ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 40 อดีตที่เราเคยมี (10)

ซ่งชิงชุนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีลากซูจือเนี่ยนไปที่เตียงของเขา หลังจากถอดเสื้อนอกให้เขาแล้ว เธอก็พยุงเขาไปที่เตียงและกำลังจะผละไป จู่ๆ เขาก็คว้าข้อมือของเธอไว้ จากนั้น...

จากนั้นเขาก็ฉุดเธอให้ล้มลงบนตัว แล้วพลิกตัวกดร่างของเธอไว้

ซ่งชิงชุนกะพริบตาถี่ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่เธอยังจดจำได้ชัดเจนว่าตนขอร้องอย่างสิ้นหวังแค่ไหน เพื่อให้เขาปล่อยเธอไป

เธอสะอึกสะอื้นจนหายใจไม่ออก แต่ชายหนุ่มกลับใช้กำลังบังคับราวกับไม่ได้ยินเสียงอ้อนวอน เขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกเป็นชิ้นๆ อย่างหยาบโลน ในคืนนั้น เธอดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลัง ปลายเล็บของเธอข่วนไหล่ของเขาจนเลือดออก...

บอกตามตรงเธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นไม่ได้ทั้งหมด แต่ใครจะโทษเธอได้เล่า จิตใต้สำนึกของเธออาจเข้ามาช่วยปกปิดจิตใจด้วยการทำให้เธอหมดสติไป

เธอจำไม่ได้เลยว่าเขาล่วงเกินเธออย่างไรบ้าง แต่เมื่อรู้สึกตัวขึ้น เธอก็ถูกทำลายจนป่นปี้เสียแล้ว ซ่งชิงชุนรู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่เหนืออื่นใด เธอรู้สึกย่อยยับสิ้นหวัง ในตอนนั้นเธอหยุดดิ้นรนและนิ่งเงียบ ปล่อยให้เขากระทำกับเธอตามใจ

ในที่สุดเมื่อเขาปล่อยเธอไป ซ่งชิงชุนไม่รีรออยู่ในห้องเขาอีกแม้อึดใจเดียว เธอกลับไปที่ห้องแล้วอาบน้ำอยู่นานเป็นชั่วโมง น้ำตาของเธอไหลลงมาเป็นทางพร้อมกับสายน้ำ

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อเธออายุเพียงสิบแปดปี... เธอยังไม่เคยได้ลิ้มรสความรัก ยังไม่เคยผ่านมือชาย และยังไม่เคยแม้แต่จะมีจูบแรก แม้กับฉินอี่หนาน ชายที่เธอรักหนักหนาก็ตาม เธอไม่อาจก๋ากั่นแม้แต่จะจินตนาการภาพตัวเองทำเรื่องเหล่านั้นกับเขา แต่ซูจือเนี่ยนคนนี้ เขากลับพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป

ซ่งชิงชุนหยุดตัวเองจากการคิดฟุ้งซ่าน เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหยดน้ำตาไหลลงตามนวลแก้ม หญิงสาวรีบเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูมาซับน้ำตา สายตาเหลือบมองโทรศัพท์ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว 

เธอเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงหนึ่งทุ่มตรง ซึ่งเป็นเวลาที่เธอต้องไปที่บ้านของซูจือเนี่ยน...

ซ่งชิงชุนสงบอารมณ์ตัวเองแล้วไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ก่อนเดินลงไปข้างล่างพร้อมลากกระเป๋าตามหลัง เธอไม่ขับรถไป แต่เดินออกไปนอกบ้านเพื่อเรียกแท็กซี่ริมถนน

การจราจรค่อนข้างติดขัดในยามค่ำ การเดินทางที่ปกติใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็กลายเป็นห้าสิบนาที ซ่งชิงชุนลากกระเป๋าไปหยุดที่หน้าประตูบ้านของซูจือเนี่ยน เธอล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาเช็กหมายเลขหกตัวที่เขาส่งให้เมื่อเช้า หลังจากกดรหัสผ่าน เธอก็เดินเข้าไป

ซูจือเนี่ยนไม่อยู่ ซ่งชิงชุนไม่รู้ว่าควรไปอยู่ตรงไหนดี จึงทิ้งกระเป๋าไว้ข้างประตูเป็นการชั่วคราว

ซูจือเนี่ยนบอกว่า เธอมีหน้าที่จัดแจงเรื่องในชีวิตเขาเป็นเวลาหนึ่งร้อยวันนับจากวันนี้

ซ่งชิงชุนจึงเริ่มเตรียมอาหารค่ำ ความน่าเบื่อของการทำอาหารช่วยบรรเทาความกังวลของเธอได้ แต่เมื่อทำเสร็จ หัวใจเธอก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกเมื่อคิดถึงความเป็นจริงที่ว่า ซูจือเนี่ยนอาจกลับมาเมื่อไรก็ได้

ซ่งชิงชุนนั่งลงบนโซฟ้าในห้องนั่งเล่น คอยเงี่ยหูฟังเสียงรถที่ดังมาจากนอกตัวบ้าน เธอรู้สึกไม่ต่างจากปลาที่อยู่บนเขียง ที่เหลือก็แค่รอให้ซูจือเนี่ยนมาเชือดเธอทั้งเป็นเท่านั้น

เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งเป็นเวลาห้าทุ่ม ซูจือเนี่ยนก็ยังไม่ปรากฏตัว ซ่งชิงชุนค่อนข้างเพลียจากความเครียด จึงล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น

แต่เธอก็นอนหลับไม่สนิทนัก เธอตื่นขึ้นมาทุกสองสามนาทีเพื่อดูว่าซูจือเนี่ยนกลับมาแล้วหรือยัง เมื่อเห็นว่าเขายังไม่กลับมา เธอก็จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง หลังจากหลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายครั้ง ในที่สุดซ่งชิงชุนก็ได้ยินเสียงรถยนต์ดังมาจากด้านนอก....