ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 99 ความห่วงใยของเธอ (9)

เธอนี่มันโง่จริงๆ เลย ถึงเธอจะเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของเขา แต่ก็ไม่ควรพูดออกมา... โชคยังดีที่หนีออกจากห้องเขาได้ทัน ขืนชักช้ากว่านี้สักวินาทีสิ ดูจากรังสีอำมหิตที่แผ่จากมาตัวเขาแล้ว เธอคงเสียชีวิตอยู่ในห้องนั้นแน่ …

ซ่งชิงชุนลูบหน้าอกตัวเองขณะเดินเข้าไปในห้องกินข้าว เธอนั่งลงเตรียมตัวกินอาหาร แต่กลับเห็นแขนข้างที่ถือตะเกียบมีรอยเลือดติดอยู่

ซ่งชิงชุนรีบโยนตะเกียบทิ้งแล้วเริ่มสำรวจเนื้อตัวตนเอง ดูถ้วนทั่วจนมั่นใจว่าบนตัวเธอไม่ได้มีบาดแผลใดๆ

ถ้าแบบนั้น เลือดบนแขนของเธอก็…

ซ่งชิงชุนเงยหน้าขึ้นมองดูที่เพดานโดยไม่ตั้งใจ… มีเพียงซูจือเนี่ยนที่จับแขนเธอ… เช่นนั้นก็คือเขาที่เป็นคนได้รับบาดเจ็บสินะ

ซ่งชิงชุนหวนคิดไปถึงรอยฝ่ามือบนใบหน้าของเขา แม้ในห้องจะสลัว และเธอก็ไม่ได้ตั้งใจมองเขานัก แต่ก็พอบอกได้ว่าใบหน้าของเขาฟกช้ำเอาการอยู่ วันนี้เขาไปโดนอะไรมากันแน่นะ

ซ่งชิงชุนนั่งครุ่นคิดบนเก้าอี้อยู่พักใหญ่ ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆ ราวกับจะไล่ความคิดนั้นออกจากหัว จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา ก็ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย เธอไม่ได้สนิทสนมกับเขาถึงขนาดต้องเป็นห่วงนี่นา! ใช่ ไม่จำเป็นเลย!

ซ่งชิงชุนพยักหน้าพลางลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ เธอล้างเลือดออกจากแขนและกลับไปที่ห้องกินอาหาร หยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวต่อ

แต่หลังกินไปได้เพียงสองคำ ซ่งชิงชุนก็หยุดกึก

แต่ถึงอย่างไร พวกเขาก็ถือว่าเป็นคนรู้จักกัน ต่อให้เธอไม่ค่อยชอบเขา แต่เขาก็ดูจะเจ็บหนักอยู่ด้วย การทิ้งเขามาแบบนั้นดูจะใจดำไปหน่อย... 

เธอนั่งกัดปลายตะเกียบคิดอยู่อย่างนั้น ก่อนเหลือบมองเพดานแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ ทว่าพอกินไปได้สองคำ ก็เงยหน้ามองเพดานอีก หญิงสาวทำแบบนี้อยู่หลายหน จนในที่สุดก็ตัดสินใจวางตะเกียบลงแล้วเดินออกไปจากห้องครัว 

เธอทำสัญญากับเขาแล้ว จึงต้องดูแลการจัดการความเป็นอยู่ของเขาตลอดหนึ่งร้อยวัน และในสัญญาก็บอกว่า เธอควรดูแลเมื่อเขาได้รับบาดเจ็บ

ซ่งชิงชุนคิดขณะวางไข่สองใบลงไปต้มในกระทะ เธอยืนอยู่หน้าเตาราวหนึ่งนาทีครึ่ง ก่อนเดินออกจากห้องครัวไปยังห้องตัวเองเพื่อหยิบเสื้อแจ็กเกตมาสวมแล้วเดินออกจากบ้านไป

เมื่อกลับมา ไข่ที่ต้มไว้ก็เสร็จพอดี หญิงสาวนำไข่ที่ต้มแล้วมาใส่ในน้ำเย็นอีกหลายนาที ก่อนหยิบมันขึ้นมาตรวจดู เมื่อได้อุณหภูมิที่พอใจ เธอก็ปอกเปลือกไข่แล้ววางลงบนจานในเล็กๆ ก่อนจะนำขึ้นไปข้างบน

.....

คงเป็นเพราะเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงมานาน ซูจือเนี่ยนผู้ปกติจะสงบนิ่ง จึงเจอปัญหาในการดับเพลิงปรารถนาในร่างตนให้เย็นลง แม้ซ่งชิงชุนออกไปนานแล้วก็ตาม

จนสุดท้ายเขาจึงไปยืนที่ระเบียงโล่ง ด้วยหวังว่าสายลมฤดูหนาวจะทำให้ร่างกายของเขาเย็นลง และอุณหภูมิที่ต่ำกว่าศูนย์จะช่วยดับความร้อนในกายลงอย่างช้าๆ

เขามองหิมะที่รวมตัวกันบนหลังคา ขณะเสียงการทำโน่นทำนี่ของซ่งชิงชุนลอยเข้าหู  เสียงเตาอบไฟฟ้าถูกเปิด เสียงของกาต้มน้ำ เสียงฝีเท้าของเธอขณะเดินที่ชั้นบนและชั้นล่าง และต่อมา เสียงฝีเท้าของเธอขณะวิ่งออกจากบ้านไป... ถึงตอนนั้น หัวใจของเขาก็ค่อยๆ เต้นเป็นปกติ

แล้วก็เห็นเธอวิ่งเหยาะๆ กลับมา ราวสิบนาทีหลังออกจากบ้าน