ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 8
ตอนที่ 8 ร่วมชายคาเดียวกัน (8)
เมื่อซูจือเนี่ยนกล่าวจบ เขาก็หันไปคุยโทรศัพท์ต่อ แล้วเดินขึ้นบันไดไป เห็นแต่เพียงแผ่นหลังที่แข็งกระด้างดูเย็นชาของเขา
ป้าซูกระอักกระอ่วนใจกับคำพูดตัดรอนของลูกชาย เธอส่งยิ้มปลอบประโลมให้ซ่งชิงชุน “ชิงชุนจ๊ะ หนูอย่าถือสาเลยนะ ลูกชายป้าก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว”
ซ่งชิงชุนยิ้มตอบอย่างไม่เอามาเป็นอารมณ์ “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า หนูกลับเองได้ค่ะ”
ก่อนซ่งชิงชุนจะมาที่นี่ เธอวางแผนไว้ว่าจะติดรถซูจือเนี่ยนกลับเข้าเมือง จึงไม่ได้ขับรถมา หลังกล่าวอำลาป้าซู เธอจึงโทรศัพท์เรียกแท็กซี่ผ่านบริการคิวเบอร์ แท็กซี่ยังอยู่ห่างไกลจากจุดที่เธอเรียก เธอจึงต้องใช้เวลารอนาน
ท่ามกลางฤดูหนาวเช่นนี้ อุณหภูมิแถวบ้านพักเชิงเขาจะจึงต่ำกว่าในเมือง สายลมหนาวเย็นบาดลึกเสมือนเข็มทิ่มแทงถึงกระดูก ทำเอาเธอหนาวเย็นยะเยือก
สิบนาทีต่อมา รถแท็กซี่ก็มาถึง ซ่งชิงชุนเหลียวดูบ้านที่อยู่ด้านหลังเป็นครั้งสุดท้ายอีกครั้งหนึ่ง ก่อนเปิดประตูรถเข้าไปนั่งพลางถอนใจอย่างสิ้นหวัง
ล้มเหลวอีกแล้ว...
จริงๆ แล้ว ซ่งชิงชุนไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมาเสียเวลาเป็นวันๆ เพื่อรอพบผู้ชายคนหนึ่งเช่นนี้ แถมที่แย่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ชายคนที่ว่าคือซูจือเนี่ยน
อันที่จริง เธอคุ้นเคยกับท่าทีไม่สนใจใครประหนึ่งว่าคนอื่นไม่มีตัวตนของซูจือเนี่ยนดีอยู่แล้ว เมื่อก่อนเธอรู้สึกเฉยๆ กับท่าทีเช่นนี้ หากเขาไม่สนใจเธอ เธอก็ไม่สนใจเขากลับก็แค่นั้น แต่ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างไป เพราะเธอต้องการความช่วยเหลือจากเขาอย่างยิ่งยวด
ทว่าคืนนี้เธอก็ไม่เสียเที่ยวเสียทีเดียว ตอนซูจือเนี่ยนพูดโทรศัพท์ เธอบังเอิญได้ยินเขาพูดว่าจะไปกินมื้อค่ำ เวลาสองทุ่มที่ร้านเอลโดราโด้วันพรุ่งนี้
นาทีที่รถเคลื่อนออกไป ซูจือเนี่ยนเดินลงมาชั้นล่าง ป้าซูสวมชุดนอนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น หันมามองและถามขึ้นว่า “ลูกคุยอยู่กับใครน่ะ คุยกันตั้งนาน”
ซูจือเนี่ยนตอบรวบรัดว่า “เพื่อนที่ทำงานครับ”
ป้าซูไม่ซักถามต่อ แต่เปลี่ยนมาบ่นเบาๆ กับลูกชาย “ลูกน่าจะทำดีกับชิงชุนมากกว่านี้นะ ยังไงก็เคยอยู่บ้านเดียวกันมาก่อน ทำไมถึงเย็นชากับเธอนักล่ะ ไม่แม้แต่จะลงมาร่ำลาเธอสักคำ”
ซูจือเนี่ยนไม่แก้ตัวอะไร เขารอมารดากล่าวจบ แล้วจึงตอบเสียงเรียบ “แม่ครับ ผมจะกลับเข้าเมืองนะครับ”
ป้าซูงุนงง “อ้าว! ไหนบอกว่าคืนนี้จะไม่กลับเข้าเมืองไง”
“เพิ่งได้รับโทรศัพท์ แจ้งว่าที่บริษัทมีเรื่อง อยากให้ผมเข้าไปน่ะครับ”
ซูจือเนี่ยนพูดขึ้นมาหลังคิดสักครู่หนึ่ง “ที่บ้านมีอะไรกินอีกไหมครับ ได้ยินว่าช่างเทคนิคสองคนยังไม่ได้กินข้าวเย็น”
“มีสิ... มี แต่เป็นของเหลือนะลูก จะเป็นอะไรไหม” ป้าซูถามความเห็นลูกชายก่อนเสริมต่อว่า “จะให้แม่ทำอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่างไหม หรือลูกจะไปหาซื้อเพิ่มจากข้างนอกดีล่ะ” ซูจือเนี่ยนนิ่วหน้าเมื่อนึกถึงความยุ่งยาก จึงตัดสินใจได้ “วุ่นวายไปครับแม่ เอาที่เหลือให้ผมก็แล้วกัน” ป้าซูกุลีกุจอจัดอาหารให้แล้ววางใส่ในรถด้วยตัวเอง เตือนให้ลูกชายขับรถดีๆ ก่อนเขาจะไป
ซูจือเนี่ยนพยักหน้ารับ ไม่เอ่ยอะไร ก่อนจะสตาร์ตรถออกมา เมื่อขับออกนอกบริเวณชุมชนแล้ว เขาก็เร่งความเร็วจนตามรถของซ่งชิงชุนได้ทัน จากนั้นเขาชะลอรถและขับตามรถเธอต่อไป โดยระวังให้อยู่ห่างจากรถเธอในระยะสองร้อยเมตร
ในคืนวันอาทิตย์ ซูจือเนี่ยนกับเพื่อนสองสามคนนัดเจอกันเพื่อเล่นไพ่นกกระจอกกันที่ร้านเอลโดราโด้
