ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 58 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (8)

หลังจากพี่อี่หนานของเธอผู้ซึ่งเธอพึ่งพาตั้งแต่หัดพูด บอกว่าเขาตกหลุมรักถังหน่วน ความรักที่เธอมีต่อเขาก็กลายเป็นความรักที่เธอเก็บกักไว้เพียงในใจ

เธอจำได้เสมอว่าวันนั้นเธอเศร้าเสียใจมากแค่ไหน ชายที่เธอชื่นชมบูชามาหลายปีบอกกับเธอว่าเขามีคนอื่นในหัวใจ และคนคนนั้นไม่ใช่เธอ

ดวงตาของซ่งชิงชุนแดงก่ำด้วยหยาดน้ำตา เธอหยิบขวดไวน์แดงที่เตรียมไว้ฉลองกับฉินอี่หนานขึ้นมา ดึงจุกออกอย่างแรงแล้วรินจนเต็มแก้วก่อนดื่มรวดเดียวหมด

หลังจากนั้น สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ความพยายามอย่างหนักที่เธอจะเข้าใกล้อี่หนานก็กลายเป็นนรกบนดิน เพราะเธอต้องพบเจอภาพฉินอี่หนานตามจีบถังหน่วนไปเสียทุกครั้ง

เธอรู้ว่านี่เป็นฝีมือของถังหน่วนที่ตั้งใจทำให้เธอเศร้า เมื่อมองย้อนกลับไป เธอบอกไม่ได้จริงๆ ว่ากี่ครั้งแล้วที่เธอต้องหลบมุมไปร้องไห้ มีหลายครั้งหลายหนที่รู้สึกว่าคงเรียนมหาวิทยาลัยนี้ต่อไปไม่ไหว แต่เมื่อเธอเตรียมจดหมายถึงมหาวิทยาลัย ฉินอี่หนานก็ถูกเรียกตัวเข้าร่วมกองทัพ

หนึ่งปีหลังฉินอี่หนานเข้าร่วมกองทัพ เธอได้ข่าวจากเพื่อนว่าเขาเลิกรากับถังหน่วน ความหวังที่เคยดับสูญในหัวใจของเธอค่อยๆ ลุกโชนขึ้นมา เธอเฝ้ารอเขาอย่างอดทนอยู่ที่ปักกิ่ง เฝ้ารอให้เขากลับบ้าน สุดท้ายเขาก็กลับมา แต่ฝันร้ายของเธอก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง…

ซ่งชิงชุนยกแก้วไวน์แดงดื่มรวดเดียวราวกับมันเป็นน้ำเปล่า แต่ยิ่งดื่ม เธอก็ยิ่งเศร้ามากขึ้น เธอไม่เศร้าแค่เพราะฉินอี่หนานทอดทิ้งเธอไป แต่ยังเพราะแหล่งข่าวที่เธอฟูมฟักมาถึงสองปีถูกถังหน่วนคว้าเอาไป พี่ชายคนโตของเธอที่จะปลอบโยนเธอทุกครั้งที่ถูกกลั่นแกล้งก็ฆ่าตัวตาย และเธอต้องขายเรือนร่างให้กับชายอีกคนที่ไม่ได้รักเพื่อกอบกู้ซ่งเอ็มไพร์…

สุดท้ายซ่งชิงชุนปาแก้วทิ้งไปและดื่มไวน์จากขวดโดยตรง ไวน์สาดลงในลำคอเร็วจี๋ จนเธอต้องงอตัวเพราะไออย่างหนักจากความรู้สึกไม่สบายกาย

เกือบหกโมงเย็นแล้ว ช่วงมื้อค่ำที่ลูกค้าจะเข้าร้านมากกำลังจะเริ่ม เพราะสังเกตว่าซ่งชิงชุนยังไม่ออกมา บริกรจึงผลักประตูเข้าไปดูเธออีกครั้ง เมื่อเห็นภาพทั้งหมด บริกรจึงรีบตรงเข้าไปลูบหลังเพื่อช่วยให้เธอคลายอาการกระอักกระไอ

เมื่อรู้สึกดีขึ้นแล้ว ซ่งชิงชุนก็ยืดตัวขึ้นช้าๆ ผลักบริกรออกห่าง และคว้าขวดไวน์ขึ้นมาจ่อที่ปาก เธอเขย่ามันสองครั้งทว่ามีไวน์ออกมาเพียงสองหยด เธอจึงหันไปทางบริกรและสั่งด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก “ช่วยเอาไวน์มาให้ฉันอีกขวดนะจ๊ะ”

ซ่งชิงชุนไม่รู้เลยว่าเธอกระดกไวน์หมดไปกี่ขวดในคืนนั้น อาจสักสามหรือสี่ขวด แต่ช่างเถอะ เมื่อเธอดื่มหมด โลกก็หมุนคว้าง ทิศเหนือของเธอคือทิศตะวันออก และทิศตะวันตกคือทิศใต้ เธอเขย่าโคมไฟตั้งพื้นที่อยู่ในห้องอย่างแรง เพราะเข้าใจผิดว่าเป็นบริการและตะโกนว่า “เอาอีกขวด!”

บริกรได้ยินเสียงเอะอะจึงเข้ามาข้างใน เมื่อเขาเห็นสภาพที่เธอเป็นอยู่ ก็ไม่กล้าเอาไวน์มาเพิ่มให้ เขาแนะนำอย่างสุภาพว่า “คุณครับ คุณเมาแล้ว คุณมีเพื่อนที่เราโทรเรียกมารับหรือเปล่าครับ”

ซ่งชิงชุนไม่สนใจบริกรและเอาแต่พึมพำซ้ำๆ ว่า “ไวน์ ไวน์ เอาไวน์มา…”

ขณะที่บริกรไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี มือถือของซ่งชิงชุนที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดึงขึ้น

ซ่งชิงชุนที่เมาอย่างเห็นได้ชัดควานหามือถือทั่วโต๊ะแต่ก็หาไม่เจอ สุดท้ายเป็นบริกรที่ยัดมันใส่มือให้ ซ่งชิงชุนจ้องมองหน้าจอ พยายามเพ่งดู ในสติส่วนลึกเธอรู้ว่ามันเป็นเสียงตั้งเตือน จากนั้นเธอก็หันไปหาบริการและบ่นว่าอย่างไม่รู้เรื่องว่า “เกือบทุ่มหนึ่งแล้ว ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับไปนรก…”