ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 73 คนเพี้ยนแซ่ซู... คุณชายซูจอมอนามัย (3)

เมื่อซ่งชิงชุนกลับมาถึงบ้าน พร้อมหอบหิ้วเสื้อผ้าราคาแพงระยับที่เธอจำใจแล่เนื้อเถือหนังตัวเองซื้อมา จากนั้นก็รีบรุดเข้าครัวเพื่อบรรจงตระเตรียมอาหารค่ำอย่างวิลิศมาหราเพื่อเขา 

แม้เธอจะลำบากลำบนตระเตรียมทุกสิ่งอย่างเพื่อเขา แต่ซ่งชิงชุนก็แอบภาวนาเงียบๆ ให้คืนนี้ซูจือเนี่ยนไม่กลับบ้าน ทว่าพอเตรียมมื้อค่ำเสร็จเพียงห้านาที เธอก็ได้ยินเสียงรถดังมาจากด้านนอกประตู

ตั้งแต่เธอเผลอทำกาแฟหกใส่เขาคราวนั้น เขาก็ไม่ได้กลับบ้านเลยจนกระทั่งเมื่อคืนนี้ และเธอก็ดันไปอาเจียนใส่เขาอีก... 

ไม่ว่าซ่งชิงชุนจะมองในแง่มุมไหน สถานการณ์สำหรับเธอตอนนี้ช่างเลวร้ายยิ่งนัก ใจเธอเริ่มเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ 

เธอสะกดความกลัวจนอยากวิ่งหนีไปหลบซ่อนไม่แสดงตัวออกมา แต่วิ่งมาเปิดประตูหน้าบ้านแทน เธอค้อมศีรษะเล็กน้อยให้ซูจือเนี่ยน ซึ่งกำลังก้าวออกจากรถ และกล่าวทักทายอย่างสุภาพและเรียบร้อย “ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณซู”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบ แต่เหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้าบ้าน ที่ด้านนอกหิมะกำลังตก ถึงแม้ระยะห่างระหว่างรถของซูจือเนี่ยนถึงประตูหน้าบ้านจะแค่เพียงสิบเมตร แต่พอเขาเดินเข้ามาในตัวบ้าน ไหล่และศีรษะเขาก็เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลนเสียแล้ว

สายตาที่ซูจือเนี่ยนมองมาทางซ่งชิงชุน ทำให้เธอรู้สึกประหม่า พอเห็นดังนั้นเธอจึงรีบปิดประตู และเดินเข้าไปปัดหิมะออกจากเสื้อผ้าของเขา ซูจือเนี่ยนยังคงมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา หลังจากเธอปัดหิมะให้เขาแล้ว ความเงียบของเขายิ่งสร้างความกังวลใจให้แก่ซ่งชิงชุนมากขึ้น เพราะเธอเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ซ่งชิงชุนต้องระแวดระวังทุกย่างก้าว เธอจะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่เพียงนิดเดียว และเมื่อเธอวางรองเท้าแตะสำหรับสวมใส่ในบ้านไว้ตรงหน้าเขา ก็เห็นว่าเขาสวมรองเท้ากีฬาอยู่ เธอจึงก้มลงคลายเชือกรองเท้าให้เขา

เธอเดินตามหลังเขาอย่างว่าง่าย ขณะเขาก้าวเข้าห้อง ซ่งชิงชุนพินิจมองแผ่นหลังอันแข็งกระด้างของเขาแล้วถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “คุณซูคะ อาหารค่ำเรียบร้อยแล้ว ต้องการจะรับประทานตอนนี้เลยไหมคะ"

“อืม” ซูจือเนี่ยนเปล่งเสียงในลำคอก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำ 

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ซ่งชิงชุนเสิร์ฟอาหารค่ำให้ซูจือเนี่ยน คราวนี้เธอตั้งใจบริการและเอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษกว่าครั้งแรก เธอถึงกับบรรจงเลาะก้างออกจากปลาให้เขาด้วย หลังจากซูจือเนี่ยนรับประทานอาหารค่ำเสร็จ เธอก็รีบส่งผ้าเช็ดปากให้เขา 

ซูจือเนี่ยนเหลือบมองซ่งชิงชุนขณะเช็ดปากและวางผ้าเช็ดปากลง ในชั่วขณะนั้น หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น พลางคิดว่าในที่สุดเขาก็จะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนจนได้ ทว่าเขากลับทำเพียงยืนขึ้นและเดินออกจากห้องอาหารไป

ซ่งชิงชุนถอนใจอย่างโล่งอก ทรุดตัวลงบนโต๊ะอาหาร จากนั้นก็เจตนาถ่วงเวลา ค่อยๆ รับประทานอาหารค่ำอย่างเชื่องช้า และเก็บล้างทำความสะอาด กว่าจะเสร็จงานทั้งหมดก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว เมื่อไม่เหลืออะไรให้ทำแล้ว เธอก็หมดทางเลือกนอกจากจะเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น 

ซูจือเนี่ยนหันหน้าไปทางหน้าต่าง คุยโทรศัพท์อยู่ และเหมือนจะรู้สึกว่าเธอเดินเข้ามาในห้อง เขาเหลียวหลังมามองซ่งชิงชุน ในนาทีนั้น ซ่งชิงชุนรู้สึกถึงแรงมหาศาลกำลังกดดันเธออยู่ 

ซูจือเนี่ยนไม่กล่าวอะไรมากนักทางโทรศัพท์ ส่วนใหญ่ก็แค่ “อืม”

ซ่งชิงชุนหวังล้มๆ แล้งๆ ให้เขาพูดโทรศัพท์ไปตลอดชั่วกาลปสาน แต่สุดท้ายเขาก็วางสาย 

ซูจือเนี่ยนเก็บโทรศัพท์ แล้วเอนหลังพิงโซฟา ระหว่างนั้นเขาหันมามองซ่งชิงชุน ก่อนจะบอกให้เธอไปชงกาแฟมาให้เขาหนึ่งแก้ว หญิงสาวพลันรีบวิ่งขึ้นบันไดไป 

ซูจือเนี่ยนทำหน้านิ่วเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร เขาหยิบรีโมตขึ้นมาเปิดโทรทัศน์ เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้า จึงหันมองไปยังต้นเสียง เห็นซ่งชิงชุนวิ่งลงบันไดพร้อมถือถุงขนาดใหญ่ในมือ