ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 78
ตอนที่ 78 คนเพี้ยนแซ่ซู... คุณชายซูจอมอนามัย... (8)
เธอตั้งฉายาให้เขากี่ฉายากันล่ะนี่
จู่ๆ คนบนหน้าจอคอมพิวเตอร์พลันเงียบไป ในเวลาต่อมา เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อว่า “โอ้ สวรรค์ นี่ผมตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย คุณซูครับ นั่นคุณยิ้มอยู่ใช่ไหมครับ”
ซูจือเนี่ยนพึมพำไม่ได้ศัพท์ พลันสายตาก็เหลือบไปมองกระจกในห้อง เขามองดูเงาสะท้อนของตัวเอง เห็นคิ้วเขาผ่อนคลาย ริมฝีปากโค้งขึ้น ความอ่อนโยนปรากฏไปทั่วใบหน้าของเขา
ซูจือเนี่ยนตัวแข็งชะงักนิ่งไปในทันที
เสียงภาษาอังกฤษจากคอมพิวเตอร์ดังขึ้นต่อเนื่อง “ผมคงไม่ได้มองผิดนะครับ คุณกำลังยิ้ม...”
ซูจือเนี่ยนไม่กล่าวอะไรต่อ ปิดคอมพิวเตอร์ลุกขึ้นในทันที แล้วรีบรุดไปยืนตรงหน้ากระจก
ถึงแม้รอยยิ้มของผู้ชายในกระจกจะไม่กว้างเท่าก่อนหน้านี้ แต่ร่องรอยของรอยยิ้มยังคงเหลืออยู่ เขาเพ่งพินิจมองชายในกระจกอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าตัวเอง
นิ้วของเขาสั่นระริก เมื่อสัมผัสริมฝีปากที่โค้งขึ้นของเขา ถูกแล้ว เขายิ้มอยู่จริงๆ... เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขายิ้มนั้นคือเมื่อไร
นี่ถ้าเขาไม่ได้เช็กดูสองถึงสามครั้งแล้วละก็ เขายังคิดว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเรื่องรอยยิ้มบนใบหน้า อย่าว่าแต่จอนนี่ที่เห็นผ่านจอคอมพิวเตอร์เลย...
โดยสัตย์จริงแล้ว เขามิได้มีเจตนาสร้างความยากลำบากให้แก่เธอ ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เธอสาบานว่าจะตัดเขาออกจากชีวิตของเธอ และถึงแม้เธอจะอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเขา แต่นั่นเป็นเพราะสถานการณ์บังคับ จำใจเพื่อเห็นแก่ซ่งเอ็มไพร์ ทำไปเพราะความรับผิดชอบในหน้าที่ หากเลือกได้ เธอคงอยากอยู่ให้ไกลห่างจากเขาให้มากที่สุด
เขาสร้างเรื่องสร้างราวให้วุ่นวายมากมายขนาดนี้ก็เพราะเขาอยากมีปฏิสัมพันธ์กับเธอมากขึ้น แต่... เขาไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะนำรอยยิ้มกลับคืนมาให้เขาอีกครั้งหนึ่ง...
ซ่งชิงชุนเอ๋ย... ซ่งชิงชุน... กว่าทุกอย่างจะสิ้นสุด... คุณจะทำให้ผมประหลาดใจอีกสักกี่ครั้งกันนะ
...
หลังจากซ่งชิงชุนทำความสะอาดชั้นล่างเสร็จ เธอก็รู้สึกว่ากระดูกกระเดี้ยวของเธอกำลังจะหลุดออกเป็นชิ้นๆ เธอเดินขึ้นชั้นบนเพื่อทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องที่ไม่มีใครใช้ ก่อนจะย้ายไปทำความสะอาดในห้องทำงานต่อ
ซูจือเนี่ยนไม่ได้นั่งอยู่ในห้องทำงานอีกแล้ว แต่กำลังยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอก
หิมะยังคงตกอยู่ แต่เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตบางตัวเดียว ลมหนาวโชยพัดละอองหิมะร่วงหล่นบนตัวเขา
ทว่าเขายังยืนเงียบไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น ประหนึ่งความโหดร้ายของธรรมชาติมิได้ส่งผลใดๆ ต่อเขาเลยสักนิด
ขณะที่ซ่งชิงชุนขัดถูพื้นอยู่นั้น เธอก็ลอบแอบมองเขาเป็นระยะๆ และอดคิดในใจไม่ได้ว่า นี่มันกลางฤดูหนาวนะ ดึกมากแล้ว แถมหิมะก็ตก เขาไม่รู้สึกหนาวบ้างหรือไรกัน
หลังจากซ่งชิงชุนถูพื้นไปได้ครึ่งห้อง เธอก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อซักผ้าเช็ดพื้น และเมื่อเดินกลับออกมา ก็ยังเห็นซูจือเนี่ยนยืนอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นที่ด้านนอก
พอซ่งชิงชุนทำความสะอาดห้องเสร็จ เธอก็หันกลับไปมองที่ระเบียงก่อนจะเดินจากมา ซูจือเนี่ยนยังคงยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับไปไหน เธอลังเลเล็กน้อย ก่อนจะปิดประตูลงเงียบๆ โดยไม่เอ่ยอะไร
จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องนอนของซูจือเนี่ยน เมื่อคืนเธอนอนในห้องของเขา และไม่ได้ทำความสะอาดก่อนออกไปเมื่อเช้านี้ เตียงยังดูยุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย มองรวมๆ แล้วจึงรกพอสมควร
ซ่งชิงชุนรวบผ้าปูที่นอนไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะนำไปวางบนโซฟา จากนั้นก็ตบจัดฟูกให้เรียบสนิท ก่อนจะจัดวางหมอนที่เธอเตะตกเตียงเมื่อเช้าให้เรียบร้อย ขณะที่เธอเดินอ้อมเตียงไปเพื่อวางหมอนอีกใบ เธอเห็นอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนมุมของหนังสือโผล่ออกมาจากใต้เตียง
ด้วยความสงสัย ซ่งชิงชุนดึงหนังสือเล่มนั้นออกมา ถึงได้รู้ว่านี่ไม่ใช่หนังสือ แต่เป็นสมุดขนาดเล็กเล่มหนึ่ง
