วิมานมนตรา
ตอนที่ 14
“พูดกันดีๆไม่รู้เรื่อง งอแงเป็นเด็กดีนัก จะเอายังไง บอกให้ขี่หลังผมอย่าโยกโย้”
“ถ้าฉันไม่ทำนายจะทิ้งฉันหรือ”
“จะจูบคุณจนกว่าจะเลิกดื้อ”
“อย่านะ...อย่าเด็ดขาด”
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าดื้อ...เร็ว!”
ตรินทำท่าจะจูบจริงๆ วริศรารีบขี่หลังเขาอย่างเสียไม่ได้ กระนั้นตรินก็แกล้งหันไปจูบแก้มเธอฟอดใหญ่
“ครั้งนี้แก้ม ต่อไปปาก แล้วจะรู้ว่ามันเป็นยังไง”
“ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนชอบข่มขู่คุกคามรังแกคนไม่มีทางเลือก”
“มีทางแต่คุณไม่ยอมเลือกเอง จะเลือกไหม ไหนทำเก่ง พี่ใหญ่ของบ้าน แล้วดูสิ...ขี้มูกไหลย้อยขี้ตาเกรอะกรังเนื้อตัวมอมแมม ร้องไห้งอแง รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!”
ooooooo
สำลีเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ฉวยจังหวะนี้ทำตามแผนส่งรถไปรับพวกมารตีที่ไร่ชา รวมทั้งตรินกับวริศราที่มาจากถ้ำ ส่วนเดือนดาราเขาก็ให้กินยาสมุนไพรทำให้อ่อนเพลียเพื่อลวงตรินให้ติดกับ
คณะตรินกับวริศรากลับถึงรีสอร์ตเวลาต่อมา เดือนดารามารอรับเหมือนเคยและเป็นลมหมดสติต่อหน้าต่อตาทุกคน ตรินอาสาตรวจให้แต่ไม่พบอาการผิดปกติ
วิญญาณพริ้งกับเอิบรอโอกาสอยู่แล้ว เมื่อเห็นเดือนดาราเป็นลมเพราะสมุนไพรของสำลีก็ไม่รอช้าจู่โจม!
“ลืมตาขึ้นมาสินังอำมหิตโฉดชั่ว มาดูสิว่านี่ใครกัน”
“แกไม่เคยรู้จักคำว่าเมตตาปรานีและอภัย แกจะตกนรกไม่มีวันได้ผุดได้เกิด”
สองวิญญาณคู่กัดร่วมมือกันทำร้ายเดือนดารา เดือนดารายังไม่ฟื้นจากอาการหมดสติ แต่ได้ยินเสียงคนสาปแช่งในภวังค์ก็แหวลั่น “พวกแกเป็นใครมาสาปแช่งฉันทำไม!”
วิญญาณพริ้งกับเอิบไม่ได้ปรากฏตัวให้เห็นจังๆ แต่มาในรูปแบบผีผมยาวน่าเกลียดน่ากลัว ด่าทอเดือนดาราเสียงดังที่ฆาตกรรมคนมากมายในอดีต เดือนดารากลัวมากแต่ขยับตัวไม่ได้ ตะโกนด่ากลับ
“ใคร...ฉันไม่ได้ฆ่าใครนะ ปล่อยฉัน แก้มัดฉัน!”
สองวิญญาณคู่กัดผสานเสียงหัวเราะก่อนสาปแช่งเดือนดาราอีกรอบ
“คนที่แกเข่นฆ่าเอาไว้เขากลับชาติมาเกลียดแก มาแก้แค้นแกแล้ว”
“เขากลับมาใหม่แกก็ยังจะเข่นฆ่าเขาอีกพวกฉันไม่ยอมให้แกทำร้ายเขาอีกในชาตินี้”
“พวกฉันจะตามราวีทำลายล้างให้แกพินาศย่อยยับ ให้แกทุกข์ทรมานแสนสาหัสตราบจนอสงไขย!”
เดือนดารานิ่วหน้าก่อนเบิกตาโพลงเมื่อคิดว่าวิญญาณที่มาทำร้ายคือพริ้งกับเอิบ หวีดร้องขอความช่วยเหลือ สองวิญญาณคู่กัดหัวเราะร่าด้วยความสะใจ
“กลัวหรือ หวีดร้องหรือ จำเสียงผู้คนที่แกเข่นฆ่าแล้วเขาหวีดร้องขอชีวิตได้ไหม”
“นังพริ้ง...แกสาระแนนัก แกหักหลังฉันก่อน นังเอิบ...แกเกลียดชังฉัน แกทำลายความรักของฉันกับคุณพี่”
“แกฆ่าแม่ฉัน แกเผาแม่ฉันทั้งเป็นทั้งที่เขาดีกับแก”
“แกฆ่านังดาวเรืองเพราะหึงหวง และที่สุดแกก็ไม่ได้หัวใจและครอบครองคุณท่าน แกมันคนสามานย์!”
วิญญาณเอิบโพล่งด่าอย่างเหลืออด วิญญาณพริ้งไม่รอช้าประกาศกร้าว
“ฉันคือวิญญาณอาฆาต ไม่มีอภัยและเมตตา ฉันตามหาแกมาร้อยปี ที่สุดก็เจอ!”
ooooooo
เดือนดาราถูกวิญญาณพริ้งกับเอิบเล่นงานในภวังค์กึ่งความฝันเกือบตาย โชคดีสำลีมาช่วยไว้สองวิญญาณคู่กัดจึงรามือและหนีไปกบดานในถ้ำเหมือนเคย
