ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 50 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน (10)

ซ่งชิงชุนตัวสั่นรุนแรง เธอยกมือขึ้นหลายครั้งด้วยหวังจะผลักซูจือเนี่ยนออกไป แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ได้แค่ปล่อยมือให้ร่วงลงบนอกของเขา นี่เป็นส่วนหนึ่งในข้อตกลงของเธอกับเขา... หากเธอขัดขืน เขาอาจจะอ้างได้ว่าเธอผิดสัญญา... 

เมื่อริมฝีปากของซูจือเนี่ยนห่างจากใบหน้าของเธอเพียงหนึ่งมิลลิเมตร จู่ๆ เขาก็หยุด ชายหนุ่มมองเห็นความกังวลในดวงตาของเธออย่างชัดเจน ขนตาของเธอกะพริบไหว ริมฝีปากสั่นระริก เพราะอยู่ใกล้ชิดกัน เขาจึงอ่านใจเธอได้ และเธอไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ใดๆ กับเขาทั้งนั้น...

ซูจือเนี่ยนจ้องมองซ่งชิงชุนอยู่ชั่วครู่ก่อนเบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่าง ดวงตาของเขามีร่องรอยความรวดร้าว แต่มันก็คงอยู่เพียงไม่นาน เขาหันหน้ากลับมามองเธออีกครั้ง ซูจือเนี่ยนเกือบจะปล่อยมือจากเอวของเธออยู่แล้ว เมื่อความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ถ้าฉันสกปรกแบบนี้ แล้วฉันจะคู่ควรกับความรักของพี่อี่หนานได้ยังไง

สกปรกเหรอ คำคำนั้นเหมือนคมมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจของซูจือเนี่ยน เธอคิดว่าการอยู่กับฉันมันสกปรกขนาดนั้นเชียวเหรอ ฉันเป็นแค่ความต่ำช้าในชีวิตของเธอหรือไงกัน เธอดูถูกฉันขนาดนี้ได้ยังไง แต่ก็อีกนั่นแหละ ทำไมฉันจะต้องประหลาดใจด้วย เธอต้องเกลียดฉันแน่นอนอยู่แล้ว!

มือของซูจือเนี่ยนหยุดชะงัก สีหน้าเย็นชากลับมาอีกครั้ง เขาหรี่ตามองซ่งชิงชุนด้วยสายตาอันตราย

เดี๋ยวนะ...ทำไมเขาถึงหยุดล่ะ คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัว เมื่อซ่งชิงชุนเพิ่งมาสังเกตว่าจู่ๆ เขาก็นิ่งไป เขาอาจหมดอารมณ์แล้วก็ได้ ฉันควรคว้าโอกาสนี้แล้วหาเรื่องโกหกมาปฏิเสธเขาดีไหมนะ แต่จะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาปล่อยฉันไปโดยที่ไม่โกรธฉันบ้างล่ะ...

ซ่งชิงชุนหยุดคิดชั่วครู่ ใช่แล้ว ประจำเดือนไงล่ะ...เขาคงไม่ทุเรศเสียจนอยากนอนกับผู้หญิงในช่วงที่มีประจำเดือนหรอกน่า

ซ่งชิงชุนแกล้งทำเป็นนึกอะไรขึ้นได้ แล้วลืมตาขึ้นมาพูดกับซูจือเนี่ยน “คุณซูคะ ฉันว่าเรามีอะไรกันวันนี้ไม่ได้หรอกค่ะ คือฉันอยู่ในช่วงวันนั้นของเดือน...” 

ซ่งชิงชุนพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ ด้วยความกระดากอาย ซูจือเนี่ยนไม่ตอบอะไร เพียงแต่มองซ่งชิงชุนอย่างเย็นชา

ซ่งชิงชุนตัวสั่นสะท้านภายใต้สายตาถมึงทึงของเขา เขาจะจับโกหกได้หรือเปล่านะ แต่ถ้าอยากยืนยันว่าฉันพูดความจริง ฉันว่าเขาคงไม่หน้าด้านถอดกางเกงในฉันดูเลยหรอกนะ แผนนี้คงใช้ได้ไม่นาน แต่อย่างน้อยก็ขอให้รอดพ้นคืนนี้ให้ได้ก่อน... 

ซ่งชิงชุนรวบรวมกำลังใจอยู่เงียบๆ ก่อนหันกลับไปมองซูจือเนี่ยนแล้วพูดต่อด้วยเสียงที่ฟังดูจริงใจ “ฉันไม่ได้โกหกนะคะ ฉันพูดจริงๆ นะ...” 

รอดพ้นคืนนี้ให้ได้ก่อน...ความคิดจากใจจริงของเธอนี้ฉีกทึ้งเศษซากความมีเหตุผลของเขาจนหมดสิ้น ชายหนุ่มยื่นมือออกไปบีบคางของซ่งชิงชุน แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเธอ พูดขึ้นช้าๆ ทีละคำด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ซ่งชิงชุน ประจำเดือนของเธอเพิ่งมาสองสัปดาห์ก่อน เธอจะบอกฉันว่าประจำเดือนของเธอมาเดือนละสองครั้งงั้นเหรอ”

ดวงตาตื่นตะหนกของซ่งชิงชุนเบิกกว้างขึ้น เธอจ้องมองซูจือเนี่ยนอยู่สิบวินาทีเป็นอย่างต่ำ ก่อนจำได้ว่าเธอเป็นลมเพราะอาการปวดประจำเดือนอย่างหนักเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว และซูจือเนี่ยนนั่นเองที่เป็นคนพาเธอกลับมาดูแลที่บ้าน

เธอมัวแต่รีบร้อนหาข้ออ้าง จนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท...

ความกังวลฉายชัดทั่วใบหน้าของซ่งชิงชุนหลังถูกจับได้ว่าโกหก สายตาของเธอที่ถูกตรึงให้มองหน้าซูจือเนี่ยนเหลือบไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน