ชาติ ลำชี
ตอนที่ 1
ทั้งชาติกับป๋องหัวเราะเบาๆแก้เก้อ โล่งใจที่หลวงปู่ไม่ถือสาการบุกรุกของพวกเขาหลวงปู่สบตาชาตินิ่งๆก่อนทักเสียงเรียบ “นี่จะไปทำงานสำคัญกันสินะ”
สีหน้าเลื่อมใสของสองทหารหนุ่มเปลี่ยนไปเป็นระแวดระวังทันที หลวงปู่เห็นดังนั้นจึงเอ่ยเสียงอ่อน
“ข้าไม่รู้เรื่องดอก แค่เห็นอะไรบางอย่าง”
“หลวงปู่เห็นอะไรเหรอครับ”
“เห็นว่างานนี้มันเกี่ยวกับฝันร้ายของเอ็ง...ใช่ไหมล่ะ”
ชาติถึงกับอึ้ง “งานของเราจะสำเร็จไหมครับ”
หลวงปู่ส่ายหน้า ไม่ยอมบอกนิมิตที่เพิ่งได้มา “ไม่รู้...ข้าไม่ใช่พระหมอดู บอกไม่ได้หรอก...แต่ว่าข้าพอจะรู้ว่างานของพวกเอ็งเป็นเรื่องสำคัญ ทำเพื่อชาติบ้านเมือง”
“ทำนองนั้นแหละครับ...ยังไงหลวงปู่พอจะมีของขลังอะไรให้พวกผมไว้คุ้มครองตัวมั่งไหมครับ”
“ไม่มีหรอก...จำไว้ว่าธรรมะจะคุ้มครองพวกเอ็ง ตราบใดที่อุดมการณ์ของเอ็งยังชี้ไปที่ความถูกต้อง
ตราบนั้นเอ็งไม่ต้องกลัวภยันตรายใดๆ ข้าขอให้พวกเอ็งประสบความสำเร็จ”
สองหนุ่มก้มกราบ หลวงปู่สบตาชาติและเอ่ยอย่างมีเมตตา
“และขอให้เอ็งตื่นจากฝันร้ายได้ตลอดกาล”
“ขอบคุณมากครับ”
“พวกเอ็งไปเถอะ ชะตากรรมรอพวกเอ็งอยู่”
ชาติกับป๋องขับรถจากไปแล้ว หลวงปู่ได้แต่มองตามนิ่งๆ พึมพำไล่หลัง
“ถึงพวกเอ็งตายก็อย่าได้เสียดายชีวิต ทุกคนล้วนต้องตาย ได้ชื่อว่าตายเพื่อความดีก็ถือว่าคุ้มแล้วที่เกิดมา”
ooooooo
การประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบของเอกพงษ์ทำให้สาลินีประสาทเสีย นอกจากช้ำใจเพราะเขาหนีไปแต่งงานกับคนอื่น แพทย์สาวมาดคุณหนูยังต้องคอยตอบคำถามบรรดาญาติและเพื่อนฝูงที่แวะเวียนมาถามไม่หยุดหย่อน
เอกพงษ์รู้สึกผิดไม่น้อย พยายามนัดเจอเพื่ออธิบายเรื่องราวทั้งหมด แต่สาลินีหลบหน้า ไม่อยากรับรู้เรื่อง ใดๆ จากแฟนหนุ่มที่กำลังจะกลายเป็นแค่อดีตอีกแล้ว
สาลินีอึดอัดใจมาก ตัดสินใจยื่นจดหมายลาออกเวลาต่อมา ผอ.โรงพยาบาลลำบากใจมาก แม้จะเข้าใจความรู้สึกแต่ไม่อยากสูญเสียแพทย์ฝีมือดีอย่างเธอ
“คุณเป็นหมอ...จะทิ้งคนไข้ด้วยเรื่องแบบนี้ มันจะดีเหรอ”
“คนไข้ของสาส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นอะไรมากมายเลย แต่ชอบนึกว่าตัวเองอาการหนัก ทั้งที่เป็นแค่หวัดมั่ง ภูมิแพ้มั่ง อาการแบบนี้หมอท่านไหนก็รักษาได้ค่ะ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...แต่ผมก็เสียดายหมอดีๆอย่างคุณนะ ไม่อยากให้ออก”
“ขอบคุณค่ะที่ท่านให้เกียรติสา แต่สายังยืนยันขอลาออกค่ะ”
นอกจากเคลียร์กับทางโรงพยาบาลเรื่องลาออก สาลินียังต้องบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ ศุภชัยพ่อแท้ๆ เป็นคนแรก
“พ่อรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มีคนมาเล่าให้พ่อฟังละ”
“สารู้ตัวค่ะว่าทำแบบนี้มันเหมือนหนีปัญหา แต่ว่า...”
ท่าทางอึกๆอักๆของลูกสาวทำให้ศุภชัยสงสาร เตือนสติเสียงอ่อน “พ่อว่าคนเราหนีปัญหาได้นะ แค่อย่าหนีให้ตลอดเท่านั้น เราหนีมาตั้งหลัก พักฟื้นให้แข็งแกร่งก่อน แล้วค่อยหันหน้าไปเผชิญปัญหา...แบบนี้ดีกว่านะ”
ศุภชัยเข้าใจความรู้สึกลูกสาวคนเดียวดี แต่วิไลพรแม้แท้ๆของสาลินีกลับไม่คิดเช่นนั้น
“เขาทำแบบนี้กับลูกได้ไง ถ้าหมดรักกันก็ต้องพูดจากันให้ชัดเจน ต้องให้เกียรติอีกฝ่าย ไม่ใช่ทรยศกันแบบนี้”
“สาก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเขาคิดยังไง แต่จะคิดยังไงก็เรื่องของเขา สากับเขาจบกันแล้วค่ะ”
“แม่คิดว่าควรจะคุยกันให้รู้เรื่อง ต้องให้เขาขอโทษเรา”
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ขอโทษไปสาก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น ยิ่งถ้าเขาไม่เต็มใจแล้วไปบังคับ สายิ่งรู้สึกไม่ดี ...สาไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นค่ะ”
สาลินีอยากปัดเรื่องเอกพงษ์ให้พ้นตัว แต่ศุภชัยคิดว่าไม่ง่าย
“เขาก็เป็นคนมีชื่อเสียงในสังคมพอสมควร แถมอยู่ในวงอาชีพเดียวกัน จะหลบยังไงก็คงไม่พ้นหรอก”
วิไลพรเห็นด้วย เสนอให้ลูกสาวไปเที่ยวต่างประเทศสักพัก สบายใจแล้วค่อยกลับ สาลินีตกลงแต่ก็อดสะเทือนใจไม่ได้ เมื่อเห็นข้าวของที่เอกพงษ์เคยมอบเป็นของแทนใจ
สาลินีตัดใจรวบรวมข้าวของจากเอกพงษ์ไปราดน้ำมันและจุดไฟเผา ศุภชัยผ่านมาเห็นก็อดทักไม่ได้
