เด็ดปีกนางฟ้า
ตอนที่ 7
นางกับพจน์วิ่งตามหานักรบท่ามกลางฟ้าคำรามครืนๆ วิ่งไปเห็นเรียวกังหลักเล็กๆน่ารักจึงวิ่งเข้าไปหลบฝนที่กำลังจะเทลงมา หลบฝนแล้วบอกกันว่าฝนซาเมื่อไหร่เราค่อยออกตามหากันต่อ
นักรบกับปฐพีวิ่งตามหานางกับพจน์มาเจอกระท่อมเรียวกังจึงชวนกันไปขอพักหลบฝน
วิเวียนอยู่ที่คอนโดพยายามโทร.หาปฐพีแต่โทร.ไม่ติด ระแวงว่าเขากำลังทำอะไรกันอยู่จึงโทร.หาไวน์ ไวน์ได้ทีใส่ไฟว่าเห็นปฐพีออกไปกับนาง ทั้งสองออกไปตามหานักรบที่วิ่งเตลิดหายไป ตอนนี้ที่นี่ฝนก็ตกหนักด้วย ย้ำให้วิเวียนพลุ่งพล่านยิ่งขึ้นว่า “เขาหายไปกันสองคนนะคะ”
“ชักจะมากไปแล้วนะคะนึงนาง” วิเวียนคำรามเดือดดาล
แต่ที่ญี่ปุ่น ฝนกำลังตกหนักนักรบกับปฐพีวิ่งเข้าไปในกระท่อมเรียวกัง ป้าผู้ดูแลเอาผ้าให้คนละผืน
ขณะกำลังเช็ดผมกันอยู่นั้นฟ้าผ่าเปรี้ยง! นักรบกับปฐพีตกใจรีบเปิดประตูบานเลื่อนเข้าไป นางกับพจน์มาถึงพอดี วิ่งเอาแจ็กเกตคลุมหัวเข้าไปในกระท่อม ทั้งตกใจฟ้าผ่าและมืดตายังไม่ชินมองกันไม่เห็น ทั้งสี่ต่างตกใจที่รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย กว่าจะรู้ว่าใครเป็นใครก็ตกใจทุบอึ้กอั้กกันไปแล้ว
เมื่อเจอกันแล้วต่างก็ดีใจ โล่งใจ ป้าคนดูแลกระท่อมบอกว่าฝนคงตกทั้งคืน จึงเปิดสองห้องให้พักกัน
พจน์กับนักรบ และปฐพีกับนางสบตากันทันที...
ooooooo
ปริยากับไวน์นั่งรอกันอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม ไวน์ถามว่าหายกันไปนานมากแล้วเราแจ้งคนหายดีไหม ปริยาลุกพรวดบอกว่าจะขึ้นไปนอนแล้ว ไวน์ถามว่าแล้วไม่ตามหาพวกเขาหรือ หายไปเป็นคู่แบบนี้มันไม่งามเลย
“ช่างมันเถอะ โตๆกันแล้ว พรุ่งนี้กลับมาทำงานให้ทันก็แล้วกัน” แล้วปริยาก็ปึงปังไป
ที่กระท่อมเรียวกัง เมื่อป้าจัดให้สองห้อง นางจึงพักกับนักรบ และให้ปฐพีพักกับพจน์ แต่ทั้งสองห้องไม่มีใครหลับเลย เช้าขึ้นนักรบบ่นกับนางว่า
“แกว่าไหมถ้าเราจัดห้องนอนกันใหม่ให้แกนอนห้องเดียวกับพี่ปฐพี ป่านนี้เรื่องพนันของแกคงเรียบร้อย... ชนะนังไวน์ไปใสๆแล้วเนี่ย”
“บ้า จะทำแบบนั้นได้ไง ฉันเป็นผู้หญิงนะ...แล้วอีกอย่างนึงถ้าฉันชนะมันแบบที่ไม่ต้องเอาตัวเข้าแลกจะไม่ดีกว่าเหรอ” นักรบติงว่าโอกาสมาแล้ว...แต่ก็ยังพอมีเวลา แกจะเคลียร์จะคุยอะไรกับเขาก็รีบๆเสีย นางฉุกคิดถามว่า “แกคิดเผื่อฉัน หรือแกกำลังคิดเรื่องตัวเองอยู่”
“ฉันคิดอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอกแก พี่พจน์เป็นสามีพี่ปริยา ฉันคงต้องทำใจน่ะ” นักรบตอบเศร้าๆ
ที่ห้องปฐพีกับพจน์...สองหนุ่มก็ไม่หลับเช่นกัน
พอเช้าตรู่ปฐพีออกมาเจอนาง เขาทักว่าตื่นแต่เช้าเลย คงเป็นห่วงพ่อใช่ไหม อาการท่านเป็นยังไงบ้าง นางมองหน้าถามว่า
“พี่รู้เรื่องพ่อนางด้วยเหรอคะ” เขาบอกว่าดูจากรายการทีวีไง “อ๋อ...ก็...กำลังรักษาอยู่น่ะค่ะ แล้วพี่ล่ะคะ คุณพ่อคุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ”
“แม่พี่ก็สบายดีครับ แต่สำหรับพ่อ พี่ไม่ได้เจอนานมากแล้วครับ เขาแยกกันไปตั้งแต่พี่ยังเด็กๆ ก็เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง หน้าตาเขาพี่ยังจำไม่ได้เลยครับ”
“อ้าว...เหมือนกันเลย” นางมองหน้าอย่างตั้งใจฟังเรื่องราวของเขา...
ที่มุมสวยข้างกระท่อมเรียวกัง นักรบทักพจน์ที่กำลังเดินเล่นอยู่อย่างสดชื่น พจน์ทักว่า
“อ้าว...นักรบ ตื่นแต่เช้าเลยนะเรา ไปปั่นจักรยานถึงไหนมาล่ะ”
“ปั่นเรื่อยๆครับ ตรงโน้นวิวสวยมากเลย ไปขี่ด้วยกันไหมครับ” เห็นพจน์อึกอักก็บอกว่าป้ามีจักรยานอยู่สองคัน อนุญาตให้เราไปขี่เล่นได้
พจน์ยังคงอึกอัก นักรบตัดพ้อว่ารังเกียจตนถึงขนาดนี้เลยหรือ จนในที่สุดพจน์บอกว่าตนขี่จักรยานไม่เป็น นักรบจึงสอนให้ ทั้งสองหัดขี่จักรยานกันอย่างสนุกสนานและมีความสุข จนพจน์สามารถทรงตัวบนจักรยานได้และขี่ออกไปในทุ่งสวยอย่างคดเคี้ยวโงนเงนโดยมีนักรบคอยวิ่งตามประคองไปตลอดทาง...
ooooooo
