีบชวนไปกลัวนางจะเห็น ปฐพีเห็นสองหนุ่มกำลังทำก้อร่อก้อติกพยายามจะไปส่งนาง เขาเข้าไปถามอย่างนักเลงว่า

“ก็เขาบอกว่าไม่ไปก็ยังตื๊ออยู่ได้”

สองหนุ่มหันขวับจะเอาเรื่อง พลันก็ตกใจ ดีใจร้องทัก “ท่านประธาน! เป็นไงครับ”

ที่แท้สองหนุ่มนั้นคือบอมกับไมค์เพื่อนรุ่นน้องของปฐพีนั่นเอง ปฐพีจึงชวนไปนั่งหาอะไรดื่มกัน ไวน์รีบเดินไปที่รถพูดกันท่านางว่าเสียใจด้วยรถซ้อนสามไม่ได้ นางจึงซ้อนรถบอมไป ไวน์ปรายตามองอย่างสะใจ

ที่หน้าบาร์อะโกโก้ ทุกคนจอดรถหน้าร้านเห็นโปสเตอร์สาวๆเต็มไปหมด บอมถามปฐพีว่านี่หรือร้านที่เขาอยากมา

ปฐพีนึกทบทวนที่ตนคุยกับแม่เรื่องพ่อ เขาดู

รูปพ่อถามแม่ว่าที่นี่ที่ไหน แม่ถามว่าจะคิดถึงเขาทำไมในเมื่อเขาไม่สนใจอยากจะรับรู้เรื่องของเรา เขาเป็นคนเลือกที่จะทิ้งเราไปเอง ป่วยการที่จะโหยหาเขา

“ปัญหาระหว่างพ่อกับแม่มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ผมคงไม่เข้าใจ แต่ระหว่างพ่อกับผมผมขอโอกาสได้พบและรู้จักพ่อในมุมของผมเองได้ไหมครับแม่

แม่บอกผมนะครับว่าพ่อเคยเล่นดนตรีที่ไหน”

การตามหาพ่อของปฐพีมาถึงบาร์อะโกโก้ นางดูแล้วติงว่าร้านนี้คงไม่ใช่ บอมถามปฐพี เขาบอกว่าร้านเลิศลีลา บอมถามว่าแน่ใจนะว่าไม่ใช่เลิศลีลาศ ปฐพีไม่แน่ใจถามบอมว่ารู้จักหรือเปล่า บอมพยักหน้าว่ารู้จัก

ooooooo

ปริยามาเตรียมงานที่เชียงใหม่ เธอมืออาชีพมาก เช็กงานส่วนต่างๆอย่างละเอียด สายฟ้าชวนผักกาดกับชะเอมไปทักพี่เขาไหม ผักกาดติงว่าอย่าเพิ่งเลย เพราะอาจถูกรังสีอำมหิตเบิร์นได้

“ผู้หญิงเก่งก็แบบนี้แหละเอาจริงเอาจังเป็นธรรมดา” ชะเอมเอ่ย สายฟ้าเห็นด้วยเสริมว่า

“ใช่ พี่เขาได้ตำแหน่งพนักงานดีเด่นมา 3 ปีซ้อนแล้วนะ ไม่มีใครสู้ได้เลย”

“ลัคกี้อินเกมเนอะ เลยไม่ลัคกี้อินเลิฟ” ผักกาด เปรยๆ ชะเอมถามว่าอะไรนะ? ผักกาดทำหน้าแบ๊ว เสียงสูงว่า “เปล๊า...”

ฝ่ายพจน์กับนักรบกำลังมีความสุขและสบายใจกับการได้ใกล้ชิดและดูแลกัน วันนี้นักรบเข้าครัวบ้านพจน์ทำคาโบนาร่าของโปรดของพจน์ พจน์ชมว่า

“โห...สุดยอดจริงๆ ไม่มีใครรู้ใจพี่เท่าหนูอีกแล้ว”

นักรบยิ้มอย่างมีความสุขโดยมีพจน์คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ นักรบเคลิ้มจนพจน์แซวว่าฝันกลางวันหรือ

นึกถึงตอนที่ไปดูห้องครัวตัวอย่างในห้าง พจน์หยิบแก้วมาสองใบถามนักรบว่าซื้ออันไหนดี นักรบบอกว่าใบขวาดูเหมาะกับเขาแต่ตนชอบใบซ้ายดูมันเข้ากับตน เสนอว่าควรซื้อทั้งสองใบ พจน์ติงว่าซื้อไปเป็นเซตไม่ดีกว่าหรือ

“แหมพี่ ความต่างที่มันไม่เข้ากันน่ะ บางทีมันก็ทำให้ชีวิต ‘คู่’ ดูมีสีสันนะ เอางี้ เวลาปกติพี่ก็ใช้ใบขวา

ของพี่ แล้วใบซ้ายน่ะ ไว้ใช้ตอนที่คิดถึงผม” พูดแล้วทำชม้ายเดินผละไป

พจน์ยิ้มขำๆ ทั้งหมั่นไส้และเอ็นดู พอขยับจะเดินตามนักรบ มือถือก็สั่น เขาหยิบดูเห็นหน้าจอเป็นชื่อ “ปริยา” พจน์นิ่งไปอย่างตัดสินใจ เมื่อเขารับสาย เสียงปริยาก็ประชดมาว่า

“มีมือถือเอาไว้ทับกระดาษรึไงพจน์”

ปริยานึกถึงความเนี้ยบของพจน์ที่อยู่ด้วยกัน 

ทั้งห้องครัว ตู้เสื้อผ้า การแต่งตัว แม้กระทั่งบนเตียงเธอมองพจน์ที่หลับอยู่ขยับเข้าไปซุกใกล้ๆ แต่...พจน์ขยับนอนหันหลังให้

คิดถึงอดีตแล้วปริยาเศร้าเมื่อรำลึกถึงความผิดพลาด พอดีเสียงไลน์เข้าเธอสะดุ้งจากภวังค์เปิดดูข้อความ เป็นสติกเกอร์รูปหัวใจจากกิ๊กหนุ่มที่คุยกันอยู่

“คิดถึงนะครับพี่...” ปริยายิ้ม ไม่ทันตอบอะไรก็มีข้อความเข้ามาอีกว่า “พี่โอนเงินให้ผมแล้วยังฮะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ไปจ่ายค่าคอนโด”

ปริยาเซ็งกับชีวิตจนเกือบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง

ooooooo