ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 59
บทที่ 59 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (9)
จากนั้นซ่งชิงชุนพยุงตัวกับโต๊ะเพื่อลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู สายตาของเธอมองเห็นภาพเบลอๆ และเดินโซไปเซมา ดูไม่มั่นคงเอามากๆ
“คุณครับ ระวัง…” บริกรเอ่ยเตือน พลางยื่นมือออกมาประคอง แต่ก่อนเขาจะยื่นมือมาถึงตัว ซ่งชิงชุนก็ชนเก้าอี้ตรงมุมห้องเข้าให้ จนร่วงลงไปกองกับพื้น
พื้นห้องปูพรมหนา ดังนั้นซ่งชิงชุนจึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ หญิงนอนหงายบนพื้น ดวงตาแดงก่ำด้วยหยดน้ำตา
บริกรรีบย่อตัวลงนั่งข้างๆ และถามอย่างห่วงใย “คุณครับ ไม่เป็นไรนะ”
ซ่งชิงชุนผงกศีรษะขึ้นหาที่มาของเสียง แล้วจู่ๆ ก็ถามขึ้นมาว่า “ฉันทำอะไรได้บ้างถ้าไม่อยากไปนรก ทำไมฉันต้องไปนรกในวันเกิดของตัวเองด้วย”
จากนั้นซ่งชิงชุนก็คว้าแขนเสื้อของบริกรไว้แน่นราวกับมันเป็นทุ่นช่วยชีวิต “บอกฉันที ว่าฉันทำอะไรได้บ้างเพื่อไม่ต้องไปนรก”
บริการไม่เข้าใจสักนิดว่า ‘นรก’ ของเธอหมายถึงสิ่งใด แต่เขาใคร่ครวญและสรุปเอาว่าเธอคงหมายถึงงาน อย่างว่า ดังนั้นเขาจึงตอบอย่างสุภาพว่า “คุณครับ คุณเมามากจนผมแน่ใจว่าคุณทำงานวันนี้ไม่ได้แน่ ทำไมไม่โทรหาเจ้านายและขอลาหยุดล่ะครับ”
วันหยุดเหรอ แววตาของซ่งชิงชุนเป็นประกายวาบขึ้น
“ใช่แล้ว วันหยุด… ฉันต้องการวันหยุด…” ซ่งชิงชุนพยักหน้าขณะพึมพำคำนั้นกับตัวเอง เธอดึงมือถือออกมาและไล่ดูเบอร์ติดต่อ แต่พอหาเบอร์โทรของซูจือเนี่ยนไม่พบ เธอก็โยนมือถือไปให้บริกรและถามว่า “เบอร์ไหนเป็นของไอ้บ้าซูกันเนี่ย”
ซูจือเนี่ยนต้องเข้าประชุมด่วนทั้งที่จวนเจียนจะหมดวัน เมื่อเขากลับเข้าที่ทำงาน ก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว
ซูจือเนี่ยนทรุดนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน เขาคลึงนิ้วที่หว่างคิ้วจากหางตา เขามองเห็นกล่องเค้กวันเกิดที่ตกแต่งอย่างสวยหรู
ซูจือเนี่ยนหยุดการเคลื่อนไหวก่อนหันไปเพ่งดูกล่องนั้น แล้วลุกขึ้นยืนช้าๆ เพื่อเดินไปที่กล่อง เขามองผ่านกล่องใสด้านบนไปยังเค้กครีมสดที่อยู่ภายใน
ประตูห้องทำงานถูกผลักเปิดหลังเสียงเคาะหลายครั้ง ซูจือเนี่ยนหน้าบึ้งเมื่อหมุนตัวไปมอง เฉิงชิงชงรีบเดินเข้ามา ขณะประคับประคองเอกสารเป็นตั้งในอ้อมแขนมาด้วย “ประธานซูคะ เอกสารเหล่านี้ต้องให้คุณ…”
เฉิงชิงชงหยุดชะงักเมื่อเห็นเค้กที่อยู่ข้างตัวซูจือเนี่ยน ก่อนพูดต่อในน้ำเสียงปกติ “…เซ็นด่วนค่ะ”
ซูจือเนี่ยนพยักหน้าขณะรับเอกสารไป เขาเปิดอ่านด้วยท่าทางสบายๆ หลังแน่ใจว่าทุกชุดไม่มีปัญหา ชายก็หนุ่มเดินอ้อมไปที่โต๊ะทำงานและลงลายเซ็น ซูจือเนี่ยนส่งเอกสารคืนให้เฉิงชิงชง และขณะที่เลขาของเขากำลังจะออกไป ซูจือเนี่ยนก็เรียกเธอขึ้นกะทันหัน
“เดี๋ยวก่อน”
เฉิงชิงชงหันกลับมาอย่างแปลกใจ “ประธานซูคะ มีอะไรจะสั่งเหรอคะ”
ริมฝีปากของซูจือเนี่ยนเม้มเป็นเส้นตรง หลังเงียบไปสามวินาที เขาก็ชี้ไปที่เค้กและสั่งว่า “เอานี่ไปโยนทิ้งซะ”
ในวันนี้ของทุกปี ซูจือเนี่ยนจะโทรบอกให้เธอสั่งเค้กในตอนเช้า และให้เธอเอามันไปทิ้งในตอนเย็น
ถึงแม้เรื่องนี้จะเกิดขึ้นอย่างไม่เคยพลาดตลอดทุกปี แต่เฉิงชิงชงยังคงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าและตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ค่ะ” แล้วถือเค้กออกไปจากห้องทำงานของเขา
