ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 71 คนเพี้ยนแซ่ซู... คุณชายซูจอมอนามัย (1)

หลังจากค้นพบความลับเมื่อห้าปีก่อน ทั้งๆ ที่เขารุ่มร้อนปรารถนาในตัวเธออย่างยิ่ง แต่เขาก็แตะต้องเธอไม่ได้

เฉิงชิงชงทำความสะอาดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเสร็จ และกำลังจะเตือนซูจือเนี่ยนให้ออกจากบ้านอีกครั้ง แต่เธอยั้งปากไว้ เมื่อเห็นเขาทำสีหน้าเศร้าสลดอย่างที่ยากจะได้พบเห็น ริมฝีปากเธอขยับแต่ปราศจากคำพูด 

“แล้วจะอธิบายเรื่องเสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนไปได้ยังไง ไม่มีทางเลยที่อีตาเพี้ยนนั่นจะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้... แต่ถ้าเกิดตานั่นเปลี่ยนให้จริงๆ งั้นก็หมายความว่าเขาเห็นฉันโป๊หมดแล้วสิ”

“ว้ายยย... มีคนสระผมให้ด้วย ได้กลิ่นแชมพู แถมเป็นแชมพูที่ใช้ประจำอีก เอ๊ะ... นี่เขาอาบน้ำให้ฉันงั้นเหรอ”

“เดี๋ยวๆ แสดงว่าเขาก็ไม่ใช่แค่เห็น แต่ถูกเนื้อต้องตัวทุกส่วนสัดฉันด้วยน่ะสิ”

“พระเจ้า... พระเจ้าช่วยยย... ใครก็ได้ขุดหลุมฝังฉันที...”

หลังจากเสียงกรีดร้องโวยวายของซ่งชิงชุนเงียบลง ซูจือเนี่ยนพลันได้ยินเสียงเธอตบหน้าตัวเอง ได้ยินเธอบ่นพึมพำปลอบใจตัวเอง “ซ่งชิงชุน อย่าเครียดๆ ยังไงเธอก็เคยเสียเนื้อเสียตัวให้เขาไปแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้เขาแค่เห็นและถูกแตะเนื้อต้องตัวนิดหน่อย เอาน่ะ... ไม่เป็นไรหรอก”

จู่ๆ ซ่งชิงชุนก็เงียบไปอีก ดวงตาของซูจือเนี่ยนฉายแววสับสน สงสัยว่าทำไมอยู่ๆ เธอเงียบงันไป เขาตั้งใจฟังอยู่พักหนึ่ง แล้วเสียงหงุดหงิดโวยวายของเธอก็ดังขึ้นในหัวเขาอีกครั้ง “ตายแน่! ฉันตายแน่คราวนี้!”

จิตใต้สำนึกของซูจือเนี่ยนบอกให้เขาเปิดประตูออกไปดูเธอ แต่ยังไม่ทันได้เปิด เขาได้ยินเสียงโวยวายของซ่งชิงชุนอีกครั้ง “เมื่อวานนี้ ฉันโทรไปขอลาหยุดกับเขาตั้งหลายครั้งเหรอนี่ ไปบอกว่าอยากจะอยู่บ้านดูแลลูกอย่างงั้นรึ อ๊ายยย... ซ่งชิงชุน... เธอเป็นอะไรไปหา แล้วภาพลักษณ์อันดีงามที่เธอรักษามาตลอดชีวิตล่ะ หายไปไหนหมด”

“เดี๋ยวก่อน... หมายความว่าเขาเป็นคนพาฉันกลับมาบ้านใช่ไหมเนี่ย” เสียงของซ่งชิงชุนแผ่วเบาลงทันที เธอกระซิบกระซาบอย่างระแวดระวังระคนสงสัยข้องใจ “แต่ทำไมอีตาเพี้ยนซูถึงมาดูแลฉันล่ะ จากพฤติกรรมที่ผ่านมา เขาน่าจะปล่อยให้ฉันตายซะไปมากกว่า”

น้ำเสียงของเธอเบามากจนเหมือนกับบ่นพึมพำ เมื่อคำพูดของเธอเข้าดังเข้าหูซูจือเนี่ยน ด้วยเหตุผลบางอย่างถ้อยคำเหล่านี้กลับช่วยปลอบประโลมจิตใจของเขา

ความสนใจของเฉิงชิงชงนั้นจับจ้องอยู่ที่ซูจือเนี่ยนอยู่ตลอด เกิดอะไรขึ้นนะ เมื่อกี้เจ้านายเธอยังดูโศกสลดอยู่เลย แต่ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวเขากลับดูอ่อนโยนอบอุ่น นี่มันอะไรกัน เธอรู้สึกตื่นตระหนก เจ้านายคิดเรื่องอะไรอยู่นะ ถึงได้จดจ่อมีสมาธิมากขนาดนี้

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซ่งชิงชุนพลันกรีดร้องขึ้นมาในทันทีทันใด แล้วก็บ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์รัวออกมาเป็นชุดขนาดที่ตัวเธอยังฟังไม่เข้าใจ “ฉะ... ฉัน... นี่ฉันอาเจียนใส่อีตาเพี้ยนซูเมื่อคืนนี้งั้นเหรอ”

“ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม!” หลังกล่าวจบ ซูจือเนี่ยนได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ ซึ่งฟังดูเหมือนกำลังวิ่งไปยังห้องน้ำ บางทีเธออาจไปค้นดูตะกร้าใส่เสื้อผ้าสำหรับซัก สักพักต่อมา น้ำเสียงกลุ้มอกกลุ้มใจของเธอก็ดังขึ้น “ฉันอาเจียนใส่อีตาเพี้ยนนั่นจริงๆ ด้วย!”

“โอ๊ย... ไม่นะ... ไม่... คราวนี้ฉันตายแน่ รู้กันอยู่ว่าอีตาอนามัยจ๋านั่น บ้าความสะอาดจนเป็นตำนาน แล้วนี่ฉันกล้าหาญชาญชัยไปอาเจียนใส่เขา ขอบคุณสวรรค์ที่ฉันเมาจนจำไม่ได้ว่าเขาบันดาลโทสะยังไง...”

“ฉันยังจำได้ ครั้งหนึ่งเผลอทำมันฝรั่งกรอบตกเกลื่อนกลาดเตียงเขา เขาแทบจะโยนฉันออกจากห้อง ตอนนั้นฉันต้องออกแรงซักผ้าปูที่นอนกับฟูกของเขาแทบตาย เขาอิดออดอยู่นาน กว่าจะยอมให้ฉันกลับเข้าห้องเขาอีกครั้ง... คราวนี้ ฉันหาญกล้าบังอาจไปอ้วกใส่เขาอีก ฮือ... อย่าบอกนะว่า เขาจะบังคับให้ฉันทำความสะอาดบ้านหลังนี้ ทุกซอกทุกมุม”